با یک نگاه گذرا به کارنامه‌ی آقای غنی، دیده می‌شود، از زمانی‌که او در رأس قدرت قرار گرفته، همواره تلاش ورزیده تا همراهان و یاران نزدیک انتخاباتی خود را یکی پی دیگری، با ترفندهای گوناگون، از صحنه‌ی سیاست بیرون کند.

از طرفی از همان آغازِ به‌کارِ دولت وحدت ملی، سهامدار پنجاه‌درصدی و شریک قدرت خود را چنان به راحتی و ماهرانه سلب صلاحیت کرده، که هیچ‌کس را گمان آن نبوده است. آقای غنی با اتکا به سه اصل مهم: زیرکی خود، حمایت غرب و تکیه بر چوکی‌یی که در چوکات قانون تعریف شده، رقیبش را که در جایگاه غیر تعریف‌ شده‌ای قرار دارد، همواره دور می‌زند، تا جایی‌که از پنجاه درصد سهام داکتر عبدالله، فقط نامی برایش باقی مانده و دیگر هیچ!

آقای غنی معاون نخستش را به تبعید خود خواسته وادار کرده و ضلع چهارمی را که برای حکومتش در جریان تبلیغات انتخاباتی تعریف کرده بود، بسان کودکی چنان از خود راند که همه را شگفت‌زده کرد.

اکنون چنانکه دیده می‌شود، از اضلاع مربع قدرت فقط دو ضلع باقی مانده، خودِ آقای غنی که همه‌کاره است و معاونش، دانش، که جز رد روی کار دیگری بلد نیست! در این میان، امیدِ بخش بزرگی از عدالت‌جویان به سمت شمال کشور اتجاه یافت و انتظار آن بود تا والی مقتدر آن سامان، گلوی فریاد دادخواهان باشد، غافل از آنکه، آقای غنی او را نیز برای بار چندم، چنان غافلگیر می‌کند که سرش را به‌راحتی بر درگاه کاخ استبداد غنی بساید و نه تنها که آمال مردم را بر آورده نکند، بلکه خوارتر از بار قبل، به توافقنامه‌ای تن ‌دهد که هیچ ضمانت اجرایی نداشته باشد! برفرض که ضمانت اجرا هم داشته باشد، این توافق‌نامه دیگر برای عامه‌ی مردم برابر پشیزی ارزش ندارد!

از این بحث نتیجه‌ای که به دست می‌آید آن‌است که گروه دادخواهان ده‌ها سال دیگر بایستی مبارزه کنند و چونان مسعود و ذبیح‌الله و صفی‌الله و ده‌ها تن دیگر، ده‌ها تن دیگر را قربانی کنند، تا بجایی برسند که اهل معامله، نشست بن را فروختند و اهل معامله، در جرگه‌ی قانون اساسی، ارزش‌ها را معامله کردند و اهل معامله چونان عطا همچنان معامله خواهند کرد! آقای عطا در واقع تنها جمعیت را دور نزد؛ بلکه عیّاری و جوان‌مردی را هم دور زد و ملتی را در گرد باد معامله متلاطم ساخت، معامله‌یی که به وزارت و سفارتی خلاصه شد و ارزش و هویت را از بین برد.

سید مسعود حسینی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است