آيا بسيارى از بازيگران مدعى زعامت سياسى كشور، دچار نوعى افسردگى سياسى، روان پريشى مزمن و فقدان ديدگاه روشن و شفاف سياسى شده اند؟

اگر بدقت سپهر گفتمان سياسى كشور را مورد ارزيابى قرار بدهيد، به روشنى در مى يابيد كه از مجموعه اى كنش ها و واكنش هاى پرخاش جويانه، فحاشى هاى احمقانه، عصبانيت و عصبيت، اتهام و دروغ، افكار فاشيستى، حمله به حريم خصوصى، رفتارهاى غير اخلاقى و دگر انديشى هاى جاهلانه تشكيل شده است. حتى احزاب مهم سياسى كشور بجاى اينكه برنامه اى روشن ارايه بدهند و راهكار و راه حل داشته باشند، تمام محورهاى مورد بحث شان به طول عرض اندام هاى بالا و پایين افراد و اشخاص خلاصه مى شود.

اين فضا به شدت بيمارگونه و ياس آور است. تمام بحث ها مجازى هستند و فاقد محتواى سياسى و راهكار عملى مى باشند. امروز كار ما به جاىی رسيده است كه برخى از مدعيان سياست ورزى به بركت واكنش سياسى رقيب زنده هستند و برخى ها كنش هاى سخيف نشان مى دهند تا از بركت واكنش سياسى سخيف تر رقيب در فضاى سياسى كشور مطرح شوند.

روزمره زدگى، بازى تكرارى كنش و واكنش هاى بازارى، شخصيت محورى، فسادپرورى و مافيا سالارى كشور را بطرف بحران بى بازگشت رهبرى مى نمايد. شرايط فعلى سياسى تنها براى آنهايى مفيد است كه داراى برنامه هستند، اطاق فكر دارند، نظريات شان به استراتژى تبديل مى شود و با متانت و جسارت ان را اجرا مى نمايند.

عبدالحی خراسانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است