فشارهای امنیتی به قوت خود بر جان ما باقی است. فعالیت‌های جمعی و شبکه های که باید بخاطر نجات کشور تلاش کنند از امنیت جانی برخوردار نیستند و از چندی بدینسو ریسک فعالیت‌های علنی بالاست. بنابراین امکان و فرصت سازمان‌یابی برای کسانی که خود را متعلق به جنبش نجات کشور می دانند کمتر وجود دارد.

گرچه فعالیت‌های ما عمدتا زیرپوست جامعه جریان دارد و بروز علنی نمی‌یابد. درست در همین نقطه‌ است که نوعی بلاتکلیفی میان فعالان وطندوست در برخورد با دولت موجود شکل گرفته است.

بعضی از حکام انتظار دارند که فعالیت‌های به محاق رفته‌ و بلاخره سرکوب شوند‌ سازمان‌های آگاه و منسجم با وجود محدودیت‌ها دوباره شکل می گیرند٬ و در تعامل با نهادهای قدرت امکان تغییر برخی قوانین فراهم خواهد شد یا دستکم اجازه بحث درباره اینکه چرا اینقدر جنایت چرا اینقدر کشتن وبستن ادامه دارد می توان مردم را آگاه ساخت وضعیت بحرانی است و به مرور زمان آن امید اولیه که این دولت بالاخره کاری خواهد کرد تبدیل به نارضایتی است.

شاید این بلاتکلیفی یک وضع قابل فهم باشد. بسیاری دیگر از طرفداران تغییر در دیگر حوزه‌ها هم حالا همین وضعی مشابه تجربه می‌کنند. بعضی ها می‌خواهند به دولت موجود فرصت دهند و زود از امیدهای خود دست نکشند.

به نظر می‌رسد تجربه تلخ دوران سه ساله آنها را متقاعد کرده که صبر بیشتری در قبال این وضعیت به خرج دهند. موضوع از این جهت دارای اهمیت است که گویی در اتمسفر سیاسی افغانستان میان طرفداران تغییر یک تفاهم کلی به وجود آمده است. زنان و مردان طرفدار برابری جنسیتی هم خود را در این فضا می‌بینند. مطالباتشان از دولت برآورده نشده ولی امیدشان هم هنوز ناامید نشده است مبارزه ادامه دارد.

احمد سعیدی

>>>   دولت دیکتاتوری و نیم بند احمدزی تلاش فراوان برای خفه نمودن صداهای عدالتخواهانه به خرج میدهد. باید در مقابل دولت دیکتاتوری مبارزه کرد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است