آقای میر محمد صدیق فرهنگ برای عبدالرحمن خان، در کتاب افغانستان در پنج قرن اخیر خود "مستبد با کفایت" لقب داده بود.
فرق بین استبداد عبدالرحمانی و استبداد اشرف غنی، در کفایتی است که نزد عبدالرحمن وجود داشت و نزد اشرف غنی وجود ندارد.

به این معنی که او با استبداد خود حد اقل توانست از سقوط کشور به دامن ملوک الطوایفی و بی نظمی جلوگیری کند و تا آخر با آن هایی که او را در رسیدن به قدرت یاری کرده بودند وفادار بماند. اما این نه تنها تامین امنیت کرده نتوانست که نزدیک ترین آدم های حامی خود را با تیغ تعهد شکنی بی آبرو کرد.
او در دوره به استبداد دست یازید که بحث دموکراسی و انتخابات برای مردم افغانستان ناشناخته بود و این در اوج حمایت و حضور جامعه جهانی حامی دموکراسی دست به استبداد و خودکامگی زده است.

ضرر استبداد عبدالرحمن خان اگر شامل حال طیف و طبقه خاصی بود، از اشرف غنی، جز گروپ مشخص دور و بر خود او، شامل همه مردم افغانستان شده است.
او اگر کسی را سرکوب کرد برای توجیه سرکوب گری خود تا آخر دلیل داشت و هیچ گاه نگفت این کار را نکرده است. ولی آقای غنی بدون هیچ توجیه منطقی و قانونی بخش بزرگی از معترضین را بیرحمانه به گلوله بست و تعدادی را شهید و زخمی کرد ولی امروز با چشم سفیدی می گوید که هیچ حرکت مدنی را جلوگیری نکرده است.

من بدون این که بر مبنای عقده شخصی خود بگویم و بدون این که بر طبق رضایت و نارضایتی دیگران از اشرف غنی دست به نوشتن این مطلب زده باشم، باور مندم که با این طرز فکر و شیوه ی حکومت داری شاید بتواند چند تا آدم دور و بر خود را موقتا به نان و نام برساند و عده ای ساده لوح را قانع کند اما در نهایت باعث سخت تر شکستن استخوان های خود او در حال، و فروپاشی گفتمان دولت ملی به تدریج در آینده کشور خواهد شد.

بر همه اقوام، اقشار و گروهای سیاسی و حتی جامعه بین المللی است تا از شر بیشتر این طرز تفکر کوچک و تمامیت خواه به سهم خویش جلوگیری کرده و مسوولیت خویش را در قبال نسل امروز و آینده افغانستان ادا سازند.

حکومت موجود حکومت مردم افغانستان نیست که نیست، حتی حکومت مورد پذیرش یک قوم هم در افغانستان بوده نمی تواند، حکومت یک حلقه ی خاص و معلوم الحال پرتاب شده از بیرون که به هیچ یک از معیار های مورد اجماع جامعه ما پای بندی ندارند و روز تا روز حضور شان بر اریکه قدرت باعث یاس و نا امیدی مردم گردیده و اعتماد و اتحاد ملی را تا مرز نابودی پیش برده است.

برنا صالحی

>>>   عبدالرحمن خان پشتون هارا هم مانند هزاره ها از کله منارساخت ، برای او فرقی نمیکرد که قومیت مخالفش چی است اگر برادر یا فرزندش هم بود کشته میشد
اگر با تعصب واحساسات قضاوت نکنید خیلی هم ملامت نبود چون هزاره آنزمان ما به عبدالرحمن میگفت ما همسایه هستیم باید احترام متقابل بین ما موجود باشد بارها از اوامرش سرپیچی وبغاوت کردند که درنتیجه عقده وعزم انتقام در وجودش به اوج خود رسید
ر

>>>   به جواب نظر دهنده اولي تمام رهبران پشتون اول با حيثيت خود پشتونها بازي كرده است ، اما چر پشتونها هوشيار نميشوند و دست از قوم پرستي برنميدارند همين باعث بدبختي اين قوم شده است ، تا قوم اوغان از اين خالت خارج نشوند رندهگي شان رونق پيدا نميكند و هرگز صاحب فرهنگ و انسان زيستي نخواهند شد

>>>   تمام ارزگان و یک قسمت عمده زابل، هلمند، غزنی، وردک، قندهار، و نیمروز هزاره نشین و تاجک نشین بودند که توسط سفاک عبدالرحمن خان نسل کشی شدند و فرار داده شدند و زمین آنها به پشتون ها داده شد۰ زیادترین وحشت کشتار و ظلم را هزاره ها دیدند۰

>>>   بگذاريد شخصي را كه قابليت مدريت دارد به پيش برود..
صادقي

>>>   بیتفاوت است این قبیلوی ها در غرب ویا در بیرون کشور چه میکنند وچه تحصیل دارند. وقتی داخل کشور آمدند و باز هم لنگی قبیله را بر سر زدند مثل همان مثال معروف میشوند که خر عیسی گرش به مکه بری چو بیاری باز همان خر باشد۰ حالا غنی کوچی و چوکره گک های اطرافش هم به ضرب زور جان کیری سلطنت حکومت مقتدر مرکزی عبدالرحمن خانی را خواب میبینند.

