اظهار نظرهای مختلف در مورد نشست سنگاپور مطرح می شود. عده ای آن را «توازن قدرت» می دانند، برخی قدرت دیپلماسی و کسانی هم از مجبوریت کوریای شمالی می گویند. واقعیت مساله این است که قدرت، یک ترکیب پیچیده ای در هم تنیده ای است که کشوری توان اقتصادی نداشته باشد، قدرت ندارد. قدرت اقتصادی، می تواند قدرت نظامی، سیاسی و اجتماعی خلق کند. اما توانایی های نظامی صرف، فقر اقتصادی، عدم ثبات نظام سیاسی و مشکل های بزرگ اجتماعی را در کوریای شمالی و کشورهای سرگردان ایدیولوژی بوجود می آورد.

کوریای شمالی ارتش ده میلیون نفری دارد. بودجه نظامی سالانه اش تا هشت میلیارد دالر تخمین می زنند. گفته می شود ۶۰ بمب هسته ای دارد. اما این کشور فقیر است. تنها در دهه نود در زمان کیم جونگ ایل، نزدیک به سه میلیون شهروند کوریا از بیماری، فقر و تنگدستی جان داد. تمام بودجه و داروندار کشور هزینه مصارف نظامی می شود. نقش نظامیان برجسته است و افرادی که مشتغل در امور ملکی می باشند، گویا امور مهم اجرا نمی کنند. پس نظام ایدیولوژیک، پولیسی و استبدادی کوریای شمالی اقتصاد را در خدمت مسایل نظامی قرار داده است.

کیم جونگ اون از چندسالی به این سو متوجه شده است که اقتصاد این کشور باید رشد کند. پیامدهای این وضع، برای حفظ وضع موجود اگر خطرناک نباشد، برای مردم بدبخت کوریا قطعا مرگ آفرین است. خلع تسلیحات هسته ای پیش شرط ترامپ بود. ظاهرا جانب کوریا این را پذیرفت. خوشحالی ترامپ و دراز کردن دستش از آن طرف میز به سوی اون در لحظات اول صحبت های او، منبعث از موافقت بر سر پیش شرط بود. ترامپ گفته بود که در اولین لحظه های مذاکرات متوجه خواهد شد که کوریای شمالی بدنبال چیست. اگر پیش شرطش پذیرفته نشود، میز مذاکره را ترک می کند.

ترامپ به دلیل های مختلف تنفر خلق می کند. اما به این دلیل که بصورت سرسختانه و بریده از خیال پردازی های آیده آلیسم و توصیه های اخلاقی در سیاست و.... منافع ملی کشورش را تعقیب می کند، جالب است

ذبیح الله فرهنگ

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است