متن کامل بیانیه سرور دانش معاون دوم رییس جمهور در سی و نهمین کنفرانس سران یونسکو که روز سه شنبه 9 عقرب 96 در پاریس مقر یونسکو برگزار شد.

﴿بسم الله الرحمن الرحيم﴾
خانم زهور علوی رییس کنفرانس عمومی یونسکو، آقای مایکل وربس رییس بورد اجرایی یونسکو، خانم ایرینا بوکووا مدیر عمومی یونسکو، جلالتمآبان، نمایندگان کشورهای عضو یونسکو، خانم ها و آقایان! السلام علیکم و رحمت الله و برکاته.

در آغاز از سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحدUnited Nations Educational Scientific And Cultural Organization (یونسکو) به خاطر برگزاری سی و نهمین کنفرانس رهبران صمیمانه تشکر می کنم و از خانم ایرینا بوکووا مدیر عمومی یونسکو که در مسایل علمی، فرهنگی و آموزشی به منظور تحقق توسعه، ثبات، صلح و امنیت در جهان تلاش نمودند، تقدیر می نمایم و برای ایشان آرزوی موفقیت می کنم و همچنین به خانم اودری آزولی به جهت احراز سمت جدید مدیریت عمومی یونسکو نیز تبریک می گویم و برای ایشان در ماموریت جدید آرزوی موفقیت می کنم.

افغانستان افتخار دارد که بعد از 51 کشور موسس اولیه سازمان ملل متحد، پنجاه و دومین کشوری است که در 19 نوامبر 1946 به عضویت این سازمان جهانی درآمده و از آن روز تا کنون وظایف خود را در قبال تعهدات بین المللی به طور جدی انجام داده است. همچنین افتخار دارد که از اولین دسته کشورهایی است که 69 سال پیش در 4 می 1948 عضویت سازمان مهم و با اعتبار یونسکو را کسب کرده و تا کنون یکی از اعضای فعال این سازمان است و امروز برای من بسیار جای مسرت و خرسندی است که به نمایندگی از افغانستان در کنار شما در کنفرانس سران یونسکو شرکت می کنم.

ما امسال در جریان اجلاس مجمع عمومی ملل متحد، افتخار عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد را نیز پیدا کردیم. این یک افتخار بسیار بزرگ و نشانه جایگاه شایسته و بااعتبار کشور ما و اعتماد دنیا به پایبندی افغانستان به ارزش های حقوق بشری است. من از مجمع عمومی سازمان ملل متحد و همه کشورهای دوستی که برای عضویت ما رای تایید دادند صمیمانه تشکر می کنم. ما در طول یک و نیم دهه اخیر بعد از سقوط رژیم طالبان در افغانستان، برای تثبیت ارزش های حقوق بشری تلاش های جدی کرده ایم و پیشرفت ها و کامیابی های زیادی نیز داشته ایم اما با عضویت در شورای حقوق بشر ملل متحد، اکنون مسوولیت ما برای انجام تعهدات و تلاش برای تامین ارزش های حقوق بشری سنگین تر شده است و از آن جمله تلاش برای تحقق اهداف اصلی سازمان یونسکو یعنی کمک به فرایند صلح و امنیت جهانی و احترام به عدالت، قانونمداری، حقوق بشر و در راس تامین حق دسترسی به آموزش و کسب سواد.

