بعد حوادث خونین و انفجارات هفته گذشته در کابل و شهرهای دیگر افغانستان یک هیات نظامی امنیتی افغانستان برای گفتگو و نشان دادن شواهد آشکار مداخله پاکستان در امور افغانستان به اسلام آباد رفته بودند بعد از باز گشت هیات بلند پایه افغانی از پاکستان صبح روز شنبه 14 دلو 1396 هیات سه نفری تحت ریاست خانم تهمینه جنجوعه معاون وزارت امور خارجه پاکستان بخاطر گفتگو و تفاهم به کابل آمدند تا مذاکراتی با جانب افغانی داشته باشند تردیدی وجود ندارد که در اثر مداخله عریان پاکستان در امور افغانستان مردم ما روزهای دشوار و خونینی را سپری می کنند.

بعد از اعلام استراتژی دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا در مورد افغانستان و جنوب آسیا که چند قبل اعلان گردیده بود متاسفانه واکنش های زیادی را به دنبال داشت در نخستین روزهای اعلان این استراتژی از همه نخست تر کشور چین؛ متحد پاکستان به این استراتژی به شمول پاکستان واکنش منفی نشان دادند اما دوست افغانستان و حریف دیرینه پاکستان یعنی هند برعکس از آن به گرمی استقبال نمود.

بدون شک به باور تعداد زیادی از آگاهان سیاسی این استراتژی تنها در قبال افغانستان نیست بلکه در قبال پاکستان و هند و در کل تمام آسیای غربی و جنوبی را دربر می گیرد از سوی دیگر مسایلی در دل این استراتژی مطرح شده که به نظر می آید باعث ایجاد نوعی رقابت ابرقدرت های فرامنطقه ای مانند چین، روسیه، هند، پاکستان، ایران و بعضی کشورهای دیگر گردیده است که با گذشت هر روز در نهایت به این رقابت ها دامن زده می شود.

حقیقت این است که سیاست اعلامی آمریکا برای این منطقه و بخصوص افغانستان به نزد بعضی ها بسیار نگران کننده است بنابراین با توجه به پیوندی که در جریانات اخیر میان آمریکا با هند و همچنان فشارهای اقتصادی و سیاسی که از طرف آمریکا بالای پاکستان پدید آمده دیگر اسلام آباد جایگاه سابق خود را به ویژه در دوران جنگ سرد نزد کاخ سفید از دست داده است. به عقیده من تحولات جدیدی در غرب آسیا در حال شکل گیری است که مرکز این تحول افغانستان است.

فراموش نباید کرد اظهارات مقامات آمریکایی بخصوص معاون وزارت خارجه آمریکا در جریان سفر اش به افغانستان اظهاراتی را علیه نقش منفی پاکستان مطرح نموده است برای اسلام آباد یک تهدید بالقوه است. در واقع راهبرد دونالد ترامپ به افغانستان ادامه همان نگاهی است که کاخ سفید اکنون به مسایل منطقه ای پیدا کرده است. این نگاه از خاورمیانه تا جنوب و غرب آسیا و حتی شرق و جنوب شرق آسیا را شامل می شود که در نهایت موجب دامن زدن به رقابت های قدرت میان آمریکا از یک سو و روسیه و چین از سوی دیگر شده است باور من این است که نقش و جایگاه افغانستان در این مقابله و رقابت قدرت ها به شدت مورد توجه آمریکا است.

از همین رو با وجود اینکه در دوره اوباما راهبرد خروج نیروهای نظامی از افغانستان مطرح شد اما اکنون در دوره دونالد ترامپ نه تنها این نیروها کاهش نیافته که در سایه راهبرد ترامپ برای افغانستان برنامه هایی برای افزایش تعداد این نیروهای و نیز گسترش پایگاه های نظامی آمریکایی در آینده نزدیک در خاک افغانستان وجود دارد بنابراین در سایه نگاه جدید آمریکا به غرب و جنوب آسیا و مجموعه اهدافی که مطرح شد می تواند چالش های تازه و پر خطری را در کوتاه مدت برای افغانستان شکل دهد البته در دراز مدت کاهش خواهد یافت بعد از اعلان استراتژی آمریکا و به تعلیق در آوردن کمک های مالی آمریکا بر پاکستان افغانستان شاهد وقوع مجموعه حوادث تروریستی خونین در این کشور بوده است.

