ملت که سال های مدام غرق در خون و درد آه است انتخاب روزی بنام ماتم مالی چی درد را دوا نمی کند. نمک بر زخم داغداران چیزی دیگر بیش نیست.
همه روز می میریم همه روز در سوگ اندوه عزیزان خویش هستیم. مادری در فراق فرزند، فرزندی در فراق مادری اشک خونین بر رخسار گلگون شان سرازیز می شود.

آیا به ماتم ملی، تقبیح و نکوهش داغ از بساط پر غم این عزیزان برچیده خواهد شد؟ ایا جسم ناتوان کودک را که جز نوایی مهر محبت طنین انداز زندگی اش نیست عضو تن خود را به روزگار ناجوانمرد سپرده است توان خواهد بخشید؟ دقیقا که نخیر.

یگانه تجربه تلخ و کلمه خسته کننده برای مردم ما هما نا تقبیح و نکوهش است که از زبان این مدیران ضعیف حکومت شینده شده و می شود. ایا یک حکومت با برنامه و دارای سیستم مدیریتی منظم و مدون هر روز تماشا گر افشان خون از گلوی درد مند این ملت می باشد؟

چرا بجای تقبیح و نکوهش ماتم ملی مدیران اجرایی ناتوان بی کفایت را که علل بر این همه مشکلات هستند برطرف و محاکمه نمی کنند؟ چرا کدر های مسلکی و با تجربه را در اداراتی امنیتی نمی گمارند؟ چرا به عوض اینکه میلیون ها پول اپراتیفی را به مسایل سیاسی داخلی به مصرف برسانند نهاد های کشفی و استخباراتی را تقویت نمی بخشند؟

ماتم ملی و تسلیت راه حل نیست ابتکار در عمل صداقت و متانت در برابر بی عدالت ها آنچه است که از شما حد اقل می شود انتظار رفت سرحد تمحل و بردباری مردم را بجای نرسایند انگاه سرنوشت حاکمان تاریخ که پوزشان به واسط مردم به خاک مالید شده نصیب حال شما گردد.

احسان الله "حاجی زاده"

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است