اگر شمشیرها نبود قلم ها هرگز به صحنه نمی آمدند.《ابن خلدون》
تاریخ سیاسی ملت ها پر از خاطره های تلخ است؛ اما تا حال کسی را ندیده ام که به پیمانه یی ما ناتوان باشد ، پیوسته از گذشته ها بگوید ، به توهین و تحقیر گذشتگان لب بگشاید و خاطره های تلخ روایت کند بی آنکه به شیرینی های نهفته در دل تلخی ها توجه کند.

با نگاه گذارا به تاریخ می توان به این امر واقف شد که در تاریخ بشر هیچ ملتی نبوده که تجربه تلخ سیاسی را پشت سر نگذرانده باشد. به لحاظ نظری نیز، تغییر سرنوشت سیاسی یک ملت، منهای تحمل تلخی ها ممکن نیست.

همه می دانیم که ملت ها از سر ذوق به مصاف نبرد نرفته اند و تیر از کمان نکشیده اند. اینها یا برای دفاع از خود و ارزش های چون: استقلال و غرور ملی در برابر اجانب و یا تغییر وضع موجود سیاسی برای عبور به وضع مطلوب کمر بسته اند.

بی تردید مجاهدین _ مردم افغانستان نیز، برای دفاع از دین ، ارزش ها و داشته های تاریخی این سر زمین به پا خاستند و در نتیجه دشمنان سوگند خورده ، عوامل نفوذی و حکومت های پوشالی و ابسته به آن ها را زیر و زبر کردند. این ها خون خویش را به بازار مبارزه بردند تا برای نسل های پس از خودشان آزادی بخرند که به حق خریدند.

باید معترف باشیم که اگر دیروز آن ها نمی رز می دند امروز ما فرصتی برای بر داشتن قلم ونبشتن نقد تاریخ سیاسی یی مان نمی داشتیم. اگر امروز متاعی از فکر و اندیشه درچنته ای ذهن خویش داریم قطعن که آن ها در این خصوص نقش در خور تاملی ایفا کرده اند.

آدم های که چشم بینا ، گوش شنوا ، وجدان بیدار و عقل سالم دارند به رشادت ها و افتخار آفرینی های گذشتگان شان می بالند.
اماهستند آدم های که به همین شاخه ها تکیه کرده اند و ازهمین درختان میوه می خورند؛ اما بی با کانه به این فصل بهار تاریخ سیاسی کشور شان نفرین می فرستند و میوه های آن را بی طعم و فاسد می خوانند.

به این آدم ها باید گفته شود که در داوری هایشان انصاف را از نظر به دور نیندازند. تبعات ناخواسته مبارزه و اشتباهات و گناهان برخی از مجاهدان را با جهاد، مبارزه ای رهایی بخش مردم مجاهد افغانستان مساوی نگیرند.
نوت: درپی توجیه عملکرد آدم های معینی بنام مجاهد نیستم.

محمد مدقق

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است