آیا نشست کابل دولت های واگرا را همگرا خواهد ساخت؟ نشست کابل یکشنبه با حضور دولت ها و سازمان ها در کابل برگزار شد. این نشست سه هدف را دنبال می کرد. همگرا کردن دولت ها برای مبارزه باتروریزم و افراط گرایی. اقناع گری دولت ها برای نابودی تروریزم و ایجاد صلح در افغانستان. از سوی دیگر وزیر خارجه افغانستان هم در این نشست حضور پیدا نکرده است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)،داکتر محمداکرم عارفی استاد دانشگاه در برنامه «مثبت و منفی» گفت: زمانی که یک گروه تروریستی بوجود می آید، بخشی از فعالیت ها و عملکرد این گروه ها از کنترل کشورهای بنیان گذار یا کشورهای مادر هم خارج می شود چنانچه ما امروز می بینیم که بسیاری از مواقع بودند که گروه های تروریستی منتسب به کشورهای خاصی بودند اما امروز آنها همان کشورها را مورد تهاجم قرار می دهند. از این لحاظ، هر تروریسم یک تهدید مشترک برای همه کشورها است. بر اساس این وجه مشترک این کشورها می توانند اقدامی را برای نابودی تروریزم و کم کم نابودی کامل کنند. اما مشکل اینجا است که هنوز برخی کشور ها به این نتیجه نرسیده اند که هزینه ها و خساراتی که از ناحیه تروریست متوجه آنها می شود بیشتر از دستاوردهایی است که از ناحیه تروریست متوجه آنها می شود. آنها بیشتر بین بهره برداری ابزاری از تروریزم و بین هزینه ها و عوارضی که از ناحیه تروریزم می شود هنوز به یک توازن نرسیده اند و احساس می کنند که تروریزم یک موثریت بهتری به نفع شان داشته باشد. این باور می تواند همسویی را در جمع کشورهایی که در کابل آمده بودند به خطر بیندازد. ممکن است که اینها در ظاهر در توافقنامه هایی به اشتراک نظر برسانند اما ضمانت اجرایی این توافقات وجود نداشته باشد.

وی، در خصوص مبارزه کشورهای اشتراک کننده با تروریزم بیان داشت: بعضی کشورها در افغانستان، به مدت پانزده سال است که از تروریست به عنوان یک ابزار فشار استفاده می کنند، اما تا کنون هیچگونه دستاوردی برایشان نداشته است. نه افغانستان تغییری در سیاست خود ایجاد کرده است و نه افغانستان آمادگی دارد که وابسته به آن کشور شود و نه افغانستان در آینده آمادگی این را دارد که بخواهد در راستای منافع یک کشور خاص عمل کند. بنابراین در عرصه عملی اینطور نبوده است که تروریزم بتواند در راستای منافع یک کشور به طور کامل عمل کند اما ذهنیت و باور آن کشورها هنوز تغییر نکرده است. مشکل اساسی همین است که تا ذهنیت آنها تغییر نکرده است، ممکن است که نتیجه خوبی از این نشست ها بوجود نیاید.

عارفی، با بیان اینکه بسیار سخت است که بگوییم این نشست می تواند به نتیجه ای برسد، افزود: اعضای شرکت کننده این نشست بسیار متنوع هستند. حداقل ما می توانیم بگوییم که برخی کشورهای منطقه ای هستند که هیچ موقعی همسو با جامعه جهانی در امر مبارزه با تروریزم قرار نگرفته اند، آنها سیاست خاص کشور خود را با سیاست خاص منطقه ای خود تعقیب می کنند. در این میان به نظر می رسد که اروپایی ها حداقل در مورد افغانستان علاقمند مبارزه و علاقمند مهار تروریزم هستند.اما همین کشورها هم باز هم در خاورمیانه و در بعضی جاهای دیگر، در جهت استفاده ابزاری از تروریزم قرار دارند و متهم هستند که از بعضی گروه های تروریستی حمایت می کنند این تنوع را ما می بینیم. بعضی کشورها مثل افغانستان که قربانی تروریزم هستند نه تروریزم در اینجا ابزاری در اختیارشان قرار دارد و نه این سیاست را در پیش گرفته اند. اینطور یک تنوع را در ترکیب دولت ها می بینیم که با توجه به این تنوع و تفاوت ها در سیاست و علایقی که نسبت به مبارزه با تروریزم دارند بسیار بعید است که دستاورد نظری و سیاسی اینها به یک نتیجه عملی منجر شود.

استاد دانشگاه، در خصوص نتیجه نشست گفت: تابحال، هیچگاه هیچ راهکار عملی برای مبارزه با تروریزم و رسیدن صلح در افغانستان دراین کنفرانس ها گیرمان نیامده است. جز اینکه در جهت حفظ حکومت افغانستان، راهکارهای حمایت مالی و راهکارهای تجهیز نیروهای نظامی افغانستان بوده است. امروز هم نگرانی این است که بیانیه هایی که از این نشست ها صادر شده است، بدون عملی شدن باقی بماند. برگزاری این نشست ها توسط کشورهای اروپایی انجام می شود و بیشتر جنبه تبلیغاتی و سیاسی دارد. که سعی می کند افغانستان به فراموشی سپرده نشود. افغانستان باید مورد توجه جامعه جهانی قرار بگیرد، برای آن هزینه هایی که دولت افغانستان نیاز دارد. این هزینه هایی که برای افغانستان جمع می شود زمانی قابل توجیه است و می تواند از سوی دولت ها برای افغانستان جمع شود که مشکل افغانستان به عنوان یک مشکل فعال، همیشه در ذهنیت ها و در انظار جامعه بین المللی زنده بماند. اما از سوی کشورهای واقعی درگیر جنگ هیچ پیشنهادی برای برگزاری اینگونه نشست ها نشده است و هیچگاه پاکستان تابحال پیشنهاد چنین نشست هایی را نداده است.