حضار گرامی!
ملت افغانستان در کنار بر خورداری از سابقه فاخر فرهنگی و علمی، متاسفانه حامل تجربه تاریخی تلخی از منازعات، استبداد، انحصارطلبی، تبعیض و نابرابری است؛ اما ما اکنون نظام مبتنی بر دمکراسی و اراده مردم را پذیرفته ایم و این نظام را تنها راه حل این مشکلات و تنها بستری مناسب برای تحقق عدالت و مساوات می دانیم. برای تحقق این هدف، ما برخوردار از یک قانون اساسی مترقی هستیم که تنها تطبیق دقیق و کامل آن می تواند برای جامعه ما ثبات سیاسی را به ارمغان آورد. در سایه چنین نظامی، در سه سال گذشته، در ساحات مختلف مثل افزایش دسترسی به تعلیم و تربیه، ارتقای آزادی های اساسی به شمول آزادی بیان و حق دسترسی به اطلاعات، تقویت تکنالوژی و ارتباطات، احیای زیربناها، حاکمیت قانون و رعایت عدالت و حقوق بشر، پیشرفت های چشمگیری به دست آمده است.

ما برای عملی ساختن تعهدات ملی و بین المللی خود در مورد اصلاحات و به طور خاص برای ریشه کن کردن فساد، تقویت حکومت داری خوب، اصلاحات عدلی و قضایی، ارتقا و توانمند سازی زنان و مبارزه با خشونت علیه زنان، ارایه خدمات موثر برای شهروندان، تقویت پاسخگویی در تمامی سطوح حکومت، تقرری مقامات ارشد بر اساس شایستگی و از همه مهم تر تصمیم برای رسیدن به «اهداف هفده گانه توسعه پایدار» از همه کوشش و توان خود کار می گیریم و در این رابطه نسبت به «اهداف توسعه هزاره» و «آموزش برای همه» متعهد بوده ایم و اکنون هم «هدف چهارم توسعه پایدار» یعنی «تضمین تعلیم و تربیه با کیفیت فراگیر و برابر و ارتقای فرصت های یادگیری در طول زندگی برای همه» در راس اولویت های ما قرار دارد و بیانیه انچوون در می 2015 یا تعلیم و تربیه 2030 یونسکو را به عنوان یک چارچوب کاری، الگوی اصلی پالیسی و استراتژیک پلان معارف خود می دانیم.

خوشبختانه برای نیل به دستاوردهایی که گفته شد در طول این سال ها جامعه بین المللی و در راس سازمان ملل متحد و موسسات وابسته به ملل متحد و کشورهای دوست افغانستان به شمول آمریکا، کشورهای عضو اتحادیه اروپا، جاپان، چین، هند، استرالیا و کشورهای اسلامی و همسایگان افغانستان، در کنار ما بوده اند و از برنامه های دولت ما حمایت کرده اند. از همه این همکاری ها سپاسگذاری می کنم و از آمریکا که بیشترین سهم را در این کمک ها دارد و به طور خاص از راهبرد آسیای جنوبی رییس جمهور ترامپ در جهت حمایت از افغانستان در مقابل تروریزم، به گونه ویژه تشکر می کنم.

خانم رییس! خانم ها و آقایان!
با استفاده از فرصت پیش آمده علاقه مندم شما را در جریان چالش ها، تعهدات و عملکرد حکومت افغانستان، در زمینه مسایل مربوط به یونسکو قرار داده و نکاتی را در سه محور یادآور شوم:

الف- محور تعلیمی:
افغانستان در گذشته های دور تر دارای تاریخ و تمدن درخشان بوده است. صدها نام ماندگار و بلند آوازه از فیلسوفان، دانشمندان، شاعران و اهل فرهنگ و هنر در تاریخ بشری از سرزمین و جغرافیایی برخاسته اند که امروزه افغانستان نامیده می شود. اما امروز متاسفانه در کنار مصیبت هایی چون جنگ، فقر، تروریسم، بیکاری و مهاجرت، بی سوادی معضل بزرگ ما است. البته بخش بزرگی از دردهای امروز ما محصول تحولاتی است که در تاریخ معاصر، بر ما تحمیل گردیده است. افغانستان با توجه به موقعیت ژووپلتیکی و ژوو استراتژیکی اش، قربانی اهداف و بازی های بزرگ منافع قدرت های متضاد منطقه ای وجهانی شده و اکنون هم گرفتار جنگ تحمیلی تروریزم و افراط گرایی است. اما با وجود این مشکلات، خوشبختانه امروز مردم افغانستان، علی رغم تحمل دردها، رنج ها و سختی ها، نخستین تلاش و آرزوی شان باسواد شدن و علم آموختن برای ایجاد تحول و پیشرفت است.

