عادت‌ مان شده که هر روز شاهد انتحار و انفجار و ترور و هراس‌ افکنی باشیم. تسلیت و تقبیح به الفاظ شدید و... این زیاد عجیب نیست اما عجیب‌ تر از عجایب عملکرد موفقانه‌ ی بیش از حد هراس‌ افکنان است مثلا همین حمله بر مرکز فرهنگی تبیان که جان ده‌ ها شهروند مظلوم ما را گرفت سوال‌ برانگیز نیست؟ تروریستان این مکان را چگونه شناسایی کردند؟ چگونه دریافتند که در همین روز اینجا یک همایش برگزار می‌شود و در این روز می‌ توانند تعداد بیشتری از شهروندان را به‌ خاک و خون بکشانند؟ انتحاریان چگونه توانستند که دو طرف کوچه‌ ی منتهی به آن مرکز را بمب‌گذاری کنند؟ آنان چگونه توانستند بیایند و به راحتی داخل این مرکز بروند؟ آنان چگونه و در کجا توانستند که آمادگی‌ های لازم را برای انجام موفقانه‌ ی این عملیات بگیرند؟ این پرسش‌ ها ما را به چند نکته راهنمایی می‌ کند:

نخست آنکه هراس‌ افکنان بیشتر از نیروهای امنیتی در درون شهرهای بزرگ فعالیت دارند.
دوم آنکه نیروهای امنیتی در اجرای وظایف شان ناموفق بوده‌ اند.
سوم آنکه هراس‌ افکنان از امنیت کامل و پشتیبانی لازم در درون شهرها برخوردارند.
چهارم آنکه هراس‌ افکنان با هم‌ دستی افراد و گروه‌ هایی در درون نظام اینگونه موفقانه عمل می‌ کنند.
پنجم آنکه تا این نظام به همین شکل به حیات اش ادامه دهد ما شاهد روز افزون چنین حمله‌ هایی خواهیم بود.

مسعود حسینی

>>>   صددرصد این دولت آلوده وکثیف است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است