متاسفانه جنگ در افغانستان با گذشت هر روز منطقوی و جهانی می شود.

گفته می شود در حال حاضر روسیه طالبان را و آمریکا داعش را حمایت و پشتیبانی می نماید بین پاکستان و هند بین سعودی و ایران و چین نیز در مورد افغانستان رقابت های جدی در حمایت از گروه های مختلف وجود دارد.

دیگر آمریکا نمی تواند به تنهایی این جنگ را حل و فصل نماید بهترین راه بخاطر ختم جنگ در افغانستان این است که آمریکا هر چه عاجلتر در موضوع افغانستان با روسیه، ایران، هندونستان و پاکستان گفتگو نماید.

نشستی که در ازبکستان دایر شد یا بعدا در اندونزیا و یا سعودی ار طریق علمای دینی برگزار می شود هرگز نمی تواند جنگ را کاهش و مردم افغانستان را از این بدبختی نجات دهد.

احمد سعیدی

>>>   جنگ سر لیاف ملانصرالدین است و این لیاف را هرکس دزدی کند، نفر دیگر از شانه اش میکشد و نمی گزارد که بگیرد و در آخر متوجه میشود که بخاطر این لیاف کهنه صد ها ملیارد دالر خرچ نموده است و این لیاف هیچ به درد او نمیخورد و در نتیجه دزد دیگر که لیاف بی صاحب را میبیند، به جانش حمله میکند و باز صد ها ملیارد دالر برای حفظ آن مصرف میکند و در آخر متوجه میشود که لیاقت این مصرف را ندارد، میگذارد و میرود.
حالا دونالد ترامپ متوجه این موضوع شده است و به اعضای کابینه خود میگوید که ما هفت تریلیون دالر در شرق میانه و افغانستان مصرف کردیم. کو کجاست؟ آیا ما نفت آنها را بدست آوردیم؟ نی.آیا معادن آنها را بدست آوردیم؟ نی.

>>>   ختم جنگ در افغانستان به یک معما تبدیل شده است ،گاهی سر نخ بدست یک کشور و گاهی هم بدست دگری. منابع بین المللی به شمول همسایگان افغانستان تمایل به حل قضیه ای افغانستان ندارند، به خصوص ایران و پاکستان ، زیرا لست مطالبات آنها طویل است . ایران امریکا را در قضیه ای افغانستان با حمایت از گروه های سنی افراطی طالب مصروف نگهمیدارد و پاکستان هم که بزرگ‌ترین سرمایه گذرای اش را در وجود طالبان کرده بود و بعد از حادثه سپتامبر ۲۰۰۱ انرا از دست داد، دوباره میخواهد چنین شانس را داشته باشد تا بتواند به راحتی سیاست خویش‌ را دیکته کند.
جنگ افغانستان از آغاز سال ۱۹۷۸ منطقوی و با حضور نیروهای شوروی جهانی گردید و دو قدرت جهان با هم در عرصه ای جنگ سرد بیش‌تر از پیش در گیر شدند.کلید راه حل افغانستان بدست مردم آن است ، اگر ما از خادم بودن به عربستان ، ایران ، پاکستان ،امریکا انگلیس و غیره بگذریم و منافع علیای ملت را بر منافع شخص و گروهی ترجیح دهیم برنده هستیم، ما همواره برف بام خودرا بر دگران انداخته ایم قبل ازانکه سر در گریبان کرده و بیبینیم که چه فجایع را در حق این وطن هر روز روا میداریم ، اکنون قوم گرایی ، ملیت ستیزی ، افتراق ، نفرت ، تلاش برای کسب ثروت ، وطنفروشی فساد و خلاصه آنچه زشت و بد است در وجود سیاسیون و سران اقوام ،حلقات حاکم روحانیون مرتجع و رهبران تنظیم های آسلامی دیده می‌شود ، با موجودیت چنین حالت ،چگونه می‌شود امید به راه حل مشکل افغانستان داشت ، ، اگر جوامع بین المللی هم روی قضیه ای افغانستان به نتیجه برسند ، ما در بین خود هر روز دست و گریبان خواهیم بود.
توافقات ژنیو میان اافغانستان و پاکستان و با امضای امریکا و شوروی منحیث گرانتور در سال ۱۹۸۷ نتوانست مشکل را حل کند و فرصت از دست رفت ، کناره گیری دکتور نجیب الله از قدرت فرصت دگری برای رهبران اشرار بود تا با هم کنار بیایند که نه شد و شهر کابل را به گلوله آتش بستند،سقوط طالبان و حمایت بین المللی ‌با تد ویر کنفرانس بن و سرازیر شدن هزاران ملیون دالر یک فرصت دگر ی که آن هم در برابر چشمان منطقه و جهان به باد فنا سپرده شد. با ذکر مطالب فوق چنین بر مییاید که تا ما ، هدف من رهبران و مسوولین امور انسان نه شویم اخلاق انسانی خود را صیقل ندهیم ، خواهشات بی حد وحصر خود را محدود نه سازیم ، دلسوز به ملت و مردم آن نه شویم ، خلاصه سر تا پا به یک انسان نوین و با افکار مترقی مبدل نه شویم ، روزگار این ملت بیچاره همچنا ن خراب خواهد بود و بیگانگان ما را چون ا لاغ سوار خواهند شد.
تبریز پروانی.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است