روزهای مناسبتی ملی و گرامیداشت از سالگرد شخصیت های برجسته سیاسی و ملی سال ها است که بگونه پراکنده و جداگانه از جانب حکومت و گروه های سیاسی در مراسم های یادبود می شوند. مثال زنده این بحث هشتم مارچ روز پیروزی مجاهدین است. چنانچه یک مقام حکومتی از این روز در یکی از ولایت ها گرامیداشت کرد و رییس جمهور این روز را در کاخ ریاست جمهوری برگزار کرد و ریاست اجرایی از هشتم مارچ در کاخ سپیدار گرامیداشت کرد. به همین ترتیب احزاب خرد و کوچک هرکدام نشست هایی را بگونه جداگانه برگزار می کنند هر چند سخنوران و برگزار کنندگان مراسم ها کمتر به اصل موضوع برنامه می پردازند. اما نفس چنین کارهایی چه جیز را بیان می کند؟

به گزارش شبکه اطلاع رساني افغانستان(afghanpaper)، فیض الله جلال استاد دانشگاه در برنامه «فراخبر» گفت: باید این روزهای ملی تجلیل شود. این جزوی از مفاخر ملی ما و تاریخی ما است و ما از این استقبال می کنیم ولی اینکه چرا این روزها پراکنده تجلیل می شود همانطوری که بیشتر جای بحث دارد. داکتر عبدالله در پنجشیر، داکتر اشرف غنی در ارگ و احمد ضیا مسعود در گوشه ای از شهر و در طرف دیگر استاد سیاف از روزهای چنینی تجلیل می کنند. اینها همه نشان می دهد که همبستگی نسبی که در بین دولت جمهوری اسلامی افغانستان وجود داشت از بین رفته است. این نشانه یک پراکندگی است و نشانه عمق اختلاف است و بدون شک هر کس کوشش می کند که خود را میراث خوار شهدا و مقاومت گران و مجاهدان و مبارزان معرفی کند.

وی ادامه داد: عمق اختلاف و شکاف درون دولت به حدی است که اینها حتی در یک روز واحد این رادایر نمی کنند و این وضع پیام خوبی را برای مردم افغانستان و به کسانی که از این دولت در سطح بین المللی حمایت می کنند، نمی رساند. آنها می دانند که چقدر درون دولت اسلامی افغانستان پراکندگی به وجود آمده است، اختلاف بوجود آمده است و تضادها به حدی عمیق است که حتی هشت ثور را عده ای در یک جا و عده ای در یک جای دیگر و در روز دیگر دایر می کنند و این نشان می دهد که درون دولت، اختلافات بسیار شدیدی وجود دارد.

جلال، معتقد است، این اوضاع اتحاد کمرنگ ما را کمرنگ تر می سازد و افزود: اساسا بعد از کنفرانس بن خطای جامعه و خطای بانیان این دولت، چه در حکومت موقت و انتقالی و چه در حکومت وحدت ملی این بود که یک اساس بد گذاشته شد. به حساب قومی کسانی را آوردند که بدون تردید آنها شایستگی و نمایندگی از اقوام مختلف افغانستان نمی توانستند کنند، آنها نه تنها کاری برای ملت و مردم و اقوام خود نکردند بلکه هرچه که کرده اند برای خودشان کرده اند. اینها همه نشان می دهد که می خواهند وحدت ملی ما را متضرر بسازند. یک وحدت ملی نسبی که ما داریم که آن هم کامل نیست همان را هم می خواهند بیشتر ازاین متضرر بسازند و این خودش نشان می دهد که ما یک حکومت قوی، یک حکومت متمرکز و یک حکومت واحد که نمایندگی از تمام مردم افغانستان کند نداریم.