وی ادامه داد: بنابراین کشورهای اشتراک کننده فقط به صدور بیانیه بسنده می کنند و راهکار عملی ارایه نخواهند داد. در صورت صدور راهکار مبارزه بسیار آسان است چرا که گروه های تروریستی کاملاً شناخته شده هستند و منابع تمویل آنها تا حدود زیادی شناسایی شده است و پایگاه های آموزش و تعلیم و استقرار و مراکز سیاسی آنها تا حدود زیادی شناسایی شده و از بین بردن آنها کاری ندارد اما اراده ای برای برداشتن گام عملی وجود ندارد. مصوبات اینگونه نشست ها هیچگاه به مرحله اجرایی نمی رسد و همیشه چند مرحله عقب تر از مرحله اجرایی است به همین دلیل است که بسیار سخت است که به نتیجه برسد.

کد (30)

>>>   من نوشتم که همه سروصدا به این بود تا قربانیان صدای شون در گلو خفه بشه دیدین چه شد ؟ هیچی یه شوی تبلیغاتی بود و بس . کشور های ذیدخل جهان و منطقه از آب گل ماهی های گنده گرفتن و رفتند همان آش همان کاسه همان آش .

>>>   آيا جامعه ى گوسفندى مستحق حكومت گرگ ها نيست؟

در مورد خيمه هاى تحصن
كشورهاى امن و باثبات را مردمِ دانا ساخته اند...

١- در سال ٢٠١٣ در دهلى بودم. رانندهاى ريكشا از كم بودن حقوق و دستمزد خود اعتراض داشتند. از دولت خواستند كه شروع نرخ كار ريكشا از ٥ روپيه هندى به ١٠ روپيه برسد. دولت نپذيرفت. در نتيجه اتحاديه رانندگان ريكشا دست به اعتصاب كارى زدند. در طول چند روزى كه اعتصاب كرده بودند، خودشان هم ضرر مالى ديدند و چون قشر فقير جامعه هستند، به نان شب محتاج بودند. روزانه در حدود ٥ ميليون نفر در دهلى از ريكشا به عنوان وسيله ى ترانسپورتى استفاده مى كنند؛ در نتيجه اين ٥ ميليون نفر به وظيفه، محل كار و صنف درسى خود نرسيدند. به همين ترتيب شمار زيادى از شركت ها، كارخانه ها، ادارات دولتى، مكتب ها و دانشگاه ها براى مدت بيش از يك هفته كاملاً فلج گرديده بودند. بالاخره دولت تسليم شد و خواست اتحاديه رانندگان ريكشا را پذيرفت. در كمال تعجب ديده شد كه دولت هند، گارنيزون خود را براى سركوب و كشتار معترضين نفرستاد و مردم هم با آنكه به كار و وظيفه ى خود دير رسيده بودند و معاش شان كم شده بود، از اتحاديه ريكشا پشتيبانى كردند.

٢- در سال ٢٠١٦ كارمندان شركت هوايى بريتش ايرلاينز براى بالاتر بردن حقوق خود در بريتانيا اعتصاب كارى كردند. براى چندين روز پى هم تمام امور كارى اين شركت بزرگ متوقف شد و به ارزش ميليون ها پوند به شركت ضرر مالى رسيد. در نهايت شركت تسليم شد و حقوق كارمندان را بالا برد.

٣- در سال ٢٠١٤ در شهر پاريس فرانسه يك حمله ى تروريستى شد و ١٦ نفر كشته شدند. در نتيجه چهار ميليون نفر به خيابان ريختند و براى مدت يك هفته اعتراض كردند و تمام امور زندگى روزمره مختل گرديد كه اين وضع قابل قبول نيست. دولت به مردم تعهد سپرد كه بيشترين تلاش خود را براى جلوگيرى از حملات بعدى به خرج خواهد داد.

از اين قبيل مثال ها فراوان داريم. اما بياييد موضوع وطن خودمان را بررسى كنيم: به قول غني، در طى دو سال اخير بيش از ٧٥ هزار انسان در اين كشور كشته شده اند. شمارى از جوانان نخبه و هدفمند به جاده ها ريختند و بالاى اين وضعيت اعتراض كردند. اما از يك طرف نيروهاى مسلح حاضر در محل مرتكب جنايت شده و انسان هاى بيگناه را به كشتن دادند. از جانب ديگر، شمارى از مردم، صرف براى اينكه چند دقيقه ديرتر به كارشان رسيده اند، از اينجا تا آسمان هفتم سر و صدا مى كنند. آيا بهتر است كه چند روز ديرتر به وظيفه برسيم ولى تغيير اساسى در امنيت ايجاد شود يا اينكه همه روزه كشته شويم؟ امنيت يك مشكل فراگير و همه شمول است و ممكن است قربانى بعدى شما باشيد!

"عبيد مهدى"

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است