سارمن دلاور به گوشه ای پرتاپ می شود، پولیس ترافیک متعهد در چهارراهی میدان هوایی او تنها در میان هلهله و شادی و خوشی هواداران جنرال دوستم کوشش داشت تا نظم ترافیکی را نگهدارد وقتی صدای مهیب انفجار آمد او دیگر نبود، اشپلاقش در میان خون دلاور از کار افتاده بود، جسد بی جان، رگه های خون از بدن سارمن دلاور و کودکانی که نمی دانستند پدرشان هیچگاه به خانه نخواهد آمد.

در سوی دیگر حادثه شادی برای آمدن جنرال ادامه داشت، رقص و پایکوبی، نعره های پیروزی بر یک بازی دراماتیک سیاسی، رهبران خوشحال از یک اتحاد نامیمون دیگر، اینجا بوی تناقض می دهد، کودکی در غم از دست دادن پدر و فرمان جنرالِ پرستاره ی کشور که بروید و امشب را دمبوره و تبله بنوازید.

خوشی ها چقدر به کام رهبران شیرین می شود حتی اگر در مسیر راهشان خون ها به طیرهای موترهای زرهی شان پاشیده شود.

مهدی ثاقب

>>>   متاسفانه در افغانستان قدرت در نزد زورمندان موروثی است ونزد مردم گوسفندی افغانستان تضمینی است.در حالی در همه جای دنیا قدرت دست به دست شده وافراد بر اساس لیاقت وخدمت انتخاب ودر صورت عدم خدمت کنار گذاشته وگروهی دیگر انتخاب میشوند وقدرت در یکجا انباشته نمیشود تا تبدیل به دیکتاتوری شود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است