شهر خالی است، جاده‌ ها پای هیچ عابر ساده ای را لمس نمی کند گویی این «آرامش» پیش از طوفان است.

افغان ملتی ها، طالبان و مخالفان سیاسی نظام محلی همصدا شده اند تا هر کدام از آب آلوده به «جهل»، «عصبیت» و «حماقت» استفاده کنند نظام محلی نیز متمم این بافتار و ساختار است.

خبرنگاران نیز قومی است از باب نمونه پس از سال ها و در این مقطع زمانی بی بی سی چندین گزارش از قره‌ باغ نشر کرده است در این گزارش‌ ها از «قتل» هیچ هزاره ای و از کوچ اجباری هزاره‌ ها از قره‌ باغ یاد نشده است. مطبوعات داخلی و خارجی از «نسل کشی» هزاره‌ ها خبری را نشر نمی کنند، تاریخ نیز فردا اینگونه داوری خواهد کرد زیرا پژوهشگران و تاریخ نویسان نیز سراغ هیچ هزاره ای را نخواهند گرفت.

من از این شهر بی صدا، از بی کسی یک تبار ستمدیده ای می نویسم که حتی جهان در مقابل اش ایستاده است از اینکه بگذریم از وردک، از پکتیا، از قندهار، از لوگر، از زنخان، از اندر، از خوگیانی و ... آمده اند در پیش خانه‌ ها‌، دکان‌ ها و پیاده روهای ما با شعارهای تند، مهیج و تکفیری و با گلو و لهجه‌ی اوغانی دهان گشاد می کنند و می گویند: «هزارگان کافران دی/ د بوش بچیان دی».

هر چهره‌ی مطرح، مشهور و پولدار بر مبنای عرف پشتونوالی باید پول بپردازد، کمک‌ ها از هزار کلدار تا صدها هزار کلدار است. تجهیزات فراوان تهیه شده، خیمه ها و غژدی ها هر سو پهن شده اند تنها بخاطر یک حادثه‌ ای شبیه «قتل‌ های ناموسی» در جامعه‌ی اوغانی.

شاهراه‌ ها پنج روز است که بسته است، شهر تعطیل است، هر موتری که از شاهراه کابل- قندهار می آیند متوقف می شود، مسافر هزاره بسان یک محکوم پیاده می گردد و تا حد مرگ مورد لت و کوب قرار می گیرد. به تازگی گزارش تایید نشده ای رسیده است که یک موتر 203 در دشت مقر متوقف شده است و مسافران هزاره‌‌ی آن گروگان گرفته شده اند.

در همین گزارش همچنین آمده است: سواری های یک خودرو نیز توسط اوغان‌ ها پیاده شده است، یک زن و دو طفل اسیر شده اند و نفر چهارم فرار کرده و از صحنه‌ تماس گرفته است. این بخشی از دردهای امروز ما است می دانم و می دانید: ما هر چه گروگان گرفته شویم، مرگ را تجربه کنیم، زنان را با برچه زخمی کنند، کودک 10 ساله‌ مان را با دهن تفنگ آن هم در حضور تانک‌ های دولتی شکنجه دهند هیچ رییس جمهوری زنگ نخواهد زد.

گذشته از این هیچ ندای انسانی به حمایت «انسان هزاره» از سوی سایر اقوام ساکن این ستمکده بلند نخواهد شد، قربانیان و اسیران ما فراموش شده اند حتی سخنگوی نظام محلی چند ماه پیش زمانیکه ما دادخواهی می کردیم با رسانه ها گفته بود: «مشکل قره‌ باغ حل شد حالا هیچ هزاره ای در اسارت نیست» برای اینکه در «بهشت فراموشی» و در «جغرافیای بی تفاوتی» حداقل خودمان عزیزان مان را فراموش نکنیم در نخست نام قربانیان و سپس نام اسیران را می نویسم:

قربانیان
1- آمین فرزند حاجی شیرعلی
2- جعفر فرزند جمعه
3- غلام حسن فرزند عوض
4- غلام رسول فرزند حاجی عبد الحکیم
5- عبد الرووف فرزند عبدالحکیم
6- محمود فرزند شیخ حیدر
7- عباس فرزند غلام سخی
8- نورعلی فرزند علی ظفر

اسیران
1- محمد فرزند خان محمد
2- جواد فرزند محمد نبی
3- عبدالواحد فرزند جمعه خان
4- خلیل فرزند عبدالحمید
5- محمدرضا فرزند غلام حسین
6- هدایت الله فرزند محمد علی
7- محمدرضا فرزند محمد عیسی

تعدادی از گروگان‌ ها در مقابل پول هنگفتی آزاد شدند، تمام اسیران 17 نفر بوده اند.

میثم صحرا

>>>   همی اوغانا مگر به پشتوانه رهبران شان این جنایات را نمیکنند ؟ خوب شما هم میتوانید یخن رهبران تان مخصوصا سرور دانش را بگیرید و او با اوغانا کدام مشکل ندارد چون اخیرا اوغان شده است

>>>   دو هزاره یکی در دربار غ و دیگری در آستان ع از مقربان انها هستند تا حدی که دانش اخیرا خود اوغان نموده است. مگر در دهان این دو نفر ماست مایه کرده اند؟

>>>   قبل از اینکه بکشند شما هم از ناموس شرف وعزت تان دفاع کنید وبکشید!مرگ با عزت بهتر زندگی با ذلت است،این شعار سرور جوانان بهشت امام حسین است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است