آمر صاحب مسعود صبحِ جامعه را نسیمی بود که مشام ملت را بوی آزادی می بخشید.
او انتها را ابتدا می سنجید و این بود کلید جادوی اش که هر قفلی از باز نشدن در مقابل وی ننگ میورزید.
آنچه از مسعود باید آموخت، درسِ تفکر است که در آن معصیت و تعصب اندکی هم پیدا نبود.

تنها دلیلی که او را وادار به جنگ ساخت: جنگ در مقابل جنگ بود؛ جنگی که جز جنگ راه دیگر نداشت.
مسعود شخصی بود که از جنگ نفرت و از کینه جویی عار میکرد، اما ناگزیری او را چنان در تنگنا قرار داد که با آنچه سخت نفرت دارد، بیامیزد.
از تیراژ اندیشه او کجی ها را راست کردن و بلندی ها را هموار نمودن، عرف بود تا برای زجر ندیدن ضعیفان.

یگانه عامل شکست ناپذیری اش مردانگی در مقابل نامردی و نحراسیدن از دشمن بود، اگرچند فیل می بود و کوچکش نمی شمارید، اگرچند مورچهء می بود.
مسعود ماهیت انسان را بزرگ اندیشی می دانست و همواره مثبت می اندیشید، شخصی که توانسته در بسا اوج نابسامانی تقسیم اوقات خویش را تعقیب نماید و هرگز از مطالعه بدور نباشد.
آنچه لبخند او را همیشه زنده می داشت؛ باورمندی بر پیروزی بود.

ایمان کامل احمدشاه مسعود، طبع با نمک او را نگذاشت که از ناملایمات زندگی و امورات دنیوی شور گردد.
خلاصی وجدان از عذاب، رهایی نفس از بند خواهشات، نخواستن قدرت بر منافع شخصی، نداشتن توقع جز از الله و چندین ویژگیهای دیگر باعث شده بود تا شخصی را بنام مسعود نابغهء فکری بسازد.

چهرهء بی بدیل او، معروف ترین عکاس های جهان را وا می داشت تا با تصویر برداری مسعود؛ کمرهٔ خود را عزت بخشیده و تصویر های خویش را ماندگار سازند.

من بحیث کسی که اندک چیز های در رابطه به عکاسی میدانم و تجربه دارم: تصویر های که تا هنوز از مهم ترین آدم های کرهء زمین ثبت شده است، عالیترین آنها تصویر های آمر مسعود می باشد، و طبیعی بودن آنها انسان را وادار می نماید تا ساعت ها خیرهٔ آنها شود.
اوصاف چنین مرد مبتکر و خلاق را هرگز با این چند نکتهء که ارایه شد نمیتوان خلاصه کرد.

"احراری"

>>>   مسعود یک .... بیشی نیست که در ۲۴ ولایت دست به کشتار مخالفان خود زد .
حبیب الله یوسف زی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است