از ظلم تان نوشتیم گفتید تهمت است، از فسادتان نوشتیم گفتید دروغ است، از درد ملت نوشتیم گفتید تو چه کاره ملک هستی؟ از طالب نوشتیم گفتید می کشد، از قتل و تجاوزتان نوشتیم گفتید بی احترامی کردی، از حق نوشتیم گفتید ناحق است، اگر به خوش زبانی نوشتیم گفتید مدح سرا هستی، اگر با زبان تند نوشتیم گفتید دشنام دادی و ده ها موارد دیگر که شما انجام دادید و ما سکوت کردیم و یا هم که صدا کشیدیم صدای ما را در گلوی ما خفه کردید.

راه حل چیست شما دولتمردان بفرمایید؟
ما در مقابل تمام نارسایی های شما سکوت اختیار می کنیم آیا قول می دهید که بعد از این دیگر دکانداری کشته نشود، دانشجویی سر بریده نشود، برق ما قطع نشود، از مردم باجگیری نشود، دختری از فاصله یک کیلومتری ولایت ربوده نشود؟ آیا توان این را دارید که قول بدهید و بگویید که دیگر این ظلم ها بر حق مردم بی گناه ما نشود؟ ما می دانیم که شما نمی توانید این قول را بدهید.

پس چه کار کنیم؟ در مقابل این همه بدبختی های که شما سر مردم می آورید ما همین قدر هم ننویسیم؟ کاردتان به استخوان ما رسید، صبر ما لبریز شد و فریاد مادر و خواهر و برادر و پدر ام به آسمان ها رسید.

می گویند که هر چه بنویسید و انتقاد کنید بی فایده است پس اگر ننویسیم چه کار کنیم؟ دست ما تا به بلندها نمی رسد که از یخن شان بگیریم، زور ما به لت و کوب نمی رسد، صدای ما به گوش کاخ نشین ها نمی رسد پس با همین نوشته ها حداقل کمی بغض ها و دردهای خود را نریزانیم چه کار کنیم؟ ما می نویسیم تا اینکه بدانیم زنده هستیم و به خدای بزرگ خود ما بندگی می کنیم.

شما ما را بکشید ما نوشته می کنیم، شما ظلم کنید ما مقاومت می کنیم، شما با سلاح هایتان قلم های ما را بشکنانید ما با خون های خود می نویسیم ما هستیم تا تاریخ امروز شما را به نسل های بعدی تان نقل کنیم.

سید نجیب الله هاشمی

>>>   بیدل منم آن گوهر دریای تحمل
کز لنگر من شورش توفان گله دارد
بیدل
قلمت رسا وگهر بار
جناب سید نجیب الله هاشمی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است