به دنبال حمله های وحشیانه و غافلگیرانه مکرر دشمن در مرا کز مختلف کشور در ماه های اخیر از جمله در شفاخانه 400 بستر سردار محمد داودخان در کابل و حمله به مرکز قل اردوی شاهین در مزار شریف تازه روز پنجشنبه 27 ثور 96 حمله بر موتر حاملان پرسونل شفاخانه نظامی یکصد بستر قل اردوی ظفر در هرات که منجر به شهادت و زخمی شدن تعدادی از پرسونل شفاخانه مذکور گردید همه اینها هوشدارهایی است که باید رهبری نظامی مراکز و مسوولان آنها توجه جدی تری از خود نشان دهند زیرا می بینیم بعد از گذشت چند روز باز مجددا منتظر حوادث و واقعه های دیگری می باشیم.

مگر این کشور از خود نیروی امنیتی و اطلاعاتی ندارد؟ اگر دارد مگر در خواب فرو رفتند؟ و خواب شان هنوز پوره نشده و اگر بیدار هستند به ملت افغانستان جواب قانع کننده ارایه بفرمایند که دشمن چطور تا داخل مراکز نظامی با این همه سلاح و تجهیزات نظامی وارد می گردد؟ و چطور با این همه امکانات و نیرو وارد شهرها می گردد؟ چرا کاروان های نظامی دشمن در مسیر راه ها مورد هدف قرار نمی گیرند و متوقف نمی گردند؟ مگر مراکز نظامی ما نظام قراول ندارد و هر کس خواست مانند کاروانسرا داخل و خارج شده می تواند؟ چرا افراد و دسته هایی که وارد و خارج می شوند مورد بازرسی جدی قرار نمی گیرند؟ چرا این همه مسامحه صورت می گیرد؟ مگر نیروی نظامی ما در قول اردوها کم است؟ همینقدر نیروی نظامی و امنتی که حالا ما داریم در دهه های اخیر هیچ زمانی افغانستان نداشته است.

حالا قوای هوایی نیز الحمدلله داریم و همکاران بین المللی در این عرصه نیز حاضر به هر نوع همکاری با ما هستند، چرا مراکز دشمن را از زمین و هوا نمی کوبیم؟ مگر اطلاعات نظامی از تحرکات دشمن نداریم ؟ و اگر داریم چرا در وقت و زمان اش وارد عملیات نمی گردیم؟ چرا امنیت راه ها تردد مردم و نیروهای امنیتی در ست مراقبت و ترصد در زمان اش نمی گردد؟ و تسامح صورت می گیرد؟ فشار نظامی بر دشمن باید بطور سنگینی وارد گردد که دشمن فریاد کشد و او خواهان صلح و آتش بس گردد.

دشمن را در مراکز اش باید کوبید منتظر این نباید بود تا دشمن در داخل شهرها و مراکز نظامی ما رخنه کند و همیشه ابتکار عمل بدست دشمن باشد و ما به فکر دفاع و صلح دروغین باشیم و با این حرکات پر ما را دشمن بخواب کند و ما توبره گدایی صلح بر گردن داشته و از جهان و کشورهای همسایه و دشمنان خود صلح و مصالحه طلب کنیم و آنها جواب ما را با ریشخند بدهند.

هنوز هم زمان داریم. دنیا از نظر سیاسی و نظامی هنوز با افغانستان است. نباید فرصت را از دست داد و جهان را در شک و تردید بیشتر قرار داد تا دنیا به تدریج با دشمن رابطه بر قرار کنند مثل اینکه فدراسیون روسیه و جمهوری خلق چین و بعضی از کشور های همسایه به تدریج با دشمن تامین روابط کردند فقط راه نجات از مصیبت های موجود فشار کامل نظامی و کوبیدن هر چه سریعتر دشمن در لانه ها و مراکز خودش است.

به دشمن نباید فرصت بیشتری داده شود و فشار نظامی کاملی بردشمن باید هرچه سریعتر وارد گردد تا دشمن مجبور به تضرع و التماس صلح گردد.

سید محمد خیرخواه

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است