جهاد یا ادامه بحران!؟

بزرگترین عامل درد و رنج مردم افغانستان و ناکامی «جهاد» وابستگی رهبران آن به غیر خدا و تسلیم شدن در مقابل نفس اماره است. نفاق‌، دو رویی نشانه های آشکار در شیوه متوسل شدن آنان به کلمه جهاد است که تا هنوز وجود نرمه شیشه در کفش های شان را دلالت می کند.

یکبار دیگر ثابت شد که در پشت تکرار این خیمه شب بازی ها هیچ یک از عناصر نیروهای دمکرات، ملی و مردمی قرار ندارد. خارجی ستیزی، مباهات به استمرار مجاهدت های ناکام، حکایت از دوام پروژه ای دارد که تراژدی انتحار، انفجار، قربانی شدن ملت ما را پایانی نخواهد بود! عقد اخوت با قاتلین مردم افغانستان سناریوی ستون پنجمی ها را قوت و قدرت بیشتر می بخشد.

همانگونه که کودتای هشت ثور، برای تصرف نظامی کابل به دست شورای نظار، دوام سیاست نفاق و حذف دیگران به قیمت قتل عام و بربادی شهر کابل، عامل پیدایش طالبان گردید، متوسل شدن جبهه شمال به روسیه، از اعلام حکومت موازی تا تهدید و ارعاب نظام، زمینه و بستر را برای ظهور رقیب دیرینه خودش گلبدین حکمتیار فراهم نمود تا با اقتدار در بازی های کلان همه طیف ها وصف بندی های جهاد و مقاومت را مرعوب خودش سازد!

بازگشت گلبدین در اریکه قدرت باعث زوال جزایر قدرت جهاد، باج خواهی و تجزیه طلبی گردیده و استبداد تک قومی را باعث می شود که ریشه آن را عدم درایت رقبای آن آبیاری کرده است. گلبدین حکمتیار با جسارت توانست رقبای جهادی خودش را با ادبیان جهاد! مرعوب نماید.

عبور از نیروهای رادیکال که ابزار قومی، دینی و سمتی را در چنته دارد مسیر افغانستان برای رسیدن به توسعه سیاسی، دمکراسی، ترقی‌ و انکشاف را در آینده نزدیک با چالش مواجه نموده است به گونه ای که این تاخت و تازهای ناسالم تمام فرصت ها برای سازندگی را به سیاه چال عظیم تاریکی تا کنون تبدیل نموده است.

دوست زاده

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است