یک‌ چیز را مردم ما باید بپذیرند. دشمن ما طالب، داعش، ستون پنجم و بعضی چهره‌ هایی که مردم نشانه می‌ گیرند، نیستند. این را یقین داشته باشید که دشمن اصلی ما در درون خود ما وجود دارد.

انرژی و پول‌ هایی که به‌ خاطر رقابت‌ های داخلی مصرف می‌ شود، یک‌ درصد آن در مقابله با دشمن مصرف نمی‌ شود. فقط یکی در پی دیگری تلاش می‌ کند که چگونه بتوانند یک برادر، هم‌ سنگر و از خود را ضعیف کنند. اینها به اصطلاح بزرگ‌ شده‌ های ما به میزانی که در داخل خود اختلاف دارند، برای مقابله با حریفان خود ندارند.

چقدر خون ریخت، چقدر انرژی مردم مصرف شد، چقدر انگیزه‌ ها کشته شدند، آخرش چه به‌ دست آمد، هیچ! در همان نخستین روزها گفتم انسان‌ های کم‌ ظرفیت و آزموده شده را نگذارید از صدای بلند مردم تربیون خانوادگی و حزبی بسازند. کسانی‌ که تا با اشرف‌ غنی رابطه سیاسی دارند دنیای شان گل‌ و گلزار می‌ باشد اما همین‌‌ که پشت کرد به آنها انقلابی‌ ترین انسان‌ های روی زمین می‌ شوند.

در همان نخستین روزها گفتم، اینها داعیه مردمی ندارند با خواست‌ های شخصی پیش کشیده‌ اند. هرگاه این خواست‌ ها برآورده شوند شما را پامال خواهند کرد اما دل من به نسل جوان می‌ سوزد، نسلی که اراده و انرژی کار را دارند اما چهره‌ هایی باعث می‌ شوند که این اراده و انرژی در راه درست مصرف نشوند.

دل من به نسلی می‌ سوزد که سینه خود را برای بی‌ غیرت‌ ترین انسان‌ ها سپر می‌ کنند. کسانی که معاملات سیاسی شان را بیشتر از هر چیزی دوست دارند.

دلم برای رفیقانم می‌ سوزد که آگاه نیستند در سطح کلان چه برخوردها و بازی‌ هایی وجود دارد و در این بازی‌ ها چقدر انگیزه‌ ها و انرژی‌ های آنان تلف می‌ شود. خلاصه ما را از درون می‌ شکنند. من امروز اعتراف می‌ کنم که شکستن انسان‌ های مبارز توسط رقیبان شان ناممکن است، اما از داخل بسیار زود می‌ شکنند.

وقتی می‌ بینی به‌ خاطر کسانی‌ که درد داری و صدا بلند می‌ کنی، همان‌ خودی‌ ها در تلاش خفه‌ کردنت هستند. ما جوانان با هزار تاسف که شناخت خودی نداریم، آرمانی و انقلابی هرکسی پیش شد به دنبالش می‌ رویم اما نیاز بازخوانی "خود" و "دیگری" را باید اولویت دهیم.

دیگری را شاید در یک نگاه بشناسیم، اما خود را باید هزار بار شناخت. این "خود" پراکنده تا بر همین مبنای اجتماعی وجود داشته باشد هیچ دشمنی نیاز نیست که با ما مقابله کند، ما بسیار یاد گرفته‌ ایم که چگونه یکدیگر خود را شکست دهیم.

نجیب بارور

>>>   Rahman
نزد من مسئولیت اصلی برمی گردد به دوش عبدالله و جاهد. این واضح است که احمدزی و اتمر و استانکزی در کشتمان هیچ فرصتی را از دست نمی دهند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است