خطر زیر «خط فهم» خیلی خطرناکتر از خطر زیر «خط فقر» است به همین منظور چارلی چاپلین آرزو می کند که «کاش آدم هزاران متر زیر خط فقر باشد ولی حتی یک میلیمتر زیر خط فَهم نباشد...»

فقیر ماندن که رابطه ی مستقیم با فقر فهم آدم ها در جامعه دارد در صورت عدم اعتنا به آن افزون بر فقر و گرسنگی می تواند عامل همه بحران ها شود اما می باید برای توسل به خواسته های مطلوب فهم را تقویت داد تا چندین بار از یک سوراخ گزیده نشوید.

اگر امروز ما ملت غور فقیر، محروم و از ابتدایی ترین خواسته ها برخوردار نیستیم بی گمان سرچشمه همه چالش ها ریشه در فهم ضعیف نخبگان سیاسی ما دارد که متاسفانه هیچگاهی عملکرد و تصمیم شان بر پایه عقلانیتی که متضمین آینده ی روشن برای مردم و جامعه باشد نبوده و نیست.

اکنون که در این شرایط می باید برای تقویت فهممان ممارست بیشتر به خرج دهیم تا عملکردهای آینده مان بر معیارهای سود و زیان باشد در غیر آن سال های زیادی را در برمی گیرد تا وضعیت اوسطایی ما دچار تغییر شود و ما هم جزیی از آدم های شامل قرن 21 به مزایای همچون برق، سرک، نظام آموزش بهتر، امور بهداشتی موثر و‌ غیره دسترسی پیدا کنیم.

به هرحال چالش های فرا راه امروزمان باید فرصتی برای باز اندیشی روی کارکردهای گذشته مان باشد وضعیت تاریک امروز ما که ریشه در تصامیم گذشته ی تلخ مان دارد شانس مناسبی برای تحول و تغییرمان است. به قول جان ماکسول «زندگی بدون چالش مزرعه بدون حاصل است».

حالا فرصت آن است تا حاصل همه چالش ها نویدی برای آینده سبز باشد یعنی زندگی ما باید در فصل بعدی نظام سیاسی افغانستان با "تحول" آغاز شود تحولی که از همین حالا باید در پی خلق زمینه های آن بود.

اگر در گذشته اشتباه هم کرده ایم نباید امروز افسوسش را بخوریم به قول دکتر محمود سریع القلم که اشتباه کردن مهم نیست تعداد اشتباهات مهم است و بلکه تکرار اشتباهات مخرب می باشد چیزی که ما بارها آن را تجربه کردیم. اشتباه کردیم و تکرار کردیم، اشتباه کردیم و تکرار کردیم و تنها تکرار اشتباه بوده است که امروزه همه ی ما داریم برایند این تلخی را می چشیم.

عصمت الله راغب

>>>   عاليست.
واقعيت را نوشتيد، تشكر.

>>>   نظریه ای فیلسوف ، مورخ و نویسنده امریکای در کتاب ۱۲ جلدی تاریخ
تمدن ۱۸۸۵ - ۱۹۸۱ هم همینست که فقر و دانش باهم رابطه
دارند . افغانستان ۸۷ فیصد با بی سوادی زندگی دارند و همه مصایب
تا فیصدی بالا نتیجه ء بی سوادی است .
من اگر رییس جمهور میبودم فیصدی بلند بودجه را به تعلیم و تربیه مصرف
میکردم.
م . ش . فروغ

>>>   از کرامات شیخ ما این است شیره را خورد و گفت شیرین است

>>>   بله! مردم باید مقایسه کنند ۲۰ سال پیش چگونه بودیم و فعلاً زندگی ما و اولادهای مان چطور پیش میرود و اگر پیشرفتی حاصل شده ، توسط کی ها بوجود آمده ، و آیا آنهایی که راهبر قومی مان است برای مردم خود بیشتر توجه داشته یا بخود و مشکلاتش ، و انصافاً مردم افغانستان چقدر لیاقت توقعات بلند را دارد و چه وقت باید مسئولیت لازم خویش را در قبال مشکلات جامعه ادا نماید ؟

>>>   مردم ماراملاها واخوندا عقب نگه داشته ان وجلوی پیشرفت ماراگرفتن تمام بدبختی این ملت افکارپوچ وبی معنی است وبرای زندگی بهترهیچ وقت کوشش نکردن وهمیشه سرباردیگران هستن واگرزندگی ارزش زنده بودن نداردخودکشی کنیدچراسرباردیگران میشویدوهمیشه دست گدای به سوی دیگران درازمیکنیم واگرزندگی ارزش داردبرای بهترزندگی کردن کوشش ودستمان درجیب خودمان باشدوهیچ وقت برای پول دست به جنایت ودزدی نزنیم واخرت خودراخراب نکنیم
جمشیدی هرات

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است