در هفته شهید که جزو اندک میراث مانده از تاریخ کشور است، زمین و زمان دست به دست هم داده اند تا سیاست افراط و تفریط همه چیز را به زمان جنگ داخلی و مجاهدین جنگ طلب سوق دهد.

از رشادت ها و دلاوری های تکرار ناشدنی احمدشاه مسعود و دیگرانی که رفتند اما دست پرورده های شان را باقی گذاشتند بسیار سخن ها رفته است اما افغانستان کشوری نیست که با افتخار به گذشته اغراق آمیز خود بتواند از پس آینده برآید.

در هفته شهید که هفته ای غرور آمیز و قابل احترام برای مردم ملکی و برخی اراکین دولتی افغانستان بشمار می رفت؛ بدترین دشنام ها، زهرخندها، لشکرکشی ها و اعلان جنگ ها توسط همرزمان و بازماندگان به اصطلاح مجاهدین علیه یکدیگر بکار می رود.

سال ها است که سمبل ها و نمادهای دوران جنگ داخلی و به اصطلاح مجاهدین به نماد نفرت مردم ملکی مبدل شده است و اگر تبلیغات مطبوعات، رسانه ها، برخی اقارب و اقوام شهدای بزرگ نباشد؛ کمتر کسی به سراغ نکوداشت و گرامیداشت رهبرانی می رود که ...

که دست پرورده هایشان در قالب پسر، برادر، مرید، همرزم و افسر زیردست اینک بدترین و سیاهترین سایه های شوم را بر سر مردم ملکی گسترانیده اند. شاید اینان به نوعی وامدار تکرار آن دوران برای زنده کردن تلخ ترین خاطرات افغانستانی ها هستند که اگر چنین باشد... هیهات.

احمدضیامسعود، محمد محقق، کریم خلیلی، عطامحمدنور، عبدالله عبدالله، عبدالرشید دوستم و صلاح الدین ربانی که امروزه به جان هم افتاده اند و برای یک چوکی بالاتر یا دالری بیشتر گلوی یکدیگر را می درند و حملات سبز و نارنجی براه می اندازند همان هایی هستند که می دانند شهدای مجاهد باخته اند.

براستی کدام نهاد مدنی، کدام حرکت برخواسته از دل مردمی، کدام دسته از جوانان این روزهای پایتخت و ولایات بزرگ و کدام تن از افسران اردوی ملی خود خواسته و خود جوش به بزرگداشت نام و نشان رهبران خفته در خاک افغانستان همت گماشته اند؟!

مگر نه اینکه هر یک از آن رهبران شاید دلاور و احتمالا رشید، از سوی قوم و قبیله خود بزرگترین و برترین خوانده می شوند و از سوی دیگر اقوام و قبایل و نژادها، کوچکترین و بدترین؟! مگر نه اینکه افغانستان برای سالها صحنه برادرکشی و خون در برابر خون بوده است؟!

بگذریم... مقصود، به چالش کشیدن میزان محبوبیت یا محکومیت رهبران مجاهد افغانستان نیست؛ امروز مجال آن هم نیست که به واکاوی و نبش قبر 3 دهه قبل بپردازیم. تمام مطلب اینست که باید دستاویز چوکی و دالر ما آنانی باشند که اگر کشتند هم عزت افغانستانی داشتند نه آز امریکایی.

روی سخن، با همین افرادی است که در هفته شهید، بیشتر برای یکدیگر شاخ و شانه کشیدند و چنگ و دندان نشان دادند و سالها به نام فرزند، برادر، همرزم و زیرسدت بودن همین مسعود، مزاری و ربانی، از بلعیدن تمام امتیازات و تسهیلات و تشکیلات دولتی فروگذار نکردند.

کد (8)

>>>   جنایات کابل فراموش شد !!!!؟؟؟؟
شهدای واقعی ان مردان وزنان واطفال بی گناه هستند که به دست مسعود ها ومزاری ها و گلبدین ها و دیگر اشرار
به خاک خون کشیده شدند .وکسانی که هم اکنون به دست طالبان وداعشیان قتل عام میشوند.
وای بر ما که اخرت خود را برای دنیای دیگران می فروشیم.

>>>   بیشک که همینطور است،
تشکر از تحلیل بجا.