نمونه بارز آن حوادث چهارراهی صدارت حمله بر هتل انترکانتینانتال، حمله به قرار گاه 111 اردوی ملی در حومه دانشگاه نظامی مارشال فهیم از سوی دیگر با درنظرداشت همه تهدیدهای شعار گونه آمریکا هنوز پاکستان از این تهدیدها ترسی به خود راه نداده چنانچه پس از نشر اعلامیه کاخ سفید در مورد حمله به پناهگاه‌ های دهشت‌ افکنان در خاک پاکستان آن کشور گفته است که واشنگتن بجای هشدار به اسلام‌آباد باید به آن کشور مشوره دهد.

به گفته خرم دستگیر وزیر دفاع پاکستان اسلام آباد اعلامیه جدید صادر شده از سوی کاخ سفید را به شکل جدی بررسی می‌ نماید در صورتیکه نیروهای آمریکایی بر خاک پاکستان حمله کنند به تلاش‌ ها به خاطر آوردن صلح در افغانستان صدمه بزرگی می ‎زنند. وی در عین حال که تاکید بر بررسی اعلامیه کاخ سفید نموده اما اضافه کرده است که واشنگتن به اسلام‌ آباد به عنوان یک کشور مستقل و دارای استقلال احترام بگذارد.

این گفته ها در حالی مطرح می‌ شود که در جریان هفته گذشته دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا اعلام کرد که صلاحیت‌ های بیشتر را به نیروهای آمریکایی در افغانستان بخاطر هدف قراردادن پناهگاه‌ های تروریستان را هدف قرار دهند داده است. او گفته‌است که نیروهایش می‌ توانند لانه‌های تروریستان را در خاک پاکستان و افغانستان هدف قرار دهند که در آن هراس‌ افکنان حضور دارند. به تازگی نیروهای آمریکایی در وزیرستان شمالی شماری از اعضای شبکه حقانی را هدف قرار دادند که در نتیجه آن سه عضو مهم آن شبکه کشته شده‌ اند. این حمله آمریکا در وزیرستان شمالی با واکنش‌ تند پاکستان نیز مواجه شده است.

از طرف دیگر اسلام آباد نیز در تقابل با دیدگاه آمریکا در قبال نقش منفی پاکستان در تحولات غرب آسیا به صراحت اعلام داشته که از قدرت هسته ای خود به عنوان عامل بازدارنده استفاده خواهد کرد. آیا این دسته از اقدامات چه در سطح حوادث تروریستی در افغانستان و چه در سطح دیپلماتیک و سیاسی را باید نوعی اقدام تلافی جویانه پاکستان در نظر داشت؟
اینکه انفجارهای هفته گذشته در افغانستان را متوجه پاکستان بدانیم چیزی است که همه مردم افغانستان به آن توافق نظر دارند.

علاوه بر آن کشور هند هم بر این باور است بنابراین در این اشترک موضع هند و افغانستان توانسته اند آمریکا را نسبت به نقش منفی پاکستان قانع کنند تا در نهایت کاخ سفید اقدامات سختگیرانه تری را در مقابل اسلام آباد نشان دهد اما در بستر این حوادث تروریستی هند و افغانستان در یک سو و پاکستان در سوی دیگر همدیگر را متهم به انجام اقدامات بی ثبات کننده امنیت در منطقه می دانند.

البته برخی هم معتقدند که این جریان رادیکال بی ثبات کننده امنیت توسط خود آمریکا حمایت و مدیریت می شود و در ادامه این تحلیل وجود دارد که واشنگتن از این نیروهای تروریستی در جنوب آسیا و هند و در شرق آسیا و چین برای ناامنی در این مناطق دست دارد بدون تردید هر قدر پاکستان بخواهد کتمان حقایق نماید با آن هم نمی توانند از حضور گروه های تروریستی مانند طالبان، القاعده، شبکه حقانی و داعش که مسوولیت بیشتر حملات تروریستی افغانستان را بر عهده داشته اند، نزدیک به ارتش و I.S.I پاکستان هستند انکار نماید و این گروه ها در کنار داعش هسته اصلی ناامنی های چند ساله گذشته افغانستان را شکل داده اند بنابراین در سایه این مسایل است که پای پاکستان هم به حوادث تروریستی در افغانستان باز می شود و بی شرمانه در کشتن مردم افغانستان مبادرت می ورزد.