افغانستان در سال سقوط حکومت طالبان کمتر از یک میلیون پسر در3400 باب مکتب، تعلیمات عمومی را توسط 20700 معلم فرا می گرفتند و هیچ دختری حق تعلیم و آموزش را نداشت و در آن زمان هیچ نصاب تعلیمی واحد ملی و معیاری و کتب درسی استاندارد وجود نداشت. در بخش سوادآموزی نیز سالانه فقط 22000 تن شاگرد از طبقه ذکور در کورس های سواد آموزی آموزش می دیدند و زنان حق دسترسی به سواد را نداشتند. در تمام مکاتب در آن زمان حتی یک نفر معلم زن هم حضور نداشت. اما در سال های پساطالبان این میزان به طرز بی سابقه ای گسترش یافت. به عنوان نمونه در سال 1395 (2016) تعداد شاگردان موجود به اضافه تر از 9.2 میلیون تن رسیده است که 39% آن را شاگردان دختر تشکیل می دهند و در بیش از 17 هزار باب مکتب، توسط بیش از دوصد هزار تن معلم تحت آموزش قرار دارند که به طور اوسط در سطح ملی 33% آنان معلمان زن هستند.

در عرصه سوادآموزی نیز طی سال 1395 به تعداد 18729 باب کورس سوادآموزی برای 417808 تن سوادآموز دایر شده که 55% آن ها را خانم ها تشکیل می دهند. از این جمله، تعداد 319877 تن از کورس های سوادآموزی فارغ گردیده اند. در رابطه با سواد آموزی قابل یادآوری می دانم که یکی از برنامه هایی که تا کنون تطبیق شده و در حال اختتام است برنامه ارتقای سواد آموزی است که توسط یونسکو رهبری شده و بودجه آن از طرف کشورهای جاپان، سویدن و فنلاند تامین شده است که در این جا از این سه کشور و از یونسکو صمیمانه تشکر می کنم و همچنین از یونسکو و همکاران بین المللی خود جدا می خواهم که این برنامه را برای چند سال دیگر هم باید تمویل کنند تا سطح سواد آنچنان که در تعهدات بین المللی ذکر شده افزایش یابد.

تهیه و تطبیق طرح بسیج ملی برای امحای بی سوادی، طرح تشویقی سوادآموزی برای ادارات دولتی، طرح نقش بخش خصوصی در تطبیق برنامه های سوادآموزی، امضای ده ها تفاهمنامه همکاری مشترک در تطبیق هرچه بهتر برنامه های سوادآموزی با وزارتخانه ها و ادارات مستقل، برگزاری جلسات کمیته ملی سوادآموزی تحت ریاست معاون دوم ریاست جمهوری و برگزاری جلسات متعدد در سطح ولایت ها و ولسوالی ها و قریه ها از فعالیت های دیگر ما در زمینه سوادآموزی است. حکومت وحدت ملی به مساله سوادآموزی بیشترین اهتمام را قایل است و به همین جهت فعلا بانوی اول کشور خانم رولا غنی به حیث سفیر سواد تعیین شده و رییس جمهور غنی نیز توجه خاص به گسترش سواد و تقویت برنامه های سوادآموزی دارد.

