به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان((afghanpaper، یک قرن استقلالی که شاهان و دولتمردان افغانستان با جشن برگزار می کنند با نگاهی به تاریخ با اما و اگرهای فراوان، قدرت نمایی های قومی است تا دلیلی برای پایکوبی های ملی و زمانی که کشور زیر سلطه امریکا و جنگ تروریستی پاکستان با بیشمار مداخله جوی خارجی همواره در تهدید سقوط قرار دارد کدام استقلال و آزادی این سرزمین را تجلیل می کند؟

اشرف غنی از ابتدای ریاست جمهوری با شیفتگی بی مانند به دوران شاه امان الله خان همواره به تلخی، سرنگونی این شاه پرحاشیه را یادآور می شود و خود را میراث داری برای اصلاحات امانی می داند، همان اصلاحاتی که در میانه فساد و سلطه گری شاه امان الله خان به سرانجام نرسید و به سقوط توسط کلکانی از قوم تاجیک رسید.

مراسم استقلالی که از سوی ارگ با هزینه ای هنگفت (28 اسد 1396) برگزار شد، قدرت نمایی قومی بود از جانب ارگ تا بار دیگر به مخالفان خود نشان دهد که از افتخار استقلال گرفته تا حکمرانی ها از آن قوم پشتون می باشد و دیگر به هیچ قومی اجازه نخواهد داد حکومتی را به مانند امان الله خان و داکتر نجیب از میان برد.

نگاه قومی به این روز نه تنها در عملکرد حکومت نمود پیدا می کند بلکه هزینه های مراسم از سوی ارگ تنها برای ولایت های پشتون نشین بود و سایر مناطق مجبور به تامین هزینه های خود شدند و به همین اساس، آب و تابی که از جشن استقلال کابل، قندهار و هرات به نمایش گذاشته می شود در ولایت های شمالی و مرکزی تنها معطوف به مقام های حکومتی است با استقبال کم مردمی.

از جانب دیگر، زمانی که به دلیل عدم سرمایه گذاری و حمایت حکومت از کارخانه ها و تولیدات داخلی، مردم با فقر و بی کاری دست و پنجه نرم می کند، هزینه های هنگفت مراسم استقلال سرازیر پاکستان و از پرچم گرفته تا وسایل آذین بستن خیابان ها از این کشور وارد می شود.

رهبران و مقام های بلندپایه که به دلیل سیاست سلطه گری حکومت از قدرت به دور مانده اند در این مراسم یا شرکت نکردند و یا با بی میلی حضور یافتند به مانند اسماعیل خان که با وجود دعوت از سوی والی هرات، با رد شرکت، چنین مراسمی را دامن زدن به اختلاف های قومی عنوان کرده است.

اختلاف های قومی که طی سه سال گذشته به شکاف بی سابقه ای رسید و سبب صف بندی سیاسی از سطح بالای حکومت تا جامعه شده است و در حالی که سران ایتلاف نجات در تلاش های ارگ مورد هدف قرار گرفته اند، شمال ناامن تر از گذشته شد و پرونده ای دیگر به مانند ایشچی در حال شکل گرفتن برای حمله به والی بلخ است.

در همین راستا، زمانی می توان استقلال را از آدرس افغانستان تجلیل کرد که حقوق تمامی اقوام و مذاهب در آن رعایت شود نه اینکه زمینه ای شود برای ایجاد پایگاه های سیاسی و روایت های قومی.

اگر مقام های چون اسماعیل خان، جنرال دوستم و عطا محمد نور خواهان شرکت در مراسم استقلال نیستند نشان از عمق شکاف های قومی دارد که به دست تیم ارگ و رییس جمهور بنا شده و با توسل به هر وسیله ای در پی پشتونیزم کردن کشور می باشند.