در بستر شرایط امروز افغانستان از کنترول گروه های تروریستی بخصوص داعش در نقاطی از ولایت های شمال افغانستان مانند فاریاب، جوزجان، بدخشان و تخار تنش های جدید پیش آمده در خصوص برکناری استاد عطا محمد نور والی بلخ و بگومگوها در مورد جنرال عبدالرازق فرمانده پر قدرت قندهار بی اعتمادی و نهایتا فساد گسترده سبب ناتوانی حکومت وحدت ملی که با درنظرداشت یک تفاهم به شیوه ایتلافی بین اشرف غنی و عبدالله به وجود آمده مشکل زا گردیده است با توجه به این مسایل آیا دولت وحدت ملی در باتلاق تنش های ریز و درشت توان حفظ بقای خود را تا انتخابات آینده خواهد داشت و یا خطر دیگری این حاکمیت را بخاطر بقای آن تهدید می کند.

اگر این تصور در ذهن بعضی ها وجود داشته باشد که با آمدن هیات پاکستانی تحت ریاست تهمینه جنجوعه معاون وزارت خارجه پاکستان در کابل، افغانستان بزودی و به سرعت به صلح و ثبات می رسد خیلی دور از واقعیت است این مساله را تاریخ افغانستان به وضوح نشان داده است که پاکستان چقدر جفاکار و ماجراجویانه در امور افغانستان بوده و هست فراموش نشود در حال حاضر افغانستان به مامن گروه های رادیکال متعدد و متفاوت و گاه متناقض بدل شده است بنابراین با نگاه واقع بینانه اکنون افغانستان قربانی چالش هایی شده که بخشی از آن در سایه تنش های داخلی حکومت وحدت ملی شکل گرفته است.

اما بخش دیگر آن که بخش عمده ای هم است ناشی از رقابت قدرت میان سایر بازیگران فرامنطقه ای در افغانستان است که به مرور زمان این رقابت در حال تشدید است بنابراین چنین رقابت هایی بستر و فضای لازم را به دولت وحدت ملی داکتر غنی رییس جمهور و عبدالله عبدالله رییس اجرایی برای گسترش صلح و ثبات و حتی دولت های بعدی افغانستان هرگز نخواهد داد از همین رو نیز باید افغانستان را آنطور که هست دید و دولت ایتلافی موجود را هم باید در حد توان خودش قضاوت کرد.

ناتوانی های حاکمیت موجود بخاطر آوردن صلح و حاکمیت سرتاسری از نظر هیچکس پوشیده نیست به علاوه مسایل فوق و سایه های تاریک دیگر این مساله نیز روشن است که اکنون افغانستان به صورت جزیره جزیره توسط گروه ها و احزاب مختلف و گاه متعارض کنترل می شود در چنین حالتی باید مقامات عالیرتبه حکومت افغانستان سرمست از باده حمایت آمریکا و خارجی ها نباشند. فاصله ی مردم از حکومت شیشه باورها و اعتماد ملی که تونل رسیدن به سوی خانه وحدت ملی است سال ها است با سنگ جفای نفاق و شقاق در هم شکسته قابل انکار نیست و اینکه وفاق ملی از شدیدترین و مبرم ترین نیازهای مردم افغانستان است نیز تردیدی وجود ندارد.

حال برای جبران ناسازگاری های گذشته و رسیدن به وفاق ملی بر کدام پله ها باید قدم گذاشت و با تمسک به کدام عناصر به وفاق ملی نزدیک می شویم؟ وفاق ملی باید وحدت ملی را در پی داشته باشد و اینکه مردم بجای وحدت به اختلاف رو آورده اند دلیل اش چیست؟ بسیاری ها عدم تطبیق عادلانه قانون را دلیل نفاق ملی و ویرانی خانه وحدت ملی یا وفاق ملی می دانند و ادعا دارند که خانه وحدت ملی باید توسط ستون درخت پربار عدالت اجتماعی استوار باشد منهای عدالت اجتماعی وفاق ملی و وحدت ملی دو شعار در لوح خاطره و سینه های پر آرمان باقی خواهد ماند.

از آنجایی که تطبیق بدون تبعیض قانون و بدون جغرافیایی امن ممکن نیست این مشکل سال ها بر سر جایش باقی خواهد ماند چون قسمت قابل ملاحظه ای از خاک افغانستان توسط مخالفین کنترل واداره می شود و هر ناقض قانون به سادگی می تواند از ساحه حاکمیت دولت خارج و به دشمنان بپیوندد پس ما بخاطر تطبیق عادلانه قانون به سرزمین امن نیاز داریم و امنیت شرط اساسی حاکمیت قانون است و این حاکمیت و تطبیق عادلانه و بدون تبیعض قانون می تواند راه رسیدن به وحدت و وفاق ملی را هموارتر و کوتاه تر سازد.

