شماری از منتقدان خرده می‌ گیرند که شما به جز سیاست‌های روزمرگی به مسایل اساسی و سرنوشت ساز نمی‌ پردازید و دغدغه‌های شما چیز جدیدی در خود ندارد و بیشتر تکراری اند و این طرز برخورد شما دروازه‌ های گفتگو و دیالوگ میان جوانان را می‌ بندد.

در پاسخ به این سوال و انتقاد باید عرض کنم که فعالیت‌های ما عموما معطوف به عدالت و تامین حقوق اساسی و شهروندی است. ما باور داریم که هیچ راهی برای رسیدن به حقوق شهروندی وجود ندارد مگر اینکه ابتدا واقعیت‌ ها و ارزش‌ های موجود در جامعه‌ خودمان را به رسمیت بشناسیم. رسیدن به حقوق شهروندی به معنای نفی هویت قومی، تباری و تاریخی شهروندان یک کشور نیست بلکه احترام گذاشتن به هویت‌ ها و تنوع فرهنگی و اعتقادی است.

در نظام‌ های دموکراتیک دولت در برابر هویت‌ ها، ادیان، عقاید و فرهنگ‌ های مردم کاملا باید بی‌طرف باقی بماند و لازمه‌ ی تحقق دموکراسی و نظام مبتنی‌ بر حقوق فردی و شهروندی نیز چنین حکم می‌ کند اما با درد و دریغ افرادی که در افغانستان به‌ ویژه بعد از سقوط طالبان با شعارهای قشنگ دموکراتیک به قدرت ‌رسیده اند هیچ‌ یک قلبا به دموکراسی و حقوق شهروندی باور نداشته و ندارند و عملا خلاف آنچه شعار داده اند عمل می‌ کنند و جنازه‌ نظام مردم‌ سالار را روی دوش خود حمل می‌ کنند.

بله ما دوست داریم که به مسایل مهم همچو چگونگی تحقق حقوق و وجایب شهروندی در کشورهای پسامنازعه به ویژه افغانستان رشد و توسعه‌ اقتصادی پویا، سرنوشت دمکراسی، توسعه شهری، افزایش منابع مالی ملی، درآمد سرانه، توسعه‌ صنعت، تجارت و زراعت، سیاست خارجی فعال و غیره با تحقیق و پژوهش‌ های علمی و تجربی که زمینه‌ های تماس تمامی جوانان تحصیل‌ یافته را از چهارگوشه کشور در یک محور واحد و ملی فراهم می‌ سازد بپردازیم اما اعمال سیاست‌ های قومی و قبیلوی از طرف حاکمان برتری‌ طلب، بی‌کفایت، عوام فریب و... این فرصت‌ها را عملا از ما ربوده است.

بدبختانه کسانی روی کار آمده اند که عمدا به فکر مسخ هویت فرهنگی و تاریخی من هستند، حقوق اساسی مرا به رسمیت نمی‌ شناسند، به فکر حذف من از قدرت سیاسی هستند، علیه من توطیه می‌ کنند، هویت و ارزش‌ های خود را با جبر و استفاده از حضور جامعه‌ جهانی بر من تحمیل می‌ کنند و بحث قومیت را در سرلوحه‌ کار خود قرار داده اند و...

پس چگونه در چنین وضعیتی مردم سکوت اختیار کنند؟ طبیعی است که انسان آگاه و عدالت‌ پسند و آزاده نمی‌ تواند شاهد از دست رفتن ارزش‌ های حقوقی و فرهنگی‌ اش باشد و از کنار آن به سادگی بگذرد. در واقع این حکومت است که با سیاست‌ های ضد دمکراتیک و شوونیستی راه به میان آمدن یک گفتمان کلان سیاسی مسدود ساخته و توجه جوانان آگاه را از مسایل مهم و اساسی منحرف و مصروف مسایل فرعی و اغوا کننده ساخته است.

ما به سادگی و آسانی می‌ توانیم با تمام جوانان، جریان‌ های سیاسی و روشنفکران‌ مان از تمام ولایات کشور به گفتگو و دیالوگ بنشیم و نقاط اشتراک‌ مان را تقویت و اسباب افتراق را بزداییم. این تحول زمانی میسر است که همگی به حقوق و وجایب همدیگر احترام بگذارند و ارزش‌ های همدیگر را به رسمیت بشناسند و در تلاش اعمال و تحمیل ارزش‌ های خود بر دیگری نباشیم.

بنابراین تا زمانی که یک چنین باورمندی و گذار از این‌ وضعیت در میان جوانان ما به وجود نیاید و یک‌ گفتمان ملی راه اندازی نگردد باب گفتگو هیچگاه باز نخواهد شد و هر که بر طبل خود خواهد کوبید.

هارون معترف

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است