زمانیکه حکومت با تبلیغات گسترده از استقلال دوران امان الله خان می گوید در پی به رخ کشیدن قدرت قون پشتون و محکم کردن میلخ برتری قومی است در حالی که با گذشت یک قرن از آن دوران، افغانستان و جامعه امروز نه زیر سلطه یک شاه بلکه با تجربه های تلخ جنگ های قومیتی و کشتارهای بی شمار، خواهان به ثبات رسیدن کشور از مجرای اشتراک قومیتی در قدرت هستند.

اگر استقلال همانگونه که حکومت با جشن های گزاف به تجلیل می نشیند برای افغانستان است پس چرا بیش از دوران شوروی زیر سلطه امریکا و مورد هجوم گروه های تروریستی پاکستان هستیم و هیچ نشانی از آزادی وجود ندارد؟

بهره برداری های قومی که از استقلال در حال جریان است نه تنها بر اختلاف های قومی دامن می زند بلکه موجب دلزدگی و بی اعتمادی هرچه بیشتر دیگر اقوام نسبت به حکومتی می شود که اعتبار و مشروعیت خود را از تمامی اقوام این سرزمین کسب می کند.

اشرف غنی با تمامی ادعاهای توخالی و با وجود در دست داشتن هسته اصلی قدرت، حتی عاجز از برگزاری مراسم استقلال در پایتخت است و مجبور به سفر به هرات شده تا در ولایتی امن تر به تبلیغات تباری خود بپدازد در حالی که استقلال و آزادی برگزاری مراسمی که به آن فخر می فروشد را ندارد.

کد (18)

>>>   کی گفته شان اگرمیخواستند بامراسم بسیارمجلل میتوانستند تجلیل کنند عوض که وقت وپول شان را به مشکل خلق کردن ضایع کنند درمراسم ملی بگذرانند تا ملت جورشود.

>>>   استقلال زیر امنیت تفنگ امریکائی ها و هزینه مصرف تجلیل آن استقلال با پول خیرات امریکا و شرکا۰ چیغ بزن کلمرغ جان عوامفریب و متقلب۰ اتن رقص کن بیغیرت های قبیله۰ مضحکه ازین بیشتر نمیشود۰

>>>   افغانستانی که انگلیس در قرن نزده ساخت و روس آن را پذیرفت در کشاکش انکشافات بین المللی و تضاد های درونی اش توان ایستادگی را نیافت و درهم شکست. تلاش برای ساختن دوباره افغانستان بر همان تهداب گذشته به خاطر همان عواملی که تاهنوز در کشور موجود هستند، ناکام و محکوم به شکست و فروپاشی مجدد خواهد بود۰ به ویژه پس از تحولات سه دهه اخیر که سرتاسر کشور را به شور آورد و وارد سیاست ساخت، تکیه بر روشهای گذشته سُنتی معنایی جز نادانی حماقت معض ندارد.
نادیده گرفتن سی سال تحولات و دگرگونی های کشور و هنوز هم تلاش برای ساختن یک نظام متمرکز طراز شاهی مطلقۀ مانند قومی، آنهم زیر پوشش نام دموکراسی، تلاشیست مذبوحانه و جاهلانه۰ با راهکارهایی که از کنفرانس بن اول به بعد دنبال شده اند و حکومت اشرف غنی به رهبری افغان ملت بر محور حاکمیت تکقومی دنبال کرده است، سرنگونی و از هم فروشی مجدد کشور حتمی می گردد؛ با این تفاوت که این بار فروپاشی آن خونینتر، گسترده تر، و ویرانگرتر از آن خواهد بود که بتوان آن را دوباره ساخت و روی پایش قرار داد. حمایت انگلیس و شرکاء از روند کنونی اوغانستان سازی، به هیچ وجهی نمی تواند مانع آن فروپاشی شود.
این خاموشی مردم که از این سیاسیون نصب شده در قدرت هنوز هم توقع "آدم شدن" را دارند، به خاموشی پیش از طوفان تبدیل خواهد شد، اگر عقلها در جهت انصاف و عدالت به کار نیفتند!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است