>>>   از اختلافات قومی تا انکار از هویت ملی
ما در مواقع نتوانستیم که تا حال حتی هویت مان را درست کنیم چه بادا که حرفِ از صلح و ثبات بزنیم.
زندگی اجتماعی در این مرز از گذشته های دور تا به امروز فراز و فرود های به تمام معنای خود را داشته و از این به بعد هم خواهد داشت. خیلی محال است که بیایم استدلال کنیم که ما در یک جغرافیایی بدور از هم و غم زیست داریم بلکه عکس موارد است جغرافیای ما متفاوت تر از هر جغرافیایی دیگر است و آنچه که سر تیتر این نوشته قرار گرفته در ادوار مختلف از جمله ای معضلات اجتماعی میتوان اذعان اش نمود که فرا روی عده ای از ملیتهای این سرزمین بوده.
با کمال واقع بینانه ما انتظار این را داشتیم که در شرایط فعلی دیگر نیازی نیست تا ما از جمله مضمحلان و کتمانگران هویت باشیم و خوب بود که همانطوریکه هویت انسانی داشتیم هویت اجتماعی و سیاسی ما نیز در عصر دمکراسی تعریف میشد تا همه اتباع و شهروندان یک جامعه منجمله خود مان نیز نفس راحت و بدون خستگی میکشیدیم تا سیمای این شهر غبار چند پارچگی را تجربه نمیکرد بر شهد تلخ پشتون و تاجیک، هزاره و ازبیک پادزهری میکاریدیم بنام انسانیت اما با کمال تاسف که نه در گذشته های دور و نه هم در آینده های نزدیک حرفی از انسانیت در این مرز مطرح میشود بلکه بر آنان که این ایده ها را مشق میکنند سخره گرفته میشود و لا محال.
واقعن این درد دردیست که هر تنِ را نابود میکند و هر قلبِ را مجروح، وقتی میایم از عصر دمکراسی سخن میزنیم قطعن که دمکراسی خود مرحمیست بر زخم ها و مناسبترین رویکردیست برای مطالبات شهروندی و حقوق حقه ملیت ها. به این باور‌ میرسیم که همه چیز در این جامعه بی مفهوم است و نمایشی اگر چنین نیست مگر زیبنده ملیت ها هست که در این عصر کسی بیایند تحمیل هویت کنند؟ مگر در کجای الفبای دمکراسی این اجازه داده شده که تو آقا بیایی همه داشته ها و ارزشهای یک ملیت را بیگیر و داشته های خودت را تحمیل بکن و بی قبولان؟ آیا این امکان دارد که گروهی افتخارات چندین ساله افغانستان را از آنسوی جهان بیایند از خود بکنند؟ فرضن ایران بیأید سیدجمال الدین افغان را از خود بگویند و یا ترکیه عثمانی بیاید مولانا جلال الدین بلخی مان را از آنی خود اعلام کنند؟ مگر تو آقا تحمل شنیدن این حرف و ادعا را داری؟ شاید پاسخ منفی باشد.

حالا با چه منطقی میایی این را میقبولانی که "سادات" از این به بعد در افغانستان نیست و جز پیوستن به یکی از این ملیت های چهارده گانه که در قانون اساسی تذکر یافته دیگر چاره ندارند. این یعنی تحمیل هویت. این یعنی در مضیقه قرار دادن و ارزشهای چندین صدساله ملیت های سایرین را گرفتن و در نهایتش این یعنی بازی با احساسات سادات منجمله ملیت های دیگر. آنچه بجا بود این بود که ایکاش همه ای ما ملت میشدیم، دولت شکل میدادیم و هیچ نیازی نبود تا من میامدم هویتم را برخ کسی میکشیدم و هویت نمایی میکردم همه همین افغانی که قرار است باشیم میشدیم.
جالب این که حالا این که نشد همه آمدن از خود چیزی گفتن و چقدر مقتدرانه فصیله کردند که تو حق نداری چیزی از خود برای گفتن داشته باشی این مضحک ترین فصیله ای بود که تازه شنیدم. پرسش بعدی این است که سران موقف سران سادات در مورد این فیصله مغرضانه چیست؟ و چه انتظاراتی از ایشان باید داشت؟ آیا اینها فرهنگ انکار از هویت را میخواهد تجربه کنند یا فرهنگ پذیرش از هویت را؟ آنچه تحلیل میشود این است که پس از این فیصله سران به شدت با دو پهلو خُر و پف دارند.
یکی این که تعدادی شان به هر دلایلی که هست سکوت مرگبار و ننگین را تجربه میکنند چون محض صدا بلند کردن شان منافع شخصی شان به خطر مواجه میشوند و به هیچ عنوان منافع شان را قربانی هویتش نمکنند در حقیقت اینها را میشود از جمله انکار کننده گان هویت نامید و همانطوریکه بیش تر از یک دهه میشود تعدادی مشخص از اینها در آن روزی سرنوشت ساز به دلایلی فریب سیاسی خورد و بانیانِ بی هویتی سادات شدند. از طرفی هم تعدادی از سران به شدت مخالف این فیصله هست و اعلام مخالفت نموده و این موضوع را از آقای غنی خواسته که حل کنند و الی همه سادات بر گرفتن تذکره نه میگویند و این پروسه را تحریم و میکنند و تا آخرین رمق مبارزه میکنند.
نجیب الله انتظام
پژوهشگر آگاه روابط بین الملل

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است