در اینکه هم کشور در بحرانی‌ ترین وضعیت قرار گرفته است و هم مردم ما علاوه بر حذف سیاسی، دسته‌ دسته حذف فیزیکی نیز می‌ شوند جای هیچگونه تردیدی نیست اما در چنین وضعیتی سکوت نخبگان و به ویژه اساتید دانشگاه‌ های ما جای سوال دارد. در حال حاضر مردم ما در دو طیف صف‌بندی شده‌اند.

طیف اول حکومتی‌ ها و طرفداران حکومت هستند اینها با تمام توان شان از حکومت دفاع و حتی سیاست‌ های تبعیض‌ آمیز و فاشیستی حکومت را نیز توجیه می‌ کنند البته این از ویژگی‌ های همیشگی حکومتی‌ های ما در طول تاریخ بوده است و خواهد بود که وقتی به یک چوکی و نان نوایی رسیدند مردم را فراموش می‌ کنند و با توجه به موقعیت شان وضع موجود را بهترین وضعیت تصویر می‌ کنند و اصلا به روی خود نمی‌ آورند که بر مردم شان چه می‌ گذرد و بر آنها چه ظلم‌ ها و تبعیض‌ ها روا داشته می‌ شود.

طیف دوم در قالب جنبش روشنایی بر سیاست‌ های تبعیض‌ آمیز و فاشیستی حکومت در همه عرصه‌ های سیاسی، فرهنگی، امنیتی و انکشافی اعتراض دارند و این اعتراض شان را به اشکال و روش‌ های گوناگون در خارج و داخل کشور ابراز کرده و ابراز خواهند کرد.

در این میان، تعداد زیادی از نخبگان و اساتید دانشگاه‌ های ما فقط نقش تماشاچی را دارند و در برابر حوادث و بحران‌ های کشور هیچگونه کنش و واکنشی از خود نشان نمی‌ دهند اینها اگر به وجود تبعیض باور دارند و خود عملا نمی‌ توانند اقدامی انجام دهند حداقل طرح و برنامه شان را برای آنهایی که فعلا در میدان مبارزه عدالت‌ خواهانه حضور دارند ارایه نمایند و اگر روش و منش جنبش روشنایی را برای مبارزه با تبعیض و احقاق حقوق مردم نمی‌ پسندند روش دیگری را پیشنهاد و مردم را به آن طرف سمت‌ و سو بدهند حالت تماشاچی و نظاره‌ گر بودن برای این نخبگان آن هم در چنین شرایط حساس زیبنده نیست.

محمدنسیم جعفری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است