>>>   برادران عزیز. وقتی کسی به خدا وملت شان پایبند نباشد برای شهید وشهداهم ارزشی قایل نخواهد بود. شهادت یک عمل و امتیاز معنوی است، باید چیزهای را نمادکنید که هم ارزش معنوی وهم ارزش عملی درجامعه موجود باشد، یعنی یک مشکل بزرگ ازمشکلات جامعه امروز مارانیزحل کند، مانند هفته وحدت یا اتحاد یا وفاق ملی یا همبیستگی ملی.
صدیق الله

>>>   هفته شهید معنی اش این است که تمام باشنده های این سر زمین طی این هفته فرصت دارند تا به فامیل شهدا و بازماندگان انها رسیدگی کنند. پس چه خوب است که همه ما تا آنجا که ممکن است به این وجیبه انسانی و اسلامی خود عمل کنیم.
و از همه اولتر وزارت شهدا و معلولین گزارش عملکرد سالانه خود را به اطلاع ملت برساند و پلان سال آینده خود را تنظیم کند.

>>>   شهید وچهاد کلمه بسیار مقدس است اما نه انا نیکه چور کردن دزدی کردن چهت خود خواهی وجاطلبی همرای همه اقوام در گیر بود اما توسط بادارن خارچی یهود ونصارابالا گرده های بی دفاع مردم نشسته عیش نوش می کنند اماا نا نیکه وا قیعاْ جهاد کردند ومی کنند خود واولاد شان پشت یک لقمه نان سرگردان اند اما ثمره جهادرا یک تعداد از اوباشان دزدان ادم کشان جمیعتی شورای نظاری وحدتی گلم جمی گلبدنی سیاف منافق وشیطان صفت ودیگر از اولاده های سقویان و پنچرمینان مانندی ....نشخوار می کنند

>>>   خدا بیامرزد آن مرد بزرگی را که میگفت: اخوان را قدرت تا خود، خود را معرفی کند! بلی اوباشان و قلدران برگزار کنندۀ به اصطلاح هفته شهید بهترین نمونه اخوان و اخوانیت اند، ما با هزار تلاش نتوانستیم اشرار بودن شان را به معرفی بگیریم اما اکنون با یک حرکت خود شان ملت دانست که اینان اشرار بودند، استند و خواهند بود
میهن زرغون

>>>   بگمانم روح احمد شاه مسعودتوسط وار ثین نا اهل ان به زجرکشا نیده شدهچ وقت این ابر مرد تاریخ به وارثین وره روان خود وصیت نکرده بود که در کوچه وسرک مردم را چنین اذیت نماۀید من متاسف با چنین عمل کرد که خودرا وارثین قلم داد میکنند..

>>>   من به عنوان یک زن افغان شرم دارم که در این کشور بیل زن و شمشیر زن در یک قطار محاسبه میشوند کسی که به این ملک خد مت کرده و کسی که خیانت کرده در یک ترازو وزن میشوند و از ای سبب ما نه قهرمان داریم و نه خاین . اگر باداران خارجی گفتندکه فلان نفر قهر مان است عکس و بیرق وی را به طورمجانی و گسترده درشهر پخش کردند و از این طریق تجارت خود را رونق دادند باز ما هم میگویم که اینه قهرمان اگر دشمن نابکار ما گفتند این قهرمان به کارکه بخاطر منافع ملی انجام داده خاین است وبه نرخ روز برای ثبوت ادعا خود تبلیغ کردند باز جوانان چشم و گوش بسته ما میگویند خاین است . پس تاریخ ما این گونه رقم خورد و اگر جوانان ن جنبند سال های دیگر هم اینگونه ادامه خواهد داشت.

>>>   در افغانستان قهرمانش همانند نام وپرچم وتاریخ و....
همه جعلی است.

>>>   شرم باد بر شما که ارزش های والای انسانی را نادیده گرفته ولی همیشه از پدیده های مانند همجنسگرایی با مباهات و افتخار یاد می نمائید. کشور و مردی که تاریخ و آنهم تاریخ رشادت و افتخار آمیز نداشته باشد، هرگز صاحب هویت نخواهد بود، شما گاهی به رفص و پاکوبی و پوشیدن لباسهای رنگارنگ و چپ و چرخ زدن افتخار می نماید نه به مردانگی و شحاعت.
سمبول ها الفبای نسانیت و آزادی انسان است فقط قهرمانان اند که تاریخ مدیون انها خواهد بود نه هر تتو تتار!
شما که جرأت و مرد انگی ندارید به سمبول ها رشک نبرید این سمبول ها تاریخ مبارزات قهرمانانه ملت ماست که جاویدان باقی خوهند ماند.
یارو
از کابل

>>>   فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیماً
خداوند فضیلت داده مجاهدین را نسبت به کسانی که جهاد نکرده اند
باز چه رسد که علیه جهاد قرار داشتند.
غازی کابل

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است