سقراط گفته بود "خود را بشناس!" اما نگفته بود چگونه. پاسكال اما اين حرف را چنين تفسير كرد: خود را بشناس؛ يعنی اينكه در مقام عمل نشان بده كه به چند می ارزی.

پدرام اهل لاف و گزاف است و بس. هر باری كه نوبت عمل بوده، يا به فرانسه پناهنده شده و يا از ميدان منازعه گريخته است. آخرين گريز او همين چند روز پيش در راهپيمايی رستاخيز تغيير بود كه وقتی شليک آغاز شد، صحنه را ترک گفت و جوانان را در مسلخگاه رژيم فاشيست تنها گذاشت.

مردم قهرمانان خود را به خوبی می شناسند. قهرمانان مردم افغانستان كسانی هستند كه ژست انقلابی در نياورده اند اما چندين مقاومت و قيام را رهبری كرده اند.

قهرمانان مردم همين هايی هستند كه امروزه ملت ما روی شان سرمايه گذاری روانی كرده اند. در مبارزه عليه فاشيسم من حاجی جلال باجگاه را كه سنگر كمر سفيد را گرم نگهداشته بود به هزار مرتبه مفيدتر از اين انقلاب گريزی می دانم؛ چه برسد به بزرگوارانی كه نام شان با مبارزه و حماسه گره خورده است.

عبدالشهید ثاقب

>>>   تو باید مثل خلیلی میبودی. محفل دایر میکردی و بدگویی دولت را میکردی و این دولت را فاسد و ناکاره میدانستی و در آخر میگفتی:
ما خدای ناخواسته طرفدار سقوط این دولت نیستیم، فقط میخواهیم که اصلاح شود.
بعدأ اشرف غنی به خلیلی زنگ زو و گفت که: جناب خلیلی صاحب:
شما چه پیشنهاد میکنید که این دولت را چگونه اصلاح کنیم؟
خلیلی در جواب گفت: آیا کدام چوکی بیکار برای بنده حقیر و فقیر دارید؟
غنی گفت: ریاست شورای صلح قبول است؟
خلیلی گفت: داکتر صاحب مه میگم که خدا سایه شما را از سر ما کم نکند.

>>>   بچیم حالا روبا را شناختی و پدرام یک روبایی در پوست شیر است کسی که در طفولیت بی عقلی کرده باشد و در جوانی به ان افتخار نموده حتا از ان نام بد بخاطر قبولی در یک کشور بیګانه استفاده نموده.
ایا این طور انسان میتواند مبارز باشد.

>>>   منبعد امتیازات او هم از تو باشد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است