شانزده سال از آغاز نظام جدید افغانستان می گذرد اما بر خلاف برنامه هایی که برای انکشاف و کار بر زیر بناها بود هیچ کدام انجام نشد. در حکومت فعلی هم اوضاع به حدی نابسامان است که نه تنها نتوانسستیم بر زیربنا کار کنیم، بلکه حتی نتوانستیم در هر وزارت به طور صحیح وزیر داشته باشیم. پارلمان افغانستان نامشروع است و بسیاری از وزارت ها وزیر ندارند. آیا می شود راه گریزی از این اوضاع پیدا کرد؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، داکتر رمضان بشر دوست، عضو مجلس نمایندگان در برنامه «آغاز روز» گفت: متاسفانه هیچ کدام از وزیران افغانستان در جایی که متخصص هستند قرار ندارند، وزیر تجارت افغانستان علوم طبیعی خوانده است در حالیکه افغانستان هزاران نفر از قوم هزاره دارد که در تجارت ماستری دارند. باید کسی که به وی مسوولیت داده می شود، بفهمد، تخصص داشته باشد، دلیل دوم این است که کسانی که قدرت دارند، اینها در فکر عیاشی، در فکر ماشین و ساختن قصر و در فکر اینکه چوکی وزارت یک کیک است و این کیک را باید به آشنایان خود و هم تیمی های خود بدهند هستند. هرگز اینها تصور نمی کنند که وزارت یعنی رسالت. وزارت یعنی مسوولیت، وزارت یعنی خدمت به یک افغانستانی. در افغانستان به هر کسی پیشنهاد می شود و گفته می شود که شما وزیر شدید یا کاندید وزیر هستید اولین چیزی که در ذهنش خطور می کند این است که چقدر معاش دارد، چند موتر و چند بادیگارد دارد و چه امتیازات دیگری دارد. اما هرگز در ذهنش خطور نمی کند که چه مسوولیت هایی دارد و باید چه کارهایی انجام دهد.

وی، معتقد است، چون همه رهبران ما افرادی بی سواد در سیاست و اقتصاد هستند عقب مانده ایم و افزود: یکی از بزرگترین فاجعه ها در کشورهای فقیر این است که رهبران سیاسی شان، تخصص و نبوغ سیاسی ندارند و آن را به دست نیز نیاورده اند. اشرف غنی دکترای قبیله شناسی دارد و از اقتصاد و سیاست چیزی نمی داند. عبدالله دکتر چشم است و اقتصاد نمی داند. حالا هم چون از سیاست داری و کشورداری و اقتصاد چیزی نمی دانند تمام هم و غم و فکر و ذکرشان این است که چند چوکی از آن خود کنند. چقدر ازاقوام و آشنایان خود را در چوکی ها مقرر کنند. ما می توانستیم در اقتصاد و تولید داخلی بسیار جلوتر از کشورهای همجوار و هم منطقه باشیم چرا که خداوند آبهای فراوان، معادن بسیار، و زمین های حاصلخیز به ما داده است اما چون رهبران درستی نداریم از استفاده همه اینها محروم مانده ایم و این دیگران هستند که از آنها استفاده می کنند.

بشردوست، ادامه داد: غصب زمین هم علاوه بر هزاران مشکل دیگری که در افغانستان وجود دارد، معضلی بزرگ شده است. در غصب زمین هم افراد وزارتی در کشور، یا خودشان یا اعضای تنظیم شان، قوم شان، یا اعضای فامیلشان شریک هستند. وقتی که یک کارخانه زمین نداشته باشد وقتی که یک کارخانه برق نداشته باشد، چطور می توانیم به پیشرفت و به خودکفایی برسیم؟

نماینده مجلس، معتقد است هر کشوری که به افغانستان می آید قصد کار در زیر بناهای افغانستان را ندارد بلکه با کمک به اینجا می خواهند سودهای خود راب ببرد و افزود: متاسفانه هیچ کسی هم نمی خواهد افغانستان تولیدات خوبی داشته باشد و اصلا نمی خواهند تولیدی وجود داشته باشد. دوستانی که یک میلیارد دالر برای شما کمک می کنم عاشق چشم و ابروی رهبران ما نیستند، سودهای کلانی از این کمک در افغانستان می برند. هند، پاکستان، آمریکا و فرانسه مقدار ناچیزی کمک می کنند اما منافعی از بودن در افغانستان می برند که قابل شمارش نیست. همان کمک ها را هم به طریقی خودشان استفاده می کنند. گزارشی نشان می دهد که فقط صاحب منصب های آمریکا یک میلیارد دالر را از کمک هایی که به اینجا شده است دزدی کرده اند. دزدهای داخلی هم که هم حکومت را در دست دارند و هم پارلمان را در دست دارند.