اما با همه فعالیت هایی که یاد شد، با تاسف و دریغ باید گفت که در این اواخر گزارش ها در باره وضعیت معارف به طور عموم و تعداد اطفال محروم از مکتب به طور خاص بسیار نگران کننده است. طبق گزارش ها تعداد کودکان محروم از مکتب نزدیک به سه میلیون اعلام شده که اکثریت شان را دختران تشکیل می دهند. از سوی دیگر افغانستان در میان کشورهای جهان در ردیف کشورهایی قرار دارد که پایین ترین میزان سطح سواد را دارا می باشد. سطح سواد در بین مردان (15 سال به بالا) 62% و در بین زنان 18% می باشد، در حالی که این درصدی به طور اوسط در کشورهای کم درآمد به ترتیب 70% و 57% می باشد. تنها یک زن از پنج زن در افغانستان باسواد است و میزان سواد برای زنان در ساحات روستایی سه برابر پایین تر از میزان سواد زنان در مناطق شهری است.

همچنین دیده بان حقوق بشر در گزارش خود که سه هفته پیش نشر شد، گفته است: شمار دخترانی که در افغانستان از آموزش محرومند در سال‌های اخیر به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته و تلاش برای فراهم کردن شرایط آموزش برای دختران هم بر اساس این گزارش کاهش یافته است. در گزارش این نهاد آمده که در کنار نا امنی، نبود صنف های درسی، نبود معلم و ازدواج های زیرسن قانونی، حدود 206 هزار دختر را از رفتن به مکتب باز داشته است. این گزارش نشان می‌دهد که بدترشدن اوضاع امنیتی و محیط نامناسب، حضور زنان را در نهادهای آموزشی محدود ساخته است.

در کنار عوامل ذکر شده، نوسازی و اصلاح ساختار و قوانین تعلیم و تربیه و تحصیلات عالی نیز یک ضرورت دیگر و از مهم ترین اولویت های حکومت افغانستان است. ما بر کهنه بودن و نارسایی های معارف خود واقف هستیم و تلاش می کنیم تا ضمن اصلاح ساختار تعلیم و تربیه، نوع نگاه به سواد و آموزش را نیز تغییر دهیم و هم اکنون پلان استراتژیک تحصیلات عالی و سومین پلان استراتژیک معارف تدوین و نهایی شده و برای پنج سال آینده (از 1396 الی 1400) مورد تطبیق قرار می گیرد. علاوه بر آن اصلاح نصاب تعلیمی و کتاب های درسی معارف نیز مطابق استندرهای جهانی و تعهدات بین المللی افغانستان ضرورت دیگری است که دولت افغانستان در برنامه کاری خود قرار داده است و همچنین برای رهبری سکتور معارف و تحصیلات عالی، شورای خاصی به نام «شورای عالی منابع بشری» تحت ریاست جلالتمآب رییس جمهور غنی تشکیل شده که با جدیت و توجه خاص از برنامه های معارف نظارت می کند. از همین رو رهبری حکومت افغانستان از سازمان یونسکو توقع دارد که با ما در ارتقای سوادآموزی، بازنگری نصاب تعلیمی در معارف و تحصیلات عالی، انکشاف پالیسی های موثر، تربیه متخصصین نصاب تعلیمی، ارتقای ظرفیت معلمان و استادان زن و فراهم ساختن زمینه تعلیم برای گروهای خاص و آسیب پذیر جامعه در سطح مرکز و ولایات کمک و همکاری نماید.

جنگ و نا امنی، فقر فراگیر، کمبود تعمیرات در بیش از 50درصد مکاتب، نبود معلمین مسلکی، نبود تجهیزات آموزشی و نگاه های متحجرانه و علم ستیز از سوی برخی از حلقات، از مهم ترین چالش های فراروی تعلیم و تربیه در افغانستان است. علی رغم مبارزه دوام دار دولت افغانستان و همکاران بین المللی ما با تروریزم، هنوز جنگ و ناامنی در افغانستان مهم ترین چالش است. ما درگیر تروریزم و جنگ اعلام نشده ای هستیم که ریشه ها و لانه های اصلی آن در خارج کشور ما قرار داشته و هم اکنون هزاران افراطی تروریست از سراسر دنیا با همراهی مافیای مواد مخدر و حمایت برخی از حکومت های منطقه با ما در حال جنگ هستند. طبق آخرین بررسی ها فعلا نزدیک به 30 گروره تروریستی از کشورهای مختلف دنیا در افغانستان برای جنگ با ما حضور دارند که تنها یکی از آن ها گروه طالبان افغانی است. بنا بر این ما در خط مقدم نبرد با دهشت افکنی قرار داریم و از منافع همه بشریت در مقابل تروریزم دفاع می کنیم.

