اگر به کارگیری گزینه ی نظامی از جانب حکومت برعلیه عطامحمد نور واقعیت داشته باشد رفتن کشور به جانب جنگ داخلی، نفاق قومی، خلای قدرت و سقوط نظام حتمی است.

چرا چنین گزینه ای باید در دستور کار باشد؟ در زدوبندهای سیاسی وقتی مذاکره، تطمیع، تهدید، میانجیگری و سایر روش های پذیرفته شده ی معمول به نتیجه نرسد گزینه ی نظامی برای حل معضل و ختم ماجرا مطرح می گردد.

آیا روند گفتگوهای جمعیت و حکومت واقعا به بن بست خورده است؟ فکر می کنم هرچند روند گفتگوها به بن بست آنچنانی که در پایان گزینه ی نظامی مطرح شود نرسیده است ولی جانب حکومت دوام وضع موجود و مطالبات بلند بالای جمعیت را به نفع نمی بیند و بی علاقه نیست اگر از هر طریق ممکن به خصوص گزینه ی نظامی هم که شود عطا محمد نور و جمعیت اسلامی را روی جایش بنشاند.

آیا گزینه ی نظامی قابل اجرا است؟ در شرایط حاضر و در پیوند با نور و جمعیت اسلامی فشار دکمه ی نظامی در حقیقت فشار دکمه ی نابودی حکومت وحدت ملی است. اگر نیاز شد دلایل آن را در نوشته ی جداگانه خواهم آورد. همین که این بحث دهن به دهن می شود نوعی حساسیت نسبت به نیت و رفتار رژیم نزد همه بوجود آورده است چون در گذشته نیز تجربه های تلخ دیگری از روحیه ی غیر ملی و ملیتاریستی رژیم نیز وجود دارد که شبیخون به خیمه ی تحصن کنندگان رستاخیز تغییر را که تاریخ فراموش کرده نمی تواند یکی از آنها است.

از طرف دیگر مطرح کردن این بحث از جانب حکومت دید مردم را نسبت به سکوت یک جانبه ی آمریکا و ناتو دچار دگرگونی و شک می کند که گویا اینها از یک طرف پی هم به حمایت از معترضین ایرانی در روزهای پسین برمی خیزند و از طرف دیگر خونریزی رژیم تحت الحمایه ی خود در سه کیلومتری سفارت شان را نادیده می گیرند. حالا هم سکوت شان نسبت به رفتار های این چنینی حاکمان موجود جایگاه حمایوی ایشان از کل نظام را زیر سوال می برد.

برنا صالحی

>>>   Azizi
این سیاست غنی است وقتکه دید مردم پشتون هم از استاد اعطا دفاع کردن با استاد اعطا یک دست شدن
باز تسکره را پیش کرد تا تفرق بعین قوم ها اندازد
میگه آب را خد کن ماعی بگیر

>>>   ما در هردو میدان امتحان را داده ایم.
جنگ خواهی جنگ
صلح خواهی صلح
مگر شوونیزم نی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است