حمله های اخیر هراس افکنانه در کابل پای مقام های بلندپایه امنیتی را به اسلام آباد کشانید. وزیر داخله و رییس عمومی امنیت ملی سندهایی را با خودشان به پاکستان بردند که نشان می دهند این حمله ها از پاکستان سازمان دهی شده اند. هرچند برخی از کارشناسان انتقاد می کنند که به جای رفتن به پاکستان این سندها به شورای امنیت سازمان ملل متحد سپرده می شود اما وزیر داخله می گوید که اگر پاکستان در این زمینه کاری نکند حکومت افغانستان باید به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت خواهد کرد. پاکستان در برابر این مدارک و شواهد چگونه واکنشی نشان خواهد داد؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، غلام محمد محمدی، نویسنده و استاد دانشگاه در برنامه «فراخبر» گفت: مشکل افغانستان با این رفت و آمد ها و با این اسناد حل نمی شود و با این کارها پاکستان اعتراف نمی کند که این تروریست ها را ما فرستاده ایم. این دو کشور هفتاد سال است که اختلاف دارند و اختلاف شان بسیار عمیق است. یعنی باید اینطور تصور کنیم که این ساختمان خراب است. یعنی باید از دوباره خراب شود و دوباره درست شود و رهبران حکومت ما می خواهند این ساختمان را رنگ کنند. باید گفت که با این رفت و آمدها مشکلات میان این دو کشور حل نخواهد شد.

وی، در ارتباط با علت نیامدن صلح در افغانستان می گوید: مشکل ما این است که ما همیشه دولت های مردمی و ملی مقتدر نداشتیم. فقط دولت های ملی می توانند مقتدر باشند. به این سبب اگر طرف های جنگ مستقل باشند کار صلح آسان می شود. اگر طرف های جنگ مستقل نباشند کلید جنگ به دست خارجی ها می باشد. به این سبب دولت افغانستان هم کلید جنگ به دستش نیست، کلید صلح هم به دستش نیست و هم طرف مقابلش که تروریستان می باشد کلید آنها هم به دست خارجی ها می باشد. به همین سبب آمدن صلح در افغانستان کار بسیار دشواری است.

محمدی، در ارتباط با با ارتباط هند و پاکستان در قضایای افغانستان می گوید: هند افغانستان و پاکستان سه کشوری هستند که یک مثلث شوم را تشکیل داده اند. هر گاه دولت افغانستان نیم قدم به طرف هندوستان بردارد پاکستان دو قدم برای مداخله در امور داخلی افغانستان قدم می گذارد به این سبب دولت افغانستان همیشه متکی به کشورهای خارجی بوده خصوصا در قضیه پاکستان و هند. وقتی با هند نزدیک شده و اعصاب پاکستانی ها را خراب می سازد. این مساله بسیار مهم است. دولت افغانستان یک سیاست ملی و مستقل نمی تواند بگیرد. مثلا دولت هندوستان مرزش را ششصد و چهل کیلومتر از دریای چناق تا راجستان سیم خاردار گرفته و سیم خاردار دو جداره به برق وصل اما هفتاد سال است از دولت افغانستان حمایت می کند تا مرز دیورند بسته باشد. در کشور ما تا هنوز اراده برای صلح وجود ندار چرا که دو طرف جنگ مستقل نیستند.

این استاد دانشگاه، در خصوص نتیجه ارایه مدارک به پاکستان می گوید: سفرهای زیادی به پاکستان صورت گرفته است فقط کرزی بیست به بار به پاکستان سفر کرده بود. در گذشته ها هم اسناد و مدارک را دولت های افغانستان و پاکستان ارایه کردند. سال 93 و 94 یک سری جنجال ها ارایه شد. این اسناد را پاکستان به هیچ وجه قبول نمی کند. اگر خیلی سطحی فکر کنیم که پاکستان این اسناد را بپذیرد به این معنی خواهد بود که پاکستان عامل این کشت و کشتارها در افغانستان است که پاکستان به هیچ وجه چنین چیزی را نمی پذیرد و می گوید طالبان و تروریستان در داخل خاک خود افغانستان است و همانطور که در گذشته می گفتند حالا هم می گویند که تقصیری نداریم.

محمدی، در ارتباط با آمریکا و اراده صلح آن می گوید: متاسفانه موضع آمریکایی ها هم در قبال طالبان و تروریست ثابت نیست. سال قبل می گفتند که طالبان دشمن ما محسوب نمی شوند. حالا می گویند که طالبان را می زنند و آنها را محو و نابود می کنند. مساله مرز دیورند مساله مهم بین افغانستان و پاکستان است و نظر من این است که آمریکا با همین پولی که به افغانستان می دهد با همین میلیاردها پولی که مصرف کرده است خون مردم را می ریزد. به این ترتیب که این پول ها را برای ریختن خون مردم صرف می کند.