انتظار ما هم در این راستا از جامعه جهانی، کشورهای دوست و سازمان های بین المللی این است که با حمایت جدی و همه جانبه از افغانستان در جنگ با تروریزم، حامیان طالبان و داعش را وادار نمایند که از حمایت تروریزم دست برداشته و برای برقراری صلح پایدار به میز مذاکره و گفتگو بنشینند، تا بتوانیم با خشکاندن ریشه های تروریزم، زمینه را برای تعلیم و تربیه فراگیر، برابر، متوازن و مادام العمر فراهم گردانیم.

ب- محور آزادی بیان و رسانه ها:
در یک و نیم دهه اخیر ما در ساحه مطبوعات و رسانه، شاهد رشد سریع و چشمگیر هستیم. در حالی که در زمان امارت طالبان، در همه افغانستان یک نشریه به نام «شریعت» و یک رادیو به نام «رادیو شریعت» فعالیت می کرد، امروز در سطح کشور، 366 شبکه رادیویی، 203 شبکه تلویزیونی، 72 روزنامه، 354 هفته نامه، 344 مجله، 73 آژانس خبری و 189 مطبعه و در مجموع 2455 رسانه و موسسه در کتگوری های مختلف، ثبت شده و جواز فعالیت گرفته اند.

رشد رسانه بیش از هر چیز دیگر به یک فضا و بستر مناسب سیاسی نیاز دارد. تجربه نشان داده که هرگاه در کشور ها یک نظام سیاسی باز و چند صدایی و مبتنی بر دمکراسی حاکم بوده، زمینه رشد فرهنگ و اندیشه و رسانه گری نیز فراهم شده است و هرگاه که دیکتاتوری و استبداد حاکم شده، چراغ رسانه نیز به خاموشی گراییده است. از سوی دیگر با آزادی بیان، از حقوق و آزادی های مردم نیز حمایت می شود و همچنین ظهور رسانه معادل است با ظهور مدنیت و جامعه مدنی و نهادینه شدن روحیه مدارا، تحمل، رواداری، هم پذیری و تقویت پیوند های ملی و فراملی در میان همه اقوام و گروه های اجتماعی و فرهنگی. رشد سریع و چشمگیر رسانه در یک و نیم دهه اخیر در افغانستان بیشتر محصول و مولود همین عامل است. حکومت افغانستان، حکومت نقد پذیر بوده و نه تنها با گوش شنوا از گزارش های انتقادی رسانه ها استقبال می کند، بلکه آزادی بیان و رسانه های آزاد را یک بازوی توانا برای تامین عدالت، حاکمیت قانون و تامین منافع ملی کشور می داند و با همه توان از این ارزش انسانی و حق اساسی بشری دفاع می کند.

ما برای دسترسی به اطلاعات که یک حق دیگر بشری و ناشی از حق آزادی بیان است نیز اقدامات جدی انجام داده ایم. قانون دسترسی به اطلاعات را تصویب کرده ایم که بر اساس آن همه مسوولان دولتی مکلف شده اند که زمینه دسترسی به اطلاعات را فراهم سازند. کمیسیون دسترسی به اطلاعات تشکیل شده و همچنین کمیته مشترک مصونیت برای تامین امنیت رسانه ها بین رسانه ها و حکومت تحت ریاست معاون دوم رئیس جمهور ایجاد شده و در نهادهای امنیتی ما مراکز خاص حمایت از خبرنگاران در مرکز و ولایات برای تأمین امنیت ژورنالیست ها تاسیس شده و قضایای خشونت علیه خبرنگاران به صورت جدی از مجرای نهادهای عدلی و قضایی ما پیگیری می شود.

