به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)،گروه تروریستی طالبان در طول دوران جدید افغانستان روز به روز قدرتمند شد تا جایی که بر بیش از 50 فیصد جمعیت و جغرافیای کشور حاکمیت دارد، در کنار نفوذ بر مرزهای جنوبی و شرقی و ایجاد دهلیزهای که راه را بر جابه جای نیرو، قاچاق مواد مخدر و سنگ های قیمتی هموار می کند.

در این میان، حکومت وحدت ملی که حتی توان حفظ امنیت پایتخت را ندارد و با وجود طرح صلح بدون پیش شرط با بی اعتنایی طالبانی مواجه شد که دولت کرزی و غنی را نامشروع و دست نشانده می داند در روابط پیچده ای با آنان به سر می برد، از این جهت که تجهیزات سبک و سنگین این گروه از انبارهای نظامی اردوی ملی تامین می شود که همواره پای یکی از مقام های ارشد حکومت در میان است و حاشیه امن انتحاری و حمله کنندگان پرتعداد آنان که توسط نفوذی های امنیت ملی ایجاد می شود.

و هرچند که حکومت با توافقنامه صلح حزب اسلامی در رویای مصالحه با طالبان به سر می برد، باید گفت که این گروه با وجود حاکمیت گسترده بر مناطق و جمعیت کشور، حمایت های همه جانبه پاکستان و غرب و تمویل مالی از تجارت مواد مخدر، چه نیازی به حکومت ضعیف و درهم شکسته وحدت ملی دارد که به خود زحمت گفتگو بدهد.

در همین راستا، فشار نمایشی امریکا بر پاکستان در جهت کاهش تروریست پروری برای فریب افکار عمومی می باشد و جز این، طالبان نه تنها با محدودیت منابع مالی روبه رو نیست بلکه با کمبود نیروی انسانی نیز مواحه نمی باشند زیرا اگر مردم از این گروه تروریستی در هراس و نفرت به سر می برند، برخی مناطق در خشونت های مقام و گروه های محلی مورد حمایت حکومت چنان به ستوه آمده اند که چاره ای جز قبول حاکمیت طالبان ندارند.

از سوی دیگر، نیروهای امنیتی کشور که در فساد فرماندهان و جنرالان ماه ها بدون آذوغه و حقوق به سر می برند و در پایگاه های خود حتی اجازه حمله به مواضع طالبان و دیگر گروه های تروریستی را ندارند، در وقایع به تکرار برای حفظ جان خود با رها کردن تجهیزات اقدام به فرار می کنند.

برهمین مبنا، مناطقی که با صرف هزینه های کلان جانی و مالی از گروه های تروریستی بازپس گرفته می شود آنهم اگر عملیاتی از سوی رهبران امنیتی صورت گیرد در کوتاه ترین زمان جولانگاه طالب می شود زیرا نیروی محلی یا مملو از معامله گران است یا در سلطه گروه های مسلح غیرمسوول به سر می برد.

نیروهای محلی در سطوح مختلف فاقد هماهنگی و اراده ای قومی برای حفظ امنیت مناطق است و در حالی که فرماندهان در فساد و معامله دست دارند، فساد حاکم بر این نهادها و پیچیدگی های مناسبات محلی سبب قدرت یابی طالبان می شود.

این گروه تروریستی با استفاده از ضعف حکومت و استفاده از نفوذی های بیشمار در رده های بالای امنیت بدل به نیروی منظم با استراتژی جنگی حساب شده است که اگرچه توان حفظ ولایت ها را ندارد اما نیروی ویران کننده در جای جای کشور می باشد تا آنجا که امنیتی ترین مناطق پایتخت را در حمله و انتحاری غرق خون می کند.

این در حالی است که شکنندگی مقرِ حاکمیت وحدت ملی هیچ شباهتی به پایتخت طالبان در جنوب ندارد که همین اصل قدرت نمایی این گروه تروریستی است زیرا اگر ولایت هلمند در گذشته ای نزدیک مورد حمله و تهدید ناتو و اردوی ملی بود اکنون جز مناطق امن کشور محسوب می شود اما در کابل چه می گذرد؟ جز وحشت انتحاری و وقوع حمله های تکان دهنده.

طالبان اگر بر نیمی از کشور تسلط فیزیکی دارند بر تمامی کشور هراسی همواره می باشد که جان و روان مردم را درگیر با کشتار و خشونت کرده و حال، حکومت اشرف غنی و عبداللهِ تهی از اختیار می تواند مدعی تسلط بر کدام منطقه باشد زمانی که تا دیوارهای ارگ غرق خون است؟

کد (18)

>>>   جالب این جاست که دولت افغانستان به دو بخش تقسیم شده، طالبان یعنی پاکستان و افغانستان و دولت خودش،این 50/50 یعنی دو دولت داخل یک دولت با برنامه ریزی، مشخص، یعنی دولت مادر، که خود افغانستان است در کنار خودش پسر زایده بنان بچه طالب از مادر اصلی تغذیه و استفاده می کند، در بعضی مواقع شیر بهش نمی رسید داد و فریاد راه می اندازند، به عملکرد مادر بعضبا تخریب و چند انفجار و کشتن بچه های مادر می پردازد و کمی باعث ترس مادر میشه اما پدر که از شلوغی بچه های نامادری به ستوه آمده با عصبانیت ساختگی و با کلمات بازی و باعث عصبانیت اندکی میشه و بعدش با یه نفس عمیق خودش توجع میکند همین آش و همان کاسه.

>>>   از این معلوم میشود که کفار و کفارچه ها روبه شکست است

>>>   حالاکه نزدیک انتخابات شده انتحاری نمیشودانتخابات که
خلاص شدبازانتحاریهاشروع میشود پس فهمیده میشودکه
همگیش کارخود دولت وحشت ملی است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است