صبح امروز مقاله ی را می خواندم چشمم به عبارت قشنگی خورد و در آن آمده بود" قبل ازینکه بچه ها را به سلاح علم مجهز کنیم باید مهربانی، عشق و انسانیت را به آنها یاد داد؛ زیرا خطر انسان مهربان برای هستی، خیلی کمتر از خطر دانشمند نامهربان است" به عبارتی این بیان می تواند اصل قصه جنگ افغانستان باشد. جامعه شناسی افراد جانی، قسی القلب و بی رحم در افغانستان بخش از این حکایتی است که همه یی این گروه ها در جامعه دور از عشق و محبت که شیرازه ی آن در فامیل و آغوش گرم خانواده ریخته می شود محروم بزرگ می شوند.

به یقین آنهایی که همه روزه از ملت زخم خورده این مرزوبوم به بهانه های مختلف قربانی می گیرند، مادران را به سوگ فرزندان و فرزندان را گلیم غم بی پدری می نشانند همه آنها دغدغه ی دانشمند بودن و عالم بودن را دارند، اما تنها چیزی که کم دارند و دور از آن تولد و بزرگ می شوند عشق، محبت و انسانیت با همنوع و هم وطن شان است.

وقتی گروه های مستبد و نسل کش،(چه آنهایی که تفنگ در شانه و واسکت انتخار به تن دارند و چه آنهایی که با لباس مدرنیته همدست با آنها عمل می کنند)، خود دور از واژه گانی همچون عشق، محبت و ترحم بزرگ می شوند دیگر هیچ احساسی نسبت به از دست دادن عضوی از اعضای خانواده در آنها باقی نمی ماند و هیچگاهی این الم جانکاه را هم تجربه نکرده اند که درد بی پدر شدن یعنی چه؟ بی فرزند ساختن دیگران چه الم جانسوزی است؟

به پندار من یکی از مهمترین راه های مبارزه در مقابل تروریسم اصلاح کانون خانواده گی است تا از این طریق ما بتوانیم به خانواده های برسیم که زنده ماندن و احترام به زنده گی دیگران شرط اول حیات شان باشد. شاید امروز درصد بالای از کسانی که برای خلق خشونت کمر بسته اند، آنهایی هستند که خودشان در محیط خشونت زا دور از محبت و عطوفت فامیل بزرگ شده اند، محیط تربیتی نا مناسب آنچنان آنهارا خشن و غضبناک به آغوش گرفته است که دیگر با رفتارهای انسان پسندانه در مقابل دیگران بیگانه اند.

هموطنان عزیز! بیایید برای پایان جنگ افغانستان تغییرات را از خود شروع کنیم، به پذیریم که عیب کار در درون خودماست، آنهایی که همه روزه خشونت می افرینند و آدم می کشند بطور اکثر متولد همین مرزو بوم اند. اما خوب است دیگر بجای طنین توپک و تفنگ از عشق، محبت و انسانیت سخن بزنیم و بعدا تلقین کنیم که راه سعادت علم است و قلم نه تفنگ و خشونت...
و غایتآً این وضعیت اسفناک موجود را بجای برسانیم که صبح هنگام خداحافظی با فامیل، امید برگشت را نیز داشته باشیم.

با حرمت
عصمت الله راغب

>>>   Najib Salam
من دها بار گفته ام و يكبار ديگر تكرار مى كنم ، مردن و كشته شدن براى اين حاكميت قبيله يى خيانت به خود و فاميل خود است ، بى هوده ترين مرگ همين مرگ است ، اين حكومت با طالب هم تبار خود قشنگ همدردى دارد ، وقتى ترا طالب در جبهات مى كشد ، اين حماقت بيش نيست ، برويد نيروهاى دفاع خودى در مناطق خود تشكيل دهيد و آنجا طالب و نيرو هاى فشار اين حاكميت را شكست دهيد . تجربه يى حكمتيار بايد درسى خوبى براى افسران و سربازان باشد ،شما با او جنگيديد او دها تن هم كيشان شما را ترور كرد و يا درجبهات كشت ، اما او اكنون ستون اصلى اين حكومت است ، اين مرگ ها مگر ارزش اين را داشت !
طالب هم روزى ستون اين حكومت خواهد بود و بيوه ها و يتيم هاى بازمانده بد بخت تر خواهد شد .
نكنيد خود را بى هوده نكشيد . يك شكم نان ارزش اين شهادت ها را ندارد.

>>>   Mazdak Farid
باید برای مناسبات خوب و مفید با همسایه ها برنامه ریخت و کار کرد . ما و همسایه ها راهی به غیر از مناسبات خوب و مفید و رعایت منافع همدگر نداریم . ما به واقع بینی، سیاست روشن و استراتیژی خودی نسبت به همسایه ها نیاز داریم . قدرت های بزرگِ حامی ؛ افغانستان را در خط منافع خودشان در برابر همسایه ها قرار می دهند . گروه حاکم هم با مردم کشور و هم با همسایه ها برنامه های هرج و مرج آور و ویرانگر را پیش می برد . دیگران می روند و ما با انبوهی از کینه ، دشمنی و بد بینی نسبت به خود و نسبت به همسایه ها می مانیم .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است