روز گذشته روز خوبی نبود، سه روز پیش هم لحظات سختی را پشت سر گذراندیم؛ لبخندها به سرعت از لبان همۀ ما محو شد، بارانی از خون بر سر ما بارید، تکه های گوشت پخش شده بر روی سرک ها معنای واقعی حمام خون را در لحظه لحظه نگرانی ها و دلواپسی هایمان تداعی می کرد.

روز گذشته کابل سوگوار انسان هایی بود که نمی دانستند به کدام گناه کشته می شوند، کشته هایی که در آمار گم می شدند و قهرهایی که مدفون گردیدند باز هم سکوت می کنیم، باز هم لجوجانه اعتراض را دفن می کنیم تا کمی دیگر زنده بمانیم.

چقدر سخت است که بغض را در در یک تراژدی بی ننگی به دار می کشیم تا دولتمردان کشور آسوده بخوابند و بگویند هیچ اتفاقی نیفتاده است و ارگ در میان انبوهی از دیوارهای مستحکم سمنتی و با آرایش محافظانی از جنس بی خیالی محض اعلامیه صادر کنند و بنویسند که ما محکوم می کنیم و این محکوم کردن ها سال ها است که در میان ارقام کشته هایمان نگاشته می شوند و خط خطی های درهم و برهمی از آن چون کارخانگی های مکتب بحران بر نعش های انسان هایی که می خواستند زنده باشند کشیده می شود.

کاش می شد ذره ای زندگی کرد بدون یک مرگ ناگهانی و صدایی که برای همیشه خاموش نشود و لبخندهایی که در میان بازی های احمقانه سیاستمداران نابود نشوند.

مهدی ثاقب

>>>   Raheel
دشمن ما شوونیزم قومی است که هزاران درز در داخل کشور تولید می کنند تا خارجی- پاکستاان یا هندوستان، شوروی یا ایران... از همان درز وارد شود.
تا زمانی که مشکل برتری جویی قومی و پشتونیزم حل نشود و این غولهای وحشی و بیابانی آدم نشوند و حقوق مساوی برای همگان در کشور را نپذیرند این وضعیت اادامه می یابد. گاه به نام کمونیزم و گاه به اسلام... انگیزه اصلی بیعدالتی و زورگویی یک قشر جاهل و خودخواه و بدوی است که فکر می کند افغانستان را کدام احمدشاه بابا تاسیس کرده و این بابا همه پشونهاست (درانی و غلجایی و چه احمقانه) و دیگران همه در ای کشور باید مزدور پشتونها باشند... این طرز فکر احمقانه و بدوی و طفلانه را بسیاری جدی گرفته اند.... ازینروست که نه خود از وطن دفاع می کنند چون می که میدانند از وطن از دیگران هم هست و نه دیگران را می گذارند که از وطن دفاع کنند چون که ادعا دارند تنها خودشان مالک این سرزمین اند.

باید منتظر بنشنیم تا غولها آدم شوند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است