بیشتر قربانیان خبرنگاران بودند. خبرنگاران روشنگران اذهان مردم هستند و به هیچ عنوان نباید مورد خشونت قرار بگیرند. حمله وحشیانه امروز به خبرنگاران بدون کوچکترین تردیدی جرایم جنگی و جنایت علیه بشریت است.

عصبانیت مردم نسبت به چگونگی کارکرد نهاد های امنیتی نیز موجه است و سرجایش باشد.
اما قصه فقط در انتحار و انفجار خلاصه می شود؟ پاسخ من به این پرسش منفی است. یعنی نه، این فقط طالبان نیستند که ما را می کشند بلکه یک چیزی در درون خود ما است و همین باعث می شود تا ما کشته شویم. میخواهم این حرفم را با طرح چند پرسش کمی بشگافم.

آیا قربانیان امروز از حقوق و امتیازاتی که به عنوان یک صنف اجتماعی باید برخوردار باشند، بودند؟
آیا قرارداد کار آنان با نظرداشت معیارهای پذیرفته شده امروزی، عقد شده بود؟
آیا کارفرمایان شان همه تدابیر ایمنی را برای حفظ جان آنان و سایر همکاران شان می‌سنجند؟
آیا بنگاه‌های بزرگ خبرنگاری، بانک‌ها، شرکت‌های تجارتی، خطوط هوایی و هر اداره غیر دولتی که انسان‌ها را استخدام می کند، امنیت شغلی آنان را تامین می کند؟
آیا فامیل‌های قربانیان تراژیدی امروز جبران خساره رسیده به عزیزان شان را که در جریان کار هدف قرار گرفته اند، دریافت خواهند کرد؟
به استثنای دولت، آیا کدام نهاد غیر دولتی حقوق تقاعد را به رسمیت می‌شناسد؟
سال‌های خدمت و کار در افغانستان چگونه سنجیده می شود؟
آیا ما به عنوان یک مردم در قسمت حصول حقوق حقه و ابتدایی خود تقصیر و کوتاهی نداریم؟

پرسش‌های بی شماری از این دست ذهن مرا میکاود اما نتیجه گیری که در حال حاضر دارم این است:
مردمی که نسبت به همه چیز بی تفاوت هستند، کثافات کوچه، گران فروشی دکاندار، بدرفتاری پولیس، رشوه گرفتن کارمند شهرداری، نبود خدمات شهری، آزار و اذیت خیابانی زنان و و و برای شان اصلا قابل اعتراض نیست، چگونه انتظار دارند که طالبان و سایر وحشیان قرن در کشتن آنان لحظه‌ی تامل کنند؟
من فکر میکنم بزرگ‌ترین قاتل ما جبن درونی است که جسارت اعتراض را از ما گرفته است.
از طالب که انتظاری نیست...

تا حرف دیگر

سمیر بدرود

>>>   موسسات غیر دولتی مانند دزدان اند که پول تکس گزاف را از کارمندان خود گرفته ولی در عوض هیچ نوع امتیازی از آن در وقت مرخصی و تقاعد شان در نظر نمیگیرند این یک شیوه فوق العاده غیر انسانی و غیر مجاز است. و دولت هم وقتی اینهمه تکس ها را جمع آوری میکند معلوم نیست که به کدام فصل و باب و یا هم در جیب کدام عالی جناب بخاطر عیش و نوش شان بمصرف میرسد در غیر آن چه جوابی در این رابطه دارند؟ لطفاً مهربانی کنند جواب قناعت بخش را به تمام کسانیکه در این راستا خدمت کرده اند باید ارایه بدارند.

>>>   در کشور های اروپایی و امریکا بیمه های مختلف وجود دارد که بعضی از آنها پنجاه فیصد از معاش خود کارمندان و کارگران دولتی و شرکت های شخصی و ضع میشود و پنجاه فیصد دیگر آنرا دولت و یا شرکت های شخصی میپردازند. این بیمه ها عبارت اند از:
بیمه تقاعد، بیمه صحی، بیمه بیکاری، بیمه پرستاری در هنگام پیری و ناتوانی.
همچنان از معاش آنها مالیه نیز وضع میگردد.
بعضی بیمه های دیگر است که کارمندان و کارگران و در مجموع تمام مردم یک کشور، طور شخصی، خودشان ، در مقابل حوادث مختلف با شرکت های بیمه عقد میکنند. طور مثال:
بیمه حوادث، که اگر در اثر حادثه یی، توان کاری خویش را از دست میدهی، بیمه برای تو کمک میکند.
بیمه خراب کاری اطفال، که اگر طفل شما موتر و یا جنس کسی دیگری را خراب میکند، بیمه پول آن را می پردازد.
بیمه زندگی، که اگر شما در اثر حادثه یی دفعتآ جان خود را ازدست میدهید، بیمه به بازماندگان شما پول می پردازد.
این سلسله بیمه ها بی اندازه هستند.
حتی هستند مردمانی که حوض آب بازی میان حویلی خویش را در مقابل سرقت بیمه کرده اند.
این که حوض آب بازی چه قسم از میان یک حویلی به سرقت میرود، هنوز چنین حادثه یی رخ نداده است.
پولی که شما از بیمه ها بدست می آورید، نظر به مقدار قرار داد شما فرق میکند.
همچنان هرقدر شما در اثر حوادث به شرکت بیمه خساره وارد کنید، مقدار پرداخت شما به بیمه زیاد تر میگردد.
مثلآ بیمه وسایل نقلیه:
یکی بیمه مکمل است که اگر شما حادثه یی میکنید و در آن حادثه شما مقصر شناخته میشوید
، هم تاوان موتر خودتان را بیمه میپردازد و هم تاوان موتر طرف مقابل تان را.اما حق العضویت آن زیادتر است و در صورت حادثه حق العضویت و یا فیصدی بیمه شما نیز بالا میرود.
یکی دیگر بیمه نا مکمل است که در صورت حادثه، تنها تاوان جانب مقابل شما را میدهد، نه تاوان موتر شما را. درینصورت نیز در اثر حادثه بیمه شما بالا میرود.
پس بعضی بیمه ها حتمی و ضروری است، که شما باید داشته باشید ، در غیر آنصورت به مشکلات بود و باش و مشکلات کاری و مشکلات تداوی و غیره مواجه میشوید، اما بعضی بیمه های دیگر شخصی است و به اختیار خودتان است که چنین بیمه هایی را با شرکت های بیمه عقد میکنید و یا نه؟
بعضی شرکت های تجارتی نیز اموال و دارایی های خویش را در مقابل حوادث مانند حریق و سرقت و غیره بیمه میکنند.
حتی بعضی اشخاص سرمایه خویش را در مقابل نقص در بالا رفتن و یا پایین آمدن قیمت سهام و اسعار و غیره بیمه میکنند.
و در آخر:
بعضی شرکت های غول پیکر شرکت های سهامی، در مقابل ورشکست شدن اقتصاد بسته یک کشوور قمار میزنند و ده ها ملیارد دالر را قمار میزنند، تا کشور مذکور را ورشکست میکنند و سرمایه خویش را چند برابر میکنند.
چون در افغانستان بازار بورس و سهام وجود ندارد، بنأ مردم به قوانین بیمه و بازار و مارکت و غیره آشنایی ندارند.

>>>   بلی سزا وار استید چون مخالف صلح استید
طاهر پشتون

>>>   ما لایق همین بدبختی هستیم!
زیرا مجاهدین همه ملت را سنت و خودشان در کناراب فساد مصروف اند!

>>>   غنی اتمر و استانکزی باید استعفا بدهند اگر شرم و حیا دارند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است