یک منبع در سفارت آمریکا می‌گوید که تعدادی از حلقات خاص در حکومت وحدت ملی پیوسته به بهانه‌ها و مناسبت‌های مختلف با ماموران ارشد سفارت ایالات متحده و هوتل آریانا در کابل تماس می‌گیرند و از مقاومتگران و جریان‌های حوزه ضد طالبانی لب به شکایت می‌گشایند و آنان را (مقاومتگران) عامل اصلی بدبختی و نابسامانی در کشور معرفی می‌کنند و نهایت تلاش شان این است که یک تقابل سیستماتیک را میان نیروهای حوزه ضد طالبان و آمریکایی ها بوجود بیاورند.

این خبر مرا به یاد همان لابیگری و نوشته‌های اغواکننده زلمی خلیل زاد در زمان رژیم طالبان می‌اندازد که در گوش آمریکایی ها پف می‌کرد که گویا طالبان یک حرکت خودجوش اند و این حرکت (طالبان) زمینه را برای اعاده حیثیت از دست رفته سلسله حکومت‌های گذشته که در راس آن به زعم ایشان قوم بزرگ (پشتون ها) قرار داشت و در اثر مداخله نظامی شوروی شیوه های حکومتداری درین کشور از نظم و حالت طبیعی و نارمل آن بیرون شده است، فراهم می‌سازد.

تجربه نشان می‌دهد که آمریکایی ها در عراق بیش از حد به حرف کسانی گوش دادند که با بقایای حکومت صدام حسین و اعضای حزب بعث دشمنی دیرینه و عمیق داشتند که در نتیجه اى این ذهنیت سازی‌ها، زمینه انفکاک بیش از 100 هزار نیروهای مسلح ملی عراق مساعد گردید که این مساله از یک طرف سبب پیوستن نظامیان کارکشته ارتش عراق به گروه های دهشت افگن گردید و از سوئی هم مرزهای عراق در برابر رفت وآمد تروریستان به خلای امنیتی مواجه گردید و غایت موضوع را نیز می‌دانید که ظهور برق آسا هیولای وحشی به نام داعش گردید.

حالا وقتی به حرف ها و موضع‌گیری های عاقبت نیاندیشانه آمریکای ها گوش می‌دهم، می‌بینم که بیشتر اوقات حرف های حلقه تمامیت خواه ارگ از دهان دیپلومات ها و ماموران ارشد امریکایی بیرون می‌شود و آمریکایی ها یکبار دیگر دارند همان سیاست خام و ناکام عراق را تجربه می‌کنند.

به نظر من برای آمریکایی ها بهتر است در تعاملات سیاسی شان در پیوند به مسایل داخلی افغانستان اصل توازن و بی طرفی را در اولویت کار خویش قرار بدهند، زیرا این کار هم به نفغ ثبات سیاسی در داخل کشور است و هم منافع آمریکا در برقراری ثبات سیاسی نهفته است و در غیر آن ادامه برخوردهای یک طرفه و غرض آلود امریکایی ها در مسایل داخلی افغانستان به ویژه در شرایط حساس کنونی که اجماع و صف بندی‌های منطقه یی در حال برجسته شدن است، ممکن رقابت ها و جنگ‌های نیابتی را به پیمانه وسیعتری به داخل افغانستان بکشاند و آن وقت کنترل اوضاع در توان هیچکس و هیچ قدرتی نخواهد بود.

هارون معترف

>>>   غلامان حلقه بگوش کشور های خارجی شاید بگویند من زنده جهان زنده ومن مرده جهان مرده ما پروای آبادی وزندگی مردم را نداریم

>>>   خانم آقای گلبدین در ده ای اول سال ۲۰۰۰ دو هزار در لندن پناهنده بوده
و از طرف زن های افغانستانی شناخته شده . اما فعلا معلومات درست در
دست نیست که او نزد گلبدین رفته و یا درلندن یا جای دیگر مخفی رندگی
می کند . به هر حال این رویداد ها به حق تساوی زنان تآثیر مثبت دارد
شهباز لوگر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است