وی، در اخیر گفت: برای حل تمام این مشکلات افغانستان باید ابتدا رهبرانی پاک و صادق و درست به افغانستان بیایند که هم زمین های کشاورزی داشته باشیم و هم کار ایجاد کنیم و هم کارخانه های خود رابرق دهیم و هم مردم افغانستان را برق دهیم و ما اگر دو معدن خود را درست استخراج کنیم معدن مس و آهنی که با شرکت چینایی که قرار داد بسته بودیم می تواند راه خوبی برای انکشاف در این قسمت و خودکفایی باشد.

کد (30)

>>>   در بسيارى از كشور ها ديكتاتورى بر اساس سليقه هاى شخصى و حزبى بوجود مى ايد اما در كشور اين ديكتاتورى بد ترين نوع ان يعنى قومى است ، اين نوع حكومت تبعيض نژادى يا اپارتيد است. حكومت أپارتايد قومى افغانستان از نارامى منطقه در ١٥٠ سال اخير اب خورده و ادامه يافته است. برخورد قدرت ها و رقابت هاى منطقوى اين اپارتايد را تغذيه ميكند. ابن پارتايد با فدا كردن منافع ميهن و ملت اله دست قدرت هاست و قدرت در بدل از ان حمايت ميكنند. صداى ملت بايد رسا تر شود و بايد به جهان اين مسله را گوشزد كنيم كه اين ملت و كشور بيشتر از اين نمى تواند اين مسله را تحمل كند. در انتخابات گذشته شما نيم راه را رفتيد كافى است يك بار ديگر همت كنيد و ريشه ظلم را براى هميش بخشكانيد حتى خود مسببين ظلم را از شر ظلم خود ساخته شان نجات دهيد!

>>>   خبر هاي جسته و گريخته بگوش ما ميرسد كه گويي غني در پي حذف لطيف پدرام باشند!
غني هر كاري از دست اش ميشود چون وزارت دفاع، رياست امنيت ملي، رياست شوراي امنيت بدست اش است و خودش هم ريس كل است وزارت داخله هم مال خودش است... اما غني اي را فراموش نكند كه ترور شخصيتي چون پدرام كه به مليون ها طرفدارحامی‌ دارند كار ساده هم نيست.
يك پدرام اگر ترور شد، به مليون ها پدرام زنده گي را سر اش حرام خواهد ساختند، تمام ولايت هاي شمال كشور را از دست خواهند داد، ایشان به چهار تا كل كور چاپلوسي كه در دور برش دست مال دست دارند عرق پاك ميكنند بازي نخورند انها رانده شده هاي هستند كه حمايت فاميل خود هم ندارند چه رسد به مردم رعيت.
و من الله توفيق

>>>   والی کندز گفته که پول اکرامیهٔ سربازان دولت را به طالبان داده است چون دامن دولت کلان است.
چون بدون سند قضاوت‌کردن خوب نیست، باید اول دولت را به «معاینهٔ دامن» بفرستیم که خردی و کلانی‌اش معلوم شود.

>>>   بگذار واضح تر حرف بزنم حمایت و شعار اسلامیت، افغانیت و استفاده از سایر کلمات همگانی مانند وحدت ، ملت، ملی، صلح، منافع ملی .... توسط پشتونها فقط و فقط بخاطر منافع قومی و لسانی بوده نه عمل به حقیقت معنای این کلمات ولی افسوس اینجاست که مردم هنوز هم فریب اینگونه کلمات و جلاداهای پرستار نما را می خورند و از حقیقت امر غافل اند.

>>>   اکرامیه سربازان در جیب خانواده های طالبان؟
بیش از دو دهه است که طالبان بزرگترین جنایات و خیانت ها را در حق مردم و کشورش مرتکب شده است. حد اقل چند هزار شهروند بیگناه را اعدام دسته جمعی کرده و یا در انتحار و انفجار به شهادت رسانده است.#شاه_شهید، #کمپنی، #دهمزنگ، #جلال آباد و #غور و.... قتلگاه هموطنان بیگناه من است و به دست همین دژخیمان به شهادت رسیده اند. قاتل #برادرناراضی گفته شد و امروز بیت المالی را که حق فرزندان ملت و مدافعان شهید و بازماندگان انتحارها و انفجارهای طالبان است، با چه منطقی به خانواده های طالبان داده می شود؟
آیا در جامعه ای که به قاتل ترحم و به قربانی بی توجهی می شود، اوج ستمگری نیست؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است