به همین جهت است که در این عرصه نیز گروه های تروریستی بیش از هر چیز دیگر آزادی بیان و آزادی رسانه ها را هدف قرار داده و ژورنالیستان را مورد تهدید قرار می دهند. تا کنون ده ها تن از خبرنگاران و منسوبین رسانه ها به قتل رسیده و یا مجروح شده اند و یا مورد تهدید و ارعاب قرار گرفته اند. گروه های تروریستی نشان داده اند که به هیچ یک از ارزش های دمکراسی و آزادی بیان پایبند نبوده و همواره رسانه ها را مورد حملات تروریستی خود قرار می دهند.

ج. محور آثار تاریخی و باستانی:
کشور ما با داشتن میراث فرهنگی بیش از پنج هزار سال که در برگیرنده تمدن های ادوار مختلف تاریخ بشر است، یکی از کشورهای دارای آثار تاریخی و باستانی بسیار غنی و متنوع به شمار می رود. بخشی اندک اما بسیار مهم آثار باستانی افغانستان در «موزیم ملی هنرهای آسیایی» در پاریس نگهداری می شود که من دو روز پیش از آن دیدن کردم. در این موزیم آثاری از قرن دوم قبل از میلاد تا قرن هشتم میلادی و از دوره یونانوباختری، از مناطق مختلف افغانستان مانند: بامیان، شترک کاپیسا، فندقستان و بگرام پروان، حوزه گندهارا و هده جلال آباد وجود دارد که توسط دافا از افغانستان به پاریس انتقال یافته است. من در این جا به سهم خود از دولت فرانسه و از دافا به خاطر 95 سال فعالیت باستان شناسی در افغانستان (از 1922 تا کنون) صمیمانه سپاسگذاری می کنم.

از نظر منابع طبیعی، تنوع اجتماعی و فرهنگی و تفاوت خرده فرهنگ ها و همزیستی اقوام گوناگون در سطح جهانی کمتر کشوری نظیر افغانستان وجود دارد. افغانستان طبیعت زیبا و مناظر طبیعی جذاب و همچنین اماکن و آثار تاریخی کهن در شهر های مختلف خود دارد كه هر كدام بازگو كننده بخش مهمی از تاريخ اين سرزمين است. از جمله مجسمه هاي تخریب شده بودای بامیان، شهر ضحاك، شهر غلغله و چهل ستون در باميان، مسجد جامع هرات،‌ قلعه تاريخي هرات،‌ مناره ها و آرامگاه خواجه عبدالله انصاري در هرات، بالاحصار، قبر سلطان محمود، آرامگاه سنایي در غزني، خرقه مباركه و باغ بابا در قندهار و زيارت سخي در مزار و سایر آثار تاریخی که در اکثر ولایات ما وجود دارند. آثار و ابدات تاریخی ما علی رغم همه کوشش هایی که از طرف دولت صورت می گیرد، متاسفانه در طول سال های جنگ و خشونت، از گزند حوادث طبیعی و غیر طبیعی مصون نمانده و در برخی از حالات، خطر نابودی آن ها را تهدید می کند.

قبلا برخی از اماکن تاریخی ما مانند منارجام و بودای بامیان در فهرست میراث فرهنگی یونسکو ثبت شده، اما ما انتظار داریم شهر هرات، باغ بابر کابل و بند امیر بامیان نیز در این فهرست ثبت شود و مراکز باستان شناسی ما تقویت گردد. ما از سازمان یونسکو و جامعه بین المللی می خواهیم که ما را در حفاظت آثار تاریخی مانند مجسمه بودا، شهر غلغله و بند امیر در بامیان و منار جام در غور و مسجد جامع هرات، مصلای هرات و قلعه اختیارالدین هرات و روضه مبارک و خانقای مولانا جلال الدین بلخی در بلخ و سایر مناطق کمک کنند.

