به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، مرگ عظیمی که هر ساله در افغانستان رخ می دهد نه از سوی ترویستان بلکه به دلیل نظام آلوده به فساد و قوم گرایی که آسیب پذیرترین قشر جامعه را هدف قرار داده است، کودکانی که نزدیک به نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند سالانه 80 هزار قربانی دارد.

نظامی که دم از دمکراسی می زند و بیشمار نهادهای حقوق بشر در آن وجود داد سنگدلانه شاهد جان دادن هر ساله 80 هزار کودک است که جنگ و فقر از دلایل مهم و اولیه آن می باشد و حال حکومت تاکنون چه اقداماتی برای کاهش مرگ و میرها انجام داده و می دهد؟

تجربه دو حکومت جدید به مانند دوران حاکمیت طالبان، هرج و مرج های جنگ های داخلی، تاریک و تلخ بوده است زیرا زمانی که یک نظام بر اساس قوم گرایی و تبارطلبی پایه گذاری شود به سرانجام مرگ های دسته جمعی، فقر، جنگ و فساد می رسد.

کودکان اولین قربانیان هر جنگ و ناامنی هستند و در برابر فقر به شدت آسیب پذیر تا آنجا که در سقوط قندوز، خیابان ها مملو از اجساد کودکانی شد که از فرط گرسنگی با زندگی وداع کرده بودند و حال، در برابر مرگ تکان دهنده سالانه 80 هزار کودک هیچ اقدامی اساسی صورت نمی گیرد و معاون دوم ریاست جمهوری به مانند فردی خارج از حکومت به سادگی چنین ارقامی را ارایه می دهد.

اما دم زدن از تلاش های حکومت برای کاهش مرگ و میر کودکان جز دروغ چیزی نمی باشد که مقام های دولتی در آن خبره می باشند، اینکه فسادِ ریشه ای قدرت سبب شده که تمامی دستگاه ها و نهادها در سیطره ای عده ای خاین، هزینه ها را به یغما ببرند و مردم را بی دفاع در برابر جنگ گسترده و کشتارها رها و فقر را مهمان خانه ها کنند، کودکان را بدل به اولین قربانیان خاموش این سرزمین می کنند.

این در حالی است که گروه های تروریستی با تبلیغات گسترده در مناطق مختلف افغانستان از کودکان به عنوان سرباز و انتحاری استفاده می کنند که جز اولین تلفات جنگی می باشند به مانند هر حمله هوایی نظامیان خارجی و نیروهای امنیتی.
اگر کودکان در یک سوی میدان نبرد زیر سلطه تروریستان، ابزاری برای جنگ استفاده می شود اما عمق درد این جامعه که سبب عقب افتادگی و بی تفاوتی های اجتماعی شده است، سواستفاده های جنسی از کودکان در میان قدرتمندان محلی، قاچاقچیان، نیروهای امنیتی و به طور کلی زورمندان در این سرزمین بی قانونی می باشد.

و در حالی که آمارها به تکرار از عمق آسیب های اجتماعی بر کودکان افغانستان می گوید، حتی سازمان های حقوق بشر و در رابطه با کودکان نتوانستند گام های اساسی برای بهبود زندگی آنان بردارند و تنها معطوف به برگزاری سمینارها و همایش شده و تنها بخش کوچکی از کودکان در برخی مناطق آنهم دارای امنیت توانستند از امکانات محدود مستفیذ شوند.

معضل کودکان کار هرچند در میان جنگ و قوم گرایی حکومت از کمترین اهمیت برخوردار می باشد اما برای آینده کشور حیاتی است زیرا کشور جوانی به مانند افغانستان که نزدیک به نیمی از جمعیت آن را کودکان زیر 15 سال تشکیل می دهد چگونه می تواند با وجود آسیب های بیشمار اجتماعی به خودکافایی و یا حداقل کاهش آسیب ها برسد.

و در آمار دیگر از یونیسف و رد شده از سوی حکومت، حداقل هر روز 26 کودک زیر پنج سال به دلیل بیماری اسهال جان می دهند که سالانه به 9 هزار و 500 کودک می رسد و این سوال را به وجود می آورد که آمار کشتار حمله و انتحاری تروریستان افزون است یا مرگ های بی صدای کودکان؟

کد (18)

>>>   خدا خانه طالبان را خراب کند. که مملکت را خراب کردند.

>>>   فقط همان یک طبقه و همان یک گروه بیفرهنگ است که باعث تمام پسمانی، بد بختی، بد نامی، و تمام کشمکش ها در کشور ما شده اند و باعث درد سر برای همه متباقی شده اند۰
مانع سرشماری همین ها میشوند، انتخابات را همین ها گوسفندی ساختند، تقلب همین ها میکنند، انتحار همین ها میکنند، انفجار همین ها میکنند، زورگوئی همین ها میکنند، نوکری پاکستان را همین ها میکنند، دو دشنام و فحاشی همین ها میکنند۰
آمادگی های لازم جهت تجزیه کشور باید گرفته شود۰ پشتونها از طالب تکنوکرات خلقی اوغان ملتی تا گلبدینی باهم فرق ندارند۰ غیراوغان متحد شوید و حساب تانرا از این جنگ و وحشت دائمی پشتونها جدا کنید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است