کد (30)

>>>   تا اوغانهای ( پشتونها) بیدار نشده اند و هنوز هم عقب پختونوالی جعلی خود روان باشند و اوغانیت را بر انسانیت ترجیع دهند هرکشور که قصد تجاوز به افغانستان را درسرداشت از همین اقوام پشتون استفاده خواهد کرد و اول همین اوغان را سرکوب میکنند و میدانند وقتی اینها به خاک خود وفادار نیستند به خارجی ها چطور وفادار باشند ؟

>>>   استاد بزرگوار!
با احترام وادبی که در دانش وفضل شما دارم میخواهم یک نکته را به ارشادات شما بی افزایم وان این که اگر کلید ما ومخالفین {طالب وداعش وحکمتیار }در دست ما نیست اما همه کلید ها در دست کسانی اند که جنگ های نیابتی را از چهار دهه بدیتسو در کشور ما مشتعل ساخته اند خارجی ها از کنه حقایق اطلاع دارند میتوانند بگویند با که در تماس شویم وباکه قطع روابط نمایم وقتی در هنگام سقوط طالب خارجی ها امر نمودند پاکستانی ها که ۹۵ در صد از خاک مارا در اختیار داشتند یک شیه از وطن ما بیرون شدند وباز اهسته اهسته به دستور انها وارد معرکه وکارزار گردیدند این همه برای فشار وارد نمودن از اینجا بالای همه کشور هاست تا همه رازیر اداره وکنترول خود داشته باسشند هرچه حکومت کابل بدون ادنی شک حکومت عمیل ودست نشانده MADE IN USA است اصل وبا دوام وارزان ازینها کدام توقع وامید نپاشته باشیم وتوثعات هم بی مورد است همچنان طرف مقابل این حکومت از سالیان متمادی بدینسو از بدو تاسیس لگامشان در دست همانهایست که جلوی حکومت را نیز کنترول واراده دارند
شیدای میمنگی میگوید!
روس وامریکه همه مقصد خود میخواهد
نیست کس در غم کس نفع بخود میخواهد
شاگرد شما تبنگ چی

>>>   اگر صد بار اسناد مستند باشند بازهم پاکستانی ها انکار میکنند آنها بهتر از ما میدانند که این خرابکاری ها چگونه واقع میشوند چون خود شان وسایل را تهیه میکنند پلان را میسازند از اشرار خود ما یا از اشرار خود شان جاهلترین فرد را انتخاب میکنند
بنا اگرهمین اسناد را به شورای امنیت انگریز وچین داده میشد چون این کشور ها دوست پاکستان هستند بهتر است تا آنها بدانند که دوست شان پرورنه اشرار است
ر

>>>   رستگار دهگان
رحیل صاحب همه میدانند که پشتونستان با افغانستان مدغم نا پذیر است. فاشیست های پشتون مسئله هویت و مرز دیورند را به گروگان گرفته اند. با این دو افزار استبداد می‌توانند اقوام دیگر حذف و سرکوب کنند. بخاطر همین مرز وزارتی بنام سرحدات؛ اقوام و قبایل ایجاد نموده و سالانه ده ها ملیون دالر را از طریق این وزارت صرف اهداف شئونیستی خود میکنند؛ و در موقع لزوم از میان پشتونهای آن سوی مرز سربازگیری میکنند.
اما یک عده تاجیکها یا از روی نادانی این ادعا را دارند؛ یا مانند امرالله صالح ریزه خوران قبیله اند و برای آنها تملق میکند تا دست نوازش بر سرش بکشند.

>>>   Raheel

.... و من دلم به ... کسانی می سوزد که ۷۰ سال است دل به افتیدن چیزی به نام پشتونستان از میان دوپای قوچی به نام پاکستان خوش کرده اند.
اگر کدام خان پشتون در کدام چهارراهی پاکستان تیزی خطا کند اینها در کابل آن را تجزیه پاکستان فال می گیرند و برایش دهل می کشند و خواب لوی افغانستان می بینند.

