کشور عقب مانده ی ما افغانستان که زمانی به طور ناب سنتی بود اکنون در مسیر فرایند تغییرات زمانی امروزی خود را با واقعیات جدیدی روبرو می بیند.

این وضعیت، نیروهایی را که خواهان تجدد و نوسازی جامعه اند و کسانی را که تعلق خاطر غیرقابل اغماض به حفظ سنت های اجتماعی و باور دینی - سنتی خود دارند به صف آرایی در برابر هم قرار می دهد.

گذشته پرستان و دیروزی اندیشان که بر اساس پندارها، تخیلات، عادات، پیشینه ی تاریخی، باورهای آبا و اجدادی و قومی و نژادی خود به مسایل جهان می نگرند و بجای برقراری ارتباط مستقیم با واقعیت های امروزی جهان صرفا براساس پیش فرض ها و ذهنیات خود جهان را تحلیل می کنند و هرچه را که منطبق با فرضیات ذهنی شان باشد حق می شمارند و غیر آن را باطل می دانند جایگاه و پایگاه شان را متزلزل می بینند و با تمام قوت و شدت به دفاع از حوزه ی اقتدارشان می پردازند.

عنایت زمان اما دیگر همراه اینها نیست و شتر تجدد دیر و یا زود در اقصار و دوردست های کشور ما هم رحل اقامت خواهد انداخت. هر چند نوگرایی در جوامعی که باورهای متافیزیکی و سنت گرایی ریشه های قوی دارد با روند کندتری پیش می رود، نوگرایی اما تقدیر زمانه و نیاز و خواست کل بشریت است و راه فراری از آن نیست. سیر تکامل و پیشرفت جامعه فرایندی سنت هایی را که ناهماهنگ و ناسازگار با نوگرایی اند به تدریج دگرگون و یا نابود می کند.

نوروز حمید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است