به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، طالبان که در سردترین فصل سال توانستند به موفقیت های بسیاری در شمال افغانستان دست یابند خبر از تشدید حملات در بهار با نام عملیات دادند که طی دو ماه گذشته، ولسوالی های زیادی توسط آنان سقوط کرد و در یک قدمی تصرف چند ولسوالی ولایت بدخشان قرار دارند و از سوی تهدید جدی برای ولایت سرپل و غزنی هستند.

این جنگ در جای جای افغانستان در حالی صورت می گیرد که اگر طالبان دست به حمله نزنند نیروهای امنیتی در درون پایگاه های خود خاموش می گیرند، چنین عملکردی منفعلی باعث رویداد خونبار قول اردوی بلخ شد و دلیل ناامنی های مناطق مختلف کشور به خصوص شمال.

از سوی دیگر، ولایت بدخشان که در حاکمیت طالبان به منطقه مقاومت معروف بوده است با وجود ویژگی کوهستانی با مسیرهای صعب العبور تبدیل به یکی از پایگاه های اصلی گروه طالبان شده که نیروهای آنان از مرز پاکستان وارد و معادن آن غارت می شود.

برخی خبرها حاکی از هماهنگی بانفوذان و مقام های محلی این ولایت با طالبان برای رسیدن به عواید هنگفت قاچاق مواد مخدر و استخراج غیرقانونی معادن این ولایت زیر سایه حمایت حکومت می باشد.

هماهنگی های درون حکومتی، مهم ترین دلیل قدرت گرفتن روز افزون و نفوذ طالبان در مناطق مختلف افغانستان می باشد و در این میان ارگ با وجود اشراف کامل به چنین خیانت های، راه سکوت اختیار می کند، سرمایه گزاری که در آینده به پرشدن صندوق ها از آرای جعلی می انجامد و کمک های معنوی و مالی چهره های با نفوذ محلی از حکومتی ها برای رسیدن به منافع دو سویه.

شمال در حالی به مرکز توجه جنگی طالبان بدل شده که دیگر جنوبِ همیشه ناآرام به خود رنگ امنیت نسبی گرفته است، تغییر جغرافیایی جنگی که افراط گرایان در پی رسیدن به مرزهای شمال و اهداف بزرگ منطقه ای می باشند.

خطر نفود داعش در شمال باعث تکاپوی منطقه ای و دخالت روسیه در مناسبات سیاسی افغانستان شد و پس از تماس های این کشور با طالبان به یک باره این گروه تروریستی که مدت ها در پی رسیدن به مشروعیت از سوی یکی از کشورهای قدرتمند جهان بود به مانند موج تمامی کشور را در بر گرفت و مناطق یکی پس از دیگری سقوط کرد.

در این میان، حکومت با وجود گسترش جنگ و نگرانی های داخلی از ناامنی ها، تمامی تمرکز خود را صرف مقابله با گروه داعش در ننگرهار می کند و هیچ اقدام اساسی برای کنترل و یا بازپس گیری مناطق تصرف شده، صورت نمی دهد.

این در حالی است که هیچ گاه طالبان به عنوان دشمن از سوی ارگ خطاب نشده و ابهام در تعریف دوست و دشمن سبب ایجاد سیاست گنگی شده که تنها به قربانی کردن مردم بی دفاع و سربازان در خط مقدم می انجامد.

ضعف رهبری جنگ از سوی حکومت تنها به دلیل ابقای ناکارآمدترین مقام ها در پست های مهم امنیتی می باشد، تنها نگاهی به وضعیت نابسامان کشور می توان تنیجه گرفت که عملا هیچ نهاد استخباراتی و کشفی وجود ندارد و رهبران امنیتی ارگ نشین مشغول معامله و دسیسه های درونی هستند و حال چه کسی علیه طالبان و مخالفان مسلح می جنگد؟ گروهی کوچکی از مقام های که در میان بیشمار خاین و فاسد حکومتی خود را فدای همین نیم بند ثبات می کنند و سربازانی که در نبود سلاح و آذوقه جان خود را سپر دفاع کرده اند.

کد (18)

>>>   همچون بهار های گذشته میگزرد .
زره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است