>>>   در فارسی یک متل است که میگویند:
هر چیز که فاسد شود نمک میزنند، وای برآن روزی که نمک فاسد شود.
این نمک عبارت از نمایندگان مردم در پارلمان است، هرکشوری که باشد، چه افغانستان باشد، چه امریکا و چه کشور دیگر.
قوای امریکایی در افغانستان بخاطری آمدند که بعد از حادثه یازدهم سپتامبر ، امریکا از طالبان خواست که عامل آن یعنی بن لادن را به ما تحویل کنید، اما طالبان انکار کردند و در نتیجه
قواای امریکا به افغانستان حمله کرد.
حالا پیش خود محاسبه کنید، اگر طالبان بن لادن را به امریکا تسلیم میکرد، باز هم امریکا دلیلی برای حمله بر افغانستان داشت؟
معلومدار نه. زیرا در آن زمان این مطرح نبود که طالبان ولو بن لادن را به ما تسلیم کنند و یا نکنند، ما بخاطر از بین بردن القاعده که خود ما برای جنگ در مقابل روس ها در افغانستان تاسیس کرده بودیم، به افغانستان حمله میکنیم.
زمانی که جورج بوش در افغانستان حمله کرد، در پهلوی از بین بردن القاعده و بن لادن، موضوع تاسیس دموکراسی و جامعه مدنی و حقوق زن و مسایل دیگر را نیز مطرح کرد.
با آمدن بارک اوباما به قدرت، موضوع دموکراسی در افغانستان ملغی قرار داده شد و گفت که خود افغانها میدانند و نوعیت حکومت شان، اما ما صرف بن لادن را میپالیم.
بالاخره بن لادن را دستگیر کردند و به قتل رساندند و بدینصورت باید دلیل حمله به افغانستان نیز از بین میرفت و قوای امریکا از افغانستان خارج میشد.
اما چنین نشد و در عوض بهانه جدیدی بمیان آمد و آن این که اگر ما برآییم، امکانات دوباره آمدن القاعده در افغانستان میرود.
در ینصورت در همان مرحله اول نیز اگر طالبان بن لادن را به شما تسلیم میکرد، امکانات این وجود داشت که القاعده رهبر جدیدی پیدا کند و به فعالیت های خود ر افغانستان ادامه بدهد، چنانچه تا بحال چندین رهبر طالبان یا مردند و یا کشته شده اند و آنها رهبر جدید انتخاب کردند و به فعالیت خود ادامه دادند.
درین میان رول وکلا و سناتور های امریکایی درین میان چیست؟
قبلآ زمانی که یکصد و بیست هزار سرباز امریکایی در افغانستان موجود بود، کنگرس امریکا مجبور بود علاوه بر صد ها ملیارد دالر بودجه عادی پنتاگون، تنهاصد ملیارد دالر بودجه جنگی برای افغانستان اختصاص بدهند، با وجودی که حالا با خروج قسمت اکثریت قوای امریکایی از افغانستان، این بودجه تقلیل یافته است و به پنجاه ملیارد دالر کاهش یافته است، اما هنوز هم یک مقدار قابل ملاحظه است و هیچ وکیل پارلمان امریکا نمی آید و حساب نمی کند که آیا واقعآ چه تعداد قوای امریکا در افغانستان است و چقدر مرمی خرچ میشود و چه تعداد سربازان افغان هستند و چه مقدار مصرف دارند و چه مقدار بم های هوشمند که هر کدام شان چند صد هزار دالر قیمت دارند استفاده میشوند.
بنأ رییس کمیسیون دفاعی پارلمان امریکا چه دموکرات باشد و چه جمهوری خواه، همراه با اعضای کمیسیون خویش، هرسال مسؤلین نظامی امریکایی را به مجلس میخواهند و از آنها گزارش میخواهند و آنها نیز گزارش های همیشه گی خویش را بیان میکنند و از دست آوردها و کمبودی های خود یاد آوری میکنند و مسؤلین بخش دفاعی کنگره حق خویش را از بودجه تصویب شده میگیرند و بدین شکل این جنگ ادامه پیدا میکند.
این یک سیستم است که شامل فابریکه های سلاح سازی و دولت و پارلمان امریکا است که آنها را با یکدیگر پیوند میدهد و در راس آن رییس جمهور قرار دارد که قسمت اعظم امتیازات ازین جنگ، به او میرسد.
به همینطور در بخش های دیگر چه اقتصادی باشد و چه صحی باشد و چه تعلیم و تربیه و غیره.
تمام این بخش ها بودجه کار دارد و اکمالات کار دارد و کمپنی های مربوطه قرار داد میکنند و اکمالات میکنند و میلیون ها و ملیارد ها پول ته و بالا میشود.
مثل همین قرار داد های افغانستان، در تمام جهان چنین چیزی وجود دارد که بعضی اوقات کنترول میشوند، اما بعضی اوقات کنترول آن یک اندازه مشکل است، خصوصآ در کشوری که جنگ باشد، کنترول مصارف آن نظر به وضعیت بد امنیتی مشکل است.

>>>   Shah
امریکا آهسته آهسته دارد افشا میشود که تروریستی وجود ندارد و فقد خود امریکا هم تروریس،داعش،القاعده و هامی تروریزم است.

>>>   وقتي پشتون أهل معامله و خيانت به خود و كشور خود باشد با گرفتن دالر
فكر نكنم امريكا يا قدرت ديگري اشتباه كرده باشه
پشتون ها تا تكامل نكنن فغانستان روز بهتري نخواهد داشت
احمد از كابل

>>>   تروریست وجود دارد، چگونه وجود ندارد؟ مگر تورا کور دم کرده که نمیبینی موجودیت تروریست ها را؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است