>>>   پسر یک مامور دولت نزد پدرش آمد و گفت:
پدر! در بیرون یک بچه مره لت کرد.
پدرش گفت:تو بیا بریم که ای کی است که تره لت کرده است؟
پسرش به پدرش گفت: بچه او نو قصاب که کارد در دستش است!
پدر گفت: بچیم شاید غلط کرده باشی،بچه او نو ترکاری فروش نیست؟
حالا عبدالرحمن خان نیز که زورش به انگلیس ها و روس ها نمیرسید،تمام زورش را در مقابل هزاره ها نشان داد ،تا به مردم نشان بدهد که زور من را کسی ندارد و از من بترسید.

>>>   Homayoun Paiez
بنده به استغنا وعزت نفس، بیشتر از هر چیز دیگر ارج قایلم؛ مگر، گاهی چنین اتفاق افتیده، به افغان فلم رفته ام و دیده ام که از دهن دروازهء افغان فلم تا چهار اطراف وحویلی ودهلیز ها، خلاصه همه جای آن، پر از تفنگ داران عبوس وبی ادبی است که از چهره های شان، نفرت می بارد وتوگویی بویی از انسانیت نه برده اند...
چند تای آن باچند قلاده سگ، دفتر به دفتر میز به میز، حتا، دستکول های کارمندان زن افغان فلم را با سگ ها باز رسی می کنند...
بنده از یکی از کارمندان می پرسم:
خیریت است؟!
به اهستگی وترسیده می گوید:
مریم جان، دختر اشرف غنی به افغان فلم می آید...
سراپایم را آتش می گیرد؛ به یاد روزها وسال های پر از مشقت می افتم که چطور وچگونه از دوران جهاد تامقاومت برای آزادی وبرابری در پهلوی آزادی خواهان این ملک، هرکس بقدر توان، زحمت کشیدیم ویک روز هم از پهلوی این مردم خود را کنار نکشیدیم؛ ولی امروز، یک آدم بی ریشهء دیوانهء قبیله پرست تمامیت خواه ،وشهروند امریکا ویابه تعبیر بعضی ها، یک تاپشک شوی آمده است، مفت ومجانی حاکم بر سر نوشت این مردم گردیده ودخترش که نه به زبان های این مردم آشناست ونه هویت این ملک رادارد؛ بار بار به افغان فلم می آید وبا آدم نماهای ...صفت وسگان بازرس، به هنر، هنرمند وفرهنگ وفرهنگی این کشور اهانت می کند...
آخ که این درد رابه کی وکجا باید فریاد کرد
" به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژندهء خود را"

>>>   رژیم استبدادی درزیرچتر کمیسیون بازی....!

>>>   ما در افغانستان دو نوع نظام داریم، یکی نظام خیالی دمکراسی و دیگری نظام واقعی شؤونیسم قومی. آنهایی که از فروپاشی نظام حرف می زنند در حقیقت نگران فروپاشی نظام شؤونیسم قومی هستند و الی ما در افغانستان به صورت نمادین یک نظام دمکراسی و مردم سالاری را داریم که مثل سایر چیزهای خیالی این حکومت آن هم خیالیست.

در نظامی که مردم از آن هراس داشته باشند و امنیت ملی آن بجای برقراری امنیت شهروندان همکار تروریستان باشد کجایش به یک نظام مردم سالار می ماند.
سید هاشمی

>>>   دو کاکای ۹۰ ساله اش سفیر، پسر کاکایش مالک قرار داد تیل اردوی کشور، پسر کاکای دیگرش آمر گارنیزیون کشتار مردم کابل، نامزاد سابقه خانمش مالک قرارداد شهرک سازی، اطرافشیانش در قدرت همه کوچی ها از یک قوم، پشتیبان انتخاباتی اش خریدار زمین های دولتی به نرخ کاه، حالا این دزد خبیث چشم سفید آمده دیگران را فاسد میخواند۰

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است