فردي چندين سال شاگرد نقاش بزرگي بود و تمامي فنون و هنر نقاشي را آموخت.
روزي استاد به او گفت: تو ديگر به حد كمال خود رسيده يي ديگر من چيزي ندارم كه به تو بياموزم.
شاگرد فكري به سرش رسيد، يك نقاشي فوق العاده كشيد و آنرا در ميدان شهر قرار داد مقدار رنگ و قلمي در كنار آن گذاشت.
از رهگذران خواهش كرد هرجايي عيبي ديديد يك علامت x بگذاريد.
شام كه برگشت ديد تمام تابلو علامت خورده است بسيار ناراحت و افسرده به استاد خود مراجعه كرد.
استاد گفت: ميتواني عين همان نقاشي را برايم بكشي؟
شاگرد نيز چنان كرد و استاد آن نقاشي را در همان ميدان قرار داد ولي اين بار رنگ و قلم را گذاشت و متني كه در كنار تابلو قرار داد اين بود "اگر جايي از نقاشي عيبي دارد با اين رنگ و قلم اصلاح بفرمائيد"
شام برگشتند و ديدند تابلو دست نخورده است، استاد به شاگرد گفت: همه انسانها قدرت انتقاد دارند ولي جرأت اصلاح نه.
حبیب الله فتاح

>>>   شما مفهوم انتقاد و اصلاح را غلط درک نموده اید.
انتقاد در صورتی که بجا و قابل قبول باشد و امکانات جامه عمل پوشیدن به آن موجود باشد و مسؤلین در تطبیق آن اقدام کنند، خودش در حقیقت باعث اصلاح میشود.
ما دو نوع دموکراسی داریم، یکی دموکراسی مستقیم که افراد یک جامعه خودشان در نظرخواهی عمومی نظریات شان را راجع به یک موضوع به شکل بلی و یا نه ابراز میکنند و دیگری دموکراسی غیر مستقیم که افراد نماینده های خویش را در پارلمان، غرض نمایندگی از خویش انتخاب میکنند که تا به نمایندگی از آنها، نظریات آنها را در پارلمان با رای گیری انتقال بدهند.
متاسفانه در افغانستان دموکراسی مستقیم هیچ وجود ندارد و تا به حال روی هیچ موضوعی از مردم نظر خواهی صورت نگرفته است و دموکراسی غیر مستقیم نیز به فساد آغشته است که نمایندگان پارلمان منافع شخصی خودشان را میخواهند و با دولت زد و بند های غیر قانونی دارند و یا این که دوره تقنینی آنها به اتمام رسیده است و از دوسال بدینسو غیر قانونی به کار خویش دامه میدهند.
اینها همه دلایلی هستند که در افغانستان انتقاد جامه عمل نمیپوشد و در نتیجه سبب اصلاح نمیشود.
اما در دیگر کشور ها چنین نیست. همه رهبران و مسؤلین دولتی منافع علیای کشور خویش را میخواهند و همه تابع قوانین هستند و انتقاد های سالم شان نیز جامه عمل میپوشد.

>>>   نوشته خوبی است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است