یکی از دردهای درمان نایافته جمعیت اسلامی افغانستان در هفده سال اخیر، تشتت و فرد گرایی درونی است.

جمعیت اسلامی به جای آنکه مصداق نام اش جمع گرا باشد، برعکس با فردگرایی متشتت عمل می کند. شاید یکی از عوامل تشکیل احزاب توسط اعضای جمعیت با جدایی از بدنه اصلی جمعیت در این سال ها به همین فردگرایی و نبود روحیه جمع گرایی و جمع بودن در جمعیت اسلامی برگردد.

هر آدمی در درون جمعیت اسلامی وقتی خود را از لحاظ ثروت و امکانات مادی، از نظر موقف و نفوذ اجتماعی هر چند محدود و از زوایه تعلق و وابستگی به رهبران فقید جمعیت (استاد ربانی و آمر صاحب) و حتی به مکان و محل خاص، متمایز از سایرین می بینند و یا دچار این توهم می شوند، درصدد تبارز فردیت خود می بر آیند و خویشتن را از کار جمعی و اجماع نظر برای کار سیاسی بی نیاز احساس می کنند. اسب خود را به تنهایی سوار می شوند و به تنهایی قمچین می کنند تا به آنچه که در ذهن فردی خود، سر منزل مقصود ترسیم و تداعی کرده اند، برسند.

هر کدام اینها برای خود یک جزیره جداگانه در حوزه سیاست و اجتماع می سازند و خود را فرمانده و زعیم بلامنازع آن جزیره خودساخته و بر ساخته تلقی می کنند. آنها هیچگاه زحمت ارزیابی کارشان را در آن جزایر جداگانه که خود را صاحب و مالک آن می پندارند، متقبل نمی شوند. درحالیکه چنین ارزیابی و نتیجه گیری می تواند به تصحیح خبط های سیاسی شان بیانجامد و موجب بازگشت شان از سرگردانی و در واقع از تبعید در جزایر جداگانه خودساخته به سرزمین بزرگ و یکپارچه جمعیت اسلامی شود.

این بازگشت می تواند بازگشت از فردگرایی متششت به جمع گرایی و عقلانیت جمعی باشد و مانع غرق جزایر جداگانه شود که به غلط در توهم مالکیت ابدی آن به سر می برند.


محمد اکرام اندیشمند

>>>   اگر در این سه صد سال فکر همدیگر پزیری میداشتن امروز در این حالت زاری و عزر نمیبودن امروز همه لوحه های میهن به فارسی میبود امروز میدان هوای بنام بیدل میبود نه بنام کرزی
حسین

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است