اقتصاد افغانستان در گذشته ها اقتصاد غارتی بود. حكام و سلاطين ما گاهی به هند لشكركشی می كردند و گاهی به سرزمين ديگری، تا غنيمت بگيرند و زهر جان كنند.

در اين ميان البته كم نبود لشكركشی هایی قبيله ای كه يک گروه قومی در برابر گروه قومی ديگر انجام می دادند. در اين لشكركشی ها اغلب قبيله مغلوب "سر و مال" می شدند. يعنی هم سر را از دست می دادند و هم مال شان به تاراج می رفت.

در كتاب های تاريخ از نوع ديگری تاراجگری نيز سخن رفته است كه همان تاراج كاروان های بازرگانان و حجاج می باشد. با شكل گيری دولت های مدرن در سطح منطقه، در یک فاصله كوتاه اقتصاد غارتی رنگ باخت اما با آغاز دوره جهاد باری ديگر مردم از ميل اسلحه نان خوردند و امرار معيشت كردند البته در اين ميان برخی گروه هایی كه با انگيزه هایی پاک می جنگيدند، نيز وجود داشت.

با آغاز جنگ های داخلی، نان خوردن از ميل اسلحه وارد فاز جديد خود شد و چور و چپاول و تاراج عموميت يافت و دوباره خاطره دوره لشكركشی های قبيله ای را در اذهان زنده كرد. امروزه نيز يكی از عوامل بزرگ ناامنی ها در شمال، همين تمايل به امرار معيشت از ميل كلاشينكوف است. در دهكده ها و روستاهای شمال اكثر مردم خواب اسلحه می بينند. شما اگر بخواهيد امروزه در يكی از روستاهای كشور هسته ای يک گروه تروريستی و دهشت افكن را بگذاريد نياز نيست پول توزيع كنيد، فقط اسلحه توزيع كنيد.

من اوباشان بی شماری را ديده ام كه به شوخی يا با جديت گفته اند، ضرور نيست كسی ما را پول بدهد، كافی است اسلحه بدهد تا مخارج خودش را نيز تامين كنيم. سلاح برای ما هيچگاهی به حيث ابزار دفاع از خودمان مطرح نبوده است. ما اكثرا اسلحه را برای چور و چپاول می خواهيم. امروزه اگر افغانستان در آتش جنگ می سوزد، يكی از عوامل اش همين شوق نان خوردن از ميل اسلحه است.

متاسفانه گروه های تروريستی نيز با در همين تمايل از ميان مردم سربازگيری می كنند. اينكه چگونه می توان با اين تمايل مقابله كرد، هنوز راه حلش را نمی دانم. انديشه هاي انتزاعي سود ندارد. آنچه كه درد كشور است بايد مورد بررسي قرار بگيرد.

عبدالشهید ثاقب

>>>   هه هه هه شوق ، مجبوري ، اجيري ، بردگي ......

>>>   ما یک متل وبا ضرب المثل نیز داریم که میگویند:
هرکه آب از دم شمشیر خورد نوشش باد.
حالا ضرب المثل جدید برآمده است:
هرکه نان به وسیله کلاشینکوف خورد نوشش باد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است