مزیت دیپلماسی

پروسه صلح دولت با حکمتیار به خوبی تا اینجا پیش آمد. از استقبال حکومت گرفته تا موضع گیری های واضح حکمتیار در قبال قضایای مربوط به جنگ و صلح و نحوه حکومتداری و نظام و همینطور سخنرانی های دیگر که همه به نحوی در جهت تشویق سایر مخالفین مسلح بود که هنوز جنگ را راه حل می دانند، اینکه اینها نتیجه مورد نظر را می دهند یاخیر؟ بحث دیگری است. و اما جالب تر از همه صحبت و سخنرانی عبدالله بود که خالیگاهی را که در این روند دیده می شد پر کرد.

خالیگاه درشت این بود که از آغاز پروسه تا به حال، هم جانب ارگ و هم جانب حزب اسلامی به صورت یک جانبه و توام با اندکی بی انصافی که گویا هیج کس دیگری در اینجا وجود ندارد، تا حد یک توافق قومی موضوع را پیش بردند.

داکتر عبدالله به خوبی واضح کرد که مردم دیگری نیز در حکومت و نظام نفس می کشند که اگر تقسیم پنجاه پنجاه را پذیرفته اند از حق مسلم خویش به نفع ثبات سیاسی و مصلحت ملی گذشته اند و علی رغم همه ریخت و پاش های درونی هنوز حرف به گفتن دارند و او به خوبی از مردم و هواداران اش و همینگونه از ضرورت دوام حکومت وحدت ملی، امروز نمایندگی کرد.

از حرف هایی در قالب شوخی و اما پیام دار خود هم به نفع جایگاه نسبتا خدشه دار شده خود و هم برای تجدید روحیه هواداران اش، بهره برداری کرد. او از هنر دیپلماسی استفاده اعظمی کرد و تفاوت کار یک دیپلمات کار کشته را با سایرین به نمایش گذاشت. او یکبار در جواب صحبت های تند عطامحمد نور به آدرس خودش نیز واکنش مشابه به سخنرانی امروز نشان داده بود.

من همیشه گفته ام که داکتر عبدالله یک دیپلمات بی نقض است تا یک رهبر بی نقص و اشرف غنی یک مدیر خوب است تا یک رهبر خوب. البته این به معنای توجیه کم کاری های مورد نقد داکتر عبدالله در گذشته نمی تواند باشد!

برنا صالحی

>>>   محبت های اول در دلت نیست

>>>   خخخخخخخخخخخخخخخخخ این دیپلوماسی بود یا ذلیلپلوماسی؟؟؟
آیا فکر میکنید کسی دیګر دیپلوماسی را بلد نیست، جناب صالحی بیا هر دوی ما در یم میز ګرد از درک خود ازین موضوع دفاع کنیم و مردم ببیند. هاهاه خخخخخخخخ

>>>   دریشی هایش رانمیگی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است