شانزده سال از فعالیت رسانه ها در افغانستان گذشت، هر سال نسبت به سال دیگر شهروندان شاهد تغییر و تحول عظیم در کار رسانه ها بودند.

این سال ها همواره صدای آزادی بیان و عدالتخواهی توسط خبرنگاران شجاع کشور بدون در نظر گرفتن هر نوع تهدید بلند نگه داشته شد. مبارزه با فاسدین، مافیا، زورمندان، غاصبان زمین و در کل تروریزم جهانی هیچگاه توقف نکرد بلکه با گذشت هر روز این حرکت با کمترین امکانات و امتیازات و با امت عالی و دوستی به وطن و مردم ادامه یافت که مثال اش را در دیگر بخش هایی از نهادهای کشور کمتر می توان مشاهده کرد.

قشر رسانه ای که خود مدافع حق و عدالت بوده و هست همواره با چالش های کلان داخل و بیرون سازمانی مواجه است که هیچگاه به این مشکلات توجه نشده به جز چند قانون و مقرره ای که عملی شدن آن زیر سوال بوده است و نتوانسته سبب مصوونیت در بخش کاری شود. ایجاد منار یادبود از قربانیان رسانه‌ ها در کابل از دید من یک حرکت نمادین بیش نبوده است و هیچگاه مرهمی بر درد صدها و هزاران کارمند رسانه که با انواع تهدیدها مواجه اند نخواهد شد.

حکومت باید برای حمایت از رسانه ها به ویژه صنف خبرنگاران اقدامات عملی را روی دست گیرد زیرا خبرنگاران از حرکت های کلیشه ای و نمادین مانند دادن چند تقدیرنامه و ایجادمنار و نامگذاری جاده ها خسته شده اند.

محمدظاهر قادری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است