محمد کریم خلیلی رهبر حزب وحدت و رییس شورای صلح امروز جمعه در محفل اختتامیه جام فوتسال شهدای بهسود و گرامیداشت از سالیاد شهادت شهید وحدت ملی عبدالعلی مزاری اشتراک کرد.

در مراسم اختتامیه جام شهدای بهسود و گرامیداشت از بیست و سومین سالیاد شهادت رهبر شهید که بعد از ظهر امروز در یک سالون ورزشی در جاده شهید مزاری برگزار شده بود، برخی مسوولان حکومتیِ، شخصیت های علمی و فرهنگی برخی متنفذین و جمعی از علاقمندان ورزش نیز اشتراک کرده بودند.
خلیلی، از برگزار کنندگان این جام که بخاطر ارج گذاری به مقام شهدا راه اندازی کرده اند، قدردانی کرد.

رییس شورای صلح از برگزار کنندگان این جام که بخاطر ارج گذاری به مقام شهدا راه اندازی کرده اند، قدردانی کرده گفت که نیاز است تا هر منطقه و ولایت به یاد شهدای مراسم های زیادی بخصوص در بخش ورزش بگیرند.
خلیلی در این مراسم همچنان اعلام کرد که برای تیم اول این جام دو بورسیه تحصیلی و برای تیم دوم این جام یک بورسیه تحصیلی که بنام شهید مزاری امسال اعلام شده، اختصاص می دهد.

کد (4)

>>>   Amirzada
به اشک تمساح قاتلان عزیزان تان باور نکنید!
در ۱۷ سال گذشته قاتلان عزیزان ما بازی های جالبی با یک تعداد رهبران منسوب به تاجیک کردند؛ از یک طرف شخصیت های مطرح آنانرا یکی بعد از دیگری بگونه هدفمند ترور کردند و زنده های آنان را به حاشیه قدرت راندند، ولی از طرف دیگر با اشک تمساح و تحسین از احمد شاه مسعود بحیث قهرمان ملی، استاد ربانی به عنوان" شهید صلح" و قسیم فهیم مار شال افغانستان دل نخبگان کوتاه فکر تاجیک را بدست آوردند. این در حالیست که قاتلان و یا لابی، وکیل مدافع و یا شریک جرم قاتلان را خوب می شناسیم، ولی خوش باورانه انده و غم خویش را به آنها بازگو می کنیم.
حالا پدران معنوی قاتلان عزیزان ما عین تاکتیک را با برادران هزاره در پیش گرفته اند از یک طرف آنان را ترور می کنند و از طرف دیگر عبدالعلی مزاری را " شهید وحدت ملی" نامیده برای وی مجلس رسمی در ارگ برگزار می کنند. این در حالیست که فاشیزم حاکم در ارگ نه به مزاری باور دارد و نه به وحدت ملی. "وحدت ملی" را در سیاست حذف و نسل کشی جستجو می کنند. هم چنان هر نوع مخالفت و محکوم نمودن جنایات طالبان را بحیث فرزندان خونخوار خود بمعنای اعلام جنگ علیه قوم پشتون تعبیر می کنند.
به باور من بجای این شارلاتان بازی ها به سیاست حذف و نسل کشی پایان بدهید.
با تاسف نخبگان منسوب به شمال آنقدر بیچاره شده اند که حتا احتیاج به دلجویی توسط قاتلان فرزندان، پدران، مادران و رهبران شان شده اند.
این حقیقت تلخ را باید خوب بیاد داشته باشید:
وقتی قاتل عزیزت با پر رویی بر سر گلیم غم با تو می نشیند بمعنای غم شریکی و یا پشیمانی از جنایتش نیست، بلکه دوباره کشتن عزیزت است.
تو نمی دانی که روح عزیزت چقدر نا راحت می شود وقتی احساس می کند، که قاتلش با پر رویی بر سر گلیم غم عزیزت نشسته‌است و در دلش از خوشی و غرور به خود می بالد.
۱۸ سال است که ما شاهد همچو بازی هستیم و ترس از اینکه قاتلان عزیزان مان خفه نشوند غم خود را از درون می خوریم و حتا جرات گرفتن نام قاتلان عزیزان مان را نداریم.
تجلیل های شکوهمند از عزیزان شهید مان چه دردی را در ۱۸ سال اخیر درمان کرد؟ برعکس بیشتر کشته شدیم و خاموش باقی ماندیم.
به این بازی ها دیگر پایان بدهید!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است