در سال 1963 در پاکستان و هندوستان بستر برای تنش‌ های مذهبی کاملا​ آماده بود.

در بیست‌ و ششم دسامبر همین سال آوازه شد که موی پیامبر محمد از زیارت حضرت بال در سری‌نگر در کشمیر دزدی شده است. مسلمان‌ های پاکستان بر هندوهای ساکن در این کشور حمله کردند، هندوها در بنگال غربی بر مسلمانان معترض حمله کردند تا پاسخ حملات بر هندوها در پاکستان را داده باشند.

ایوب خان دیکتاتور وقت پاکستان به نحوی به مسلمان‌ ها در پاکستان چک سفید داد تا با هندوها تصفیه حساب کنند. جنجال‌ ها تا ماه می 1964 ادامه داشت. در ماه می جواهر لال نهرو نخست وزیر هند فوت کرد و پاکستانی‌ ها با استفاده از این فرصت از منطقه ران کچ در ایالت سیند بر هند حمله کرد. جنگ مختصری درگرفت تا بالاخره فشارهای بین‌ المللی باعث شد این جنگ متوقف شود.

آن یک تار مو که معلوم نبود از کجا آمده و چه کسی آن را به کشمیر آورده باعث شد تا جنگی میان دو کشور در بگیرد و هزاران نفر بی‌ خانمان شوند، مو بهانه بود اصل گپ رویارویی مسلمانان و هندوها بود که دولت پاکستان و رهبران مسلمان در پی خلق آن بود تا از این طریق مشروعیت کسب کنند.

جنگ در قره‌ باغ غرنی هم به نظر من همینطور است آب بهانه است اصل گپ چیز دیگر است. هم طالبان هم دولت غنی و هم رهبران هزاره دوست دارند این جنجال به درازا کشیده شود و تنور سیاست داغ شود رویارویی قومی به نفع هر سه طرف است اگرنه اختلاف بر سر آب در کجا که نیست.

موسا ظفر

>>>   طالبان با زمینه سازی قصد تصرف منطقه و پاک سازی قومی به شیوه مرزا اولنگ را دارند.
مردم محل آماده دفاع باشند چون خلیلی و دانش مصروف عیش هستند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است