من آدم هایی را می شناسم که در پیشرفته ترین کشورها درس می خوانند، به عنوان اقلیت زندگی می کنند و اما از همه مزیت های شهروندی آن جوامع بهره مند می شوند و بعد بحث که به افغانستان می رسد عین یک آدم مرتجع سخن از برادر بزرگ و برادر کوچک و حذف و اخراج می زنند.

اصطلاح ننگین برادر بزرگ از دوران فاشیزم هیتلری است و ننگ تاریخ بشریت اصطلاحی که نتیجه آن جنگ دوم جهانی و قربانی شدن بیش از پنجاه میلیون انسان بود. در دموکراسی ها اکثریت و اقلیت را رای شهروندان در مکانیزم هایی چون انتخابات و رفراندم تعیین می کند. اکثریت و اقلیتی که از آن در افغانستان صحبت می شود بار استبدادی، نژادپرستانه و تمامیت خواهانه و غیر دموکراتیک دارد.

حق رهبری حکومت را فقط انتخابات معین می سازد. هرکس در انتخابات توانست بدون تقلب رای اکثریت رای دهندگان را کسب کند رهبری شیر مادر اش. نمی شود با ادعاهای دهن پرکن همه چیز را به زور به انحصار درآورد و با توسل به اصطلاحاتی که در نظام های حقوقی انسانی امروز کاربردشان مایه شرمساری است حقی بیش از دیگران خواست. آیا ممکن است از همه اصطلاحات فاشیزم استفاده کرد و فاشیست نبود؟

گفتن اینکه آنانی که خواست های تمامیت خواهانه و غیر انسانی عده ای را قبول ندارند از این کشور خارج شوند شرم آور است. تمام اقوام این سرزمین ریشه های عمیقی در این سرزمین دارند و هیچ کس بالاتر از هیچ کس واجد حقی نیست حداقل از فرهنگیانی که دم از انسانیت و حقوق بشر می زنند شنیدن این حرف ها همه امید آدم را به یک زندگی مشترک در این سرزمین از میان می برد.

مجیب مهرداد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است