من در اینجا از کشورهای جاپان، آلمان، ایتالیا، فرانسه، چین و کوریا و سازمان یونسکو، دافا، بنیاد آغاخان و سایر همکاران بین المللی تشکر می کنم که در ماه گذشته با دایر ساختن اجلاسی در توکیو در باره بازسازی بودای تخریب شده بامیان به رایزنی پرداختند. هر چند مجسمه تاریخی بودای بامیان توسط طالبان تخریب شد اما بامیان در سال 2015 تنها شهری از میان همه شهرهای کشورهای آسیای میانه و خاورمیانه بود که به خاطر داشتن چهار معیار یعنی: قدامت تاریخی، آثار باستانی، فرهنگ بومی و صنایع دستی، از طرف یونسکو به عنوان یکی از شهرهای خلاق جهان انتخاب شد و امسال (2017) هم فیلم «شهر من بامیان» از میان 54 فیلم دعوت شده از کشورهای عضو شبکه شهرهای خلاق جهان، در جشنواره فیلم «جهان کوچک» از سوی یونسکو به مقام اول این جشنواره دست یافت. بامیان همچنین در سال 2015 به دلیل داشتن آبده تاریخی و جاذبه های گردشگری به عنوان پایتخت فرهنگی سارک یا سازمان همکاری های منطقه ای جنوب آسیا انتخاب گردیده بود.

در پایان باید گفت که تروریست ها و گروه های افراطی همان طور که مخالف و دشمن معارف و آزادی بیان هستند، با آثار تاریخی و باستانی نیز دشمنی دارند. تخریب پیکره های بودا در بامیان توسط طالبان در 2001 و تخریب آثار تاریخی سوریه توسط داعش، جنایاتی نابخشودنی ای است که تروریست ها مرتکب شدند. بیایید با مرمت دوباره آثار تاریخی تخریب شده و حفاظت از آثار زنده دیگر و تقویت فرهنگ و تاریخ باستانی ملت ها، یک نهضت جهانی فرهنگی علیه تروریزم را رهبری کنیم. رهبری این نهضت بزرگ را باید سازمان یونسکو به عهده بگیرد. ما بر این باوریم که با یونسکو بودن، جهان را برای ما زیباتر، نورانی تر و دوست داشتنی تر نشان می دهد. جهان بدون یونسکو، دنیای تاریک و بدون نور خواهد بود. در دنیای بدون آموزش، علم و فرهنگ، تنها ترور، وحشت و خشونت حاکم خواهد شد.

تشکر از توجه شما
السلام علیکم و رحمت الله و برکاته

کد(10)

>>>   به همايون عزيزي سفير جديد افغانستان در هالند خنده كردن چرا به ازي نميخنديد .

>>>   ماشاالله خوب بود بیشتر روی فرهنگ تکیه کرده بود

>>>   در بیانیه خود نگفتی که ما طی سیزده صد سال موجودیت اسلام در کشور مان ،نه تنها آثار باستانی ساختمانی را حفظ کردیم، بلکه آثار باستانی مردمی را که نیز عبارت از لنگی و ریش و پیراهن تنبان و پنج وقت نماز و روزه و ذکات و حج و دوری از تمدن و پیشرفت و ترقی و تعالی را نیز حفظ کردیم.
بنأ ما از سازمان یونسکو میخواهیم که افغانستان را در مجموع همراه تمام سی و پنج میلیون نفوس اش، درج آثار عتیقه جهانی کنند و در راس کشور های حفظ کننده آثار عتیقه و تاریخی قرار دهند و جایزه بین المللی را نیز به ما بدهند و مرکز اداره یونسکو را نیز به افغانستان انتقال بدهند.
برای ارایه سند، پیراهن تنبان خود را نشان میدادی.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است