من از نیروهای امنیتی میهن ام بیشتر می هراسم تا نیروهای امنیتی سایر کشورهایی که سفر کرده ام زیرا آنها از روی شوق و علاقه ای که به میهن و یا نظامی گری داشته اند نظامی شده اند و این لباس را به تن انداخته اند با یک چنین شیوه طبیعی است که فرد علاقه مندانه و عاقلانه تعلیمات نظامی را فرا می گیرد و عاشقانه برای میهن و ملت اش مصدر خدمت می‌شود. مردم یک چنین سرزمینی نه تنها از نیروی های امنیتی هراسی ندارند بلکه آنها را مایه آرامش خویش فکر می‌ کنند اما با تاسف سربازان و افسران میهن من بیشترشان نه به این وظیفه علاقه دارند و نه ژست شخصیتی و فیزیک بدن شان به این وظیفه مناسب است و نه هم رشته مورد نظرشان نظامی گری بوده است. از روی مجبوریت های زندگی چه اقتصادی و چه هرچیز دیگری که بوده است به این مسلک روی آورده و نظامی شده اند در همچو حالتی یک نظامی به بی میلی و سر تیری تعلیمات نظامی را به پیش می‌برد و هیچگاه در پی آن نیست که به عنوان یک پلیس مسلکی فردا مصدر خدمت جامعه شود. توقع داشتن تامین امنیت از همچو نیروی امنیتی خیالی بیش نیست.

این نیروها که بیشتر شان مجری قانون بر جامعه هستند اول خودشان قانون را زیر پا می‌ گذارند و اصلا از قانون آگاهی ندارند که قانون یعنی چه پس در این حال اگر جامعه را خواب بردگانی بشماریم که نیازمند بیداری اند در این حال می رسیم به این سخن ناب گذشتگان ما (خفته خفته را کی کند بیدار) من از تمام نهادهای دولتی (امنیتی) و دوستانی که می خواهند شامل صفوف نیروهای امنیتی کشورمان شوند می خواهم قبل از شمولیت به گردآوری اطلاعاتی بپردازند که کمک نماید تا بدانند وظایف و مسوولیت های یک نظامی در برابر شهروندان سرزمین اش چه است و چگونه آن را باید ادا نماید پس از آن اقدام نمایند.

با این وضعیت که بنده مشاهده می نمایم بیشتر قانون شکنی ها، بی نظمی ها و زورگویی ها از سوی پاسبانان و مجریان قانون صورت می گیرد تا افراد و اشخاص دیگر. از همه دوستان نظامی ام خواهشمندم بر من قهر نشوند و خشم نگیرند سخنان بنده متوجه همه نظامیان کشورم نمی شود متوجه آن پاره از نظامیانی است که در بالا به شرح آن پرداخته ام و در ضمن بنده نیز در خانواده ای زندگی می‌ کنم که دو عزیزدلم نظامی هستند. خداوند همه نظامیان ما را در پناه خود داشته باشد!

فهیم دادفر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است