استاد دانشگاه معتقد است، برگزاری مراسم های ملی وسیله ای برای گرفتن امتیاز شده است و افزود: روزهای ملی و تاریخی، مربوط به تمام مردم افغانستان است و نباید به تکه داران قومی و مذهبی و به تکه داران تبارگرایی، اجازه داد که از این مسایل سوء استفاده کنند. حالا که این سود استفاده صورت گرفته است، خطا از جانب کرزی و اشرف غنی صورت گرفته است. اینها باید ابتدا جایی را با توافق هم و دیگران تعیین کنند و یک میدان به نام میدان آزادی افغانستان تعیین شود، در آن میدان یک منار آزادی باید درست شود و در آن تمام خانواده ها و مردم به نوبت بروند و در آن روزهای معین، گل بگذارندو اگر یک وزیر خارجی هم به افغانستان می آید به همان میدان آزادی برود و این وزیر خارجی اگر در این روز به افغانستان بیاید نمی تواند کوچه به کوچه قریه به قریه بگردد.

وی با بیان اینکه، متاسفانه در نهایت پراکندگی به سر می بریم، افزود: ما باید از غلاف قومی برآییم و واحد شویم. واقعا چه وقت دست تکه داران قومی، سمتی و تباری از یقه مردم افغانستان کوتاه می شود؟ وقتی کوتاه می شود که ما یک طرح ملی و اسلامی، مطابق با منافع تمام اقوام افغانستان، با روح عدالت خواهی و با روح دموکراسی ارایه کنیم. این مراسم های ما نشان می دهد که ما هیچ گونه وحدتی نداریم. یک راه حل معقول با استفاده از تجارب دنیا برای حل مسایل قومی مان، برای حل مسایل محلی و تباری مان، باید پیدا کنیم. حاکمان افغانستان باید به این امر مهم تاریخی، ملی و اجتماعی باور داشته باشند و در این راه قدم بردارند. با حرف و نصیحت و شعار این وحدت بوجود نمی آید.

استاد دانشگاه، در ارتباط با راه حل این پراکندگی ها اظهار داشت: در جامعه افغانستان، بحران اجتماعی، بحران قومی، بحران مذهبی، بحران سیاسی، یک واقعیت است، ولی دولتمردان افغانستان، برای پایان بخشیدن به این بحران یک راه حل اسلامی، یک راه حل ملی و علمی نمی توانند پیدا کنند. می خواهند که خاک را در چشم مردم بزنند به این بهانه که ما همه باهم برادر هستیم. حالا وضعیت طوری شده است که همه ما برادر نیستیم. چراکه یک عده از بالاترین امتیاز برخوردار هستند و یک عده دیگر از دایره قدرت و سیاست افغانستان محروم هستند. بنابراین یک شکاف عمیق درون دولت و در اجتماع افغانستان بوجود آمده، که شکل قومی و مذهبی به خود گرفته و این را بازهم همین زمامداران دولت می خواهند این را به نفع خود مدیریت کنند. راه حل این مساله این نیست که ما اقوام را در برابر یکدیگر قرار دهیم. راه حل این نیست که احمد ضیا از یک گروه حمایت کند و اشرف غنی از دیگر گروه حمایت کند، داکتر عبدالله از یک جا حمایت کند و کسی دیگر از جایی دیگر حمایت کند، راه حل این است که اشرف غنی باید با جمعی از متحدان خود، با جمعی از نخبگان افغانستان، با جمعی از سیاسیون و حقوقدانان افغانستان و رهبران جهادی، باید یکجا یک تحلیل مشخص از اوضاع مشخص ارایه کنند و برای این یک فرمول نجات بخش و علمی با معیارهای علمی در ارتباط با رضایت و قناعت مردم افغانستان ارایه دهند.

کد (30)

>>>   دقیق گفته ای استاد محترم . کجا گوش شنوا و کجا فهم درست از اوضاع. هر کس بر سر خر خود سوار است و خودش ملا نصرالدین خود. ملک که صاحب نداشت وای بر حالش !

>>>   کلاه پیک فیض الله جلال زیادتر به کلاه ببرک کارمل در مظاهرات سال های چهل و پنجاه در دهه دیموکراسی میماند.
بنأ او نیز میتواند مرحله جدید تکاملی انقلاب ثور،یعنی شش جدی سال پنجاه و هشت را تجلیل کند.

>>>   تجلیل پراگنده نمایانگر ملوک الطوایفی است که دراینده مارا به تباهی میکشاند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است