در سرزمینی که زندگی می کنم این حق من است که بدانم اینجا کجا است و من کیستم همه باید باور داشته باشند كه هویت ملى را نمی توان از راه نادیده گرفتن واقعیت های آشکار، تحمیل، سرتنبگى، دشنام، نفاق، تهمت و طفره رفتن از حقیقت های تاریخی ایجاد نمود.

زمامداران و سیاستمداران و اندیشمندان ما باید سال ها قبل در فكر حل انسانى و عادلانه این مساله مى بودند كه نبودند. كارهایی را هم كه انجام دادند بجاى حل مشكل هویتی ما گره دیگری برآن افزوده و در نتیجه هویتی ناقص و غیرقابل تعریف و مغشوشی را براى ما به میراث گذاشتند.

هویت معیوب ملى ما سخت نیازمند بازسازى است در راستاى این بازسازى سرنوشت ساز پاسخ به این پرسش بسیار مهم و اساسى است: ما كیستیم و اینجا كجا است؟ همه به یاد داشته باشند و فراموش شان نشود با شکستن پای دیگران هرگز آنها بهتر راه نخواهند رفت.

احمد سعیدی

>>>   اینها چون پای خودشان شکسته است و با تکیه بر امریکا راه میروند میخواهند پای دیگران را هم بشکنند تا از ایشان سبقت نکنند.
مگر سودی ندارند چون هر کودکی با دو پا تولد میشود و تا نوبت پا شکستنش برسد دست های فاشبزم از پشت بسته است.
پس چه خوب است که آغاز اعتراض های مدنی را با شعارنویسی روی دیوار ها شروع نپوده و هر روز از طریق شبکه های مجازی چند شعار روز تثبیت شده و در سراسر مملکت دیوار نویسی شود تا ذهنیت هامه را سمت دهی کند و عشاری باشد لر فاشیسم ارگ.
یکی از شعار ها میتواند این باشد که
شناسنامه میخواهم نه افغان نامه
یا
روز ...............یا آغاز انتخابات است یا آغاز اعتصابات
قانون اساسی نباید گزینشی تطلیق شود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است