احمد سعیدی

>>>   فاصله حکومت از مردم زمانی به اوج خود رسید که من دو فرزند خود را که یکی اش دارای دوکتورا بود و دیگرش دارای لیسانس، به اشرف غنی معرفی کردم، اما او هیچ مقام و چوکی به آنها نداد.
احمد سعیدی.

>>>   نکو نکو نیم مردم را امریکا و فرزندان رضای اش که افغانستان رابه نرخ کچالو برایش فروخت به قتل رسید و حالا چند لنګ و لاش را شما به این دیوانګی خود دیولنه و سحرایی نسازید تمام روز همین یک چرند و لاولهب. همرای مصاله های مختلف.

>>>   هارون معترف:
اگر ١٥ سال ولايت استاد عطا در بلخ محكوم است، ٢٨٠ سال حكومت قومي هم در افغانستان محكوم است. آنهايي كه عليه چوكي هاي ميراثي مبارزه مي كنند، نخست از زعامت جعلي و قومي در ارگ آغاز كند.

>>>   Hamid
چوکی عطا هنوز دست اول است و میراثی هم نشده. اما اوغانیزم قدرت را حق میراثی شان می‌دانند.

>>>   بازار توطیه و دسیسه کماکان گرم است. شاهان دست نشانده می روند و می آیند‌ . هیچ گام مثبتی در راه ابادانی و رفاه و پیشرفت و ترقی برداشته نمی شود.
تنها هنر کاخ نشینان سخنرانی های میان تهی و پرطمطراق و دادن وعده های میان تهی به مردم و نشان دادن باغ های سرخ و سبز و کلاه گذاشتن بر سر مردم‌و توطیه چینی در برابر حریفان شان است.

>>>   ما در جفرافياى بنام افغانستان كه بخش از خراسان كهن است زيست داريم. شواهد تاريخى به وضاحت نشان مى دهد كه جفرافياى امروزى ( افغانستان) در يك تفاهم ميان امپراطورى انگلييس و روس ها شكل يافت و به هيچ صورت معرف هويت اكثريت باشنده گان آن نمى شود. همه ى تاريخ نگاران تاكيد داشته اند كه واژه هاى " اوغان ، افغان ، پشتون و پتان " يكى اند و تنها هويت يك قوم مشخص را تداعى مى كنند.
احمد شاه درانى « ملتانى» كه از تبار پتان و يا اوغان بود در تاريخ احمد شاهى هيچ گاهى خود را شاه افغانستان ياد نكرده است ، بل بنام شاه خراسان ياد شده است ، هر چند تاريخ واژه اوغان به هفتصد تا هزار سال قبل مى رسد و زيادتر به اقوام كه در دامنه هاى كوه هاى سليمان كه مناطق فعلى پاكستان امروزى را در بر مى گيرد اطلاق مى شده است و با مردمان اصلى خراسان شرقى ربطى نداشته است ، نام افغانستان به گونه ى رسمى تنها در زمان عبدالرحمن غدار در نوشته ها و مكتوب ها آمده است و اين هم اولين بار از سوى انگليس ها بوده است. حكومت هاى قبيله گرا در طول اين سالها كوشيده اند تا هويت باشنده گان اصلى اين جغرافيا را بزدايند و هويت قوم مشخص را بر همه به زور تحميل كنند، اين تلاش ها در صد سال اخير خيلى خشن بوده است و اكنون به اوج خود رسيده است .
حاكمان امروز خواب ادغام همه ى اقوام را در يك قوم مشخص مى بينند و از راه هاى گوناگون تلاش دارند تا در قوانين عرصه را تنگ و تنگ تر كنند و هويت افغان " اوغان" كه نام ديگرى پشتون و يا پتان است به سايرين تحميل كنند و آهسته آهسته پروژه ى اوغانيزه كردن را تكميل نمايند .
جهان امروز حذف هويت هاى تبارى را ديگر نمى پذيرد و ما ديگر در قرن هژده و نزده زيست نداريم كه ملت سازى ها با پاك سازى و تصفيه قومى غير خودى شكل مى گرفت ، چنين روش هاى را ديگر فاشيستى تعريف مى كنند و كاراى ندارد.
گرفته شده از برگه نجیب سلام

>>>   پشتونها به مساوات برابری و احترام ارزش های متقابل دیگر اقوام باور ندارند. بهترین کاری که آنها میکنند اینست که بزور ویا به رضا یکسان سازی میکنند و اسمش را هم گذاشته اند وحدت ملی. هویت دیگران را هذف میکنند و همه را به جبر افغان نامگذاری میکنند و این یکسان سازی جبری را وحدت ملی تلقی میکنند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است