مبارزه با فساد در کشور شعار میان تهی بیش نیست و دردمندانه مانند هر پدیده دیگر جنبه تباری، زبانی و سمتی دارد.

اگر نه چنین است خانواده خود اشرف غنی، خانواده کرزی، گل آقا شیرزوی، فاروق وردک، اکلیل حکیمی و زاخیل وال بیشتر از هر کس دیگری در تاراج دارایی های مردم دست داشته اند پس اشرف غنی برای اثبات حسن نیت خود باید مبارزه با فساد را از درون خانه خود آغاز نماید آنگاه مردم باور خواهند کرد که او راست می گوید و دولت را در مبارزه با فساد سران جهادی و فرماندهان حوزه شمال و غرب حمایت خواهند کرد‌ اما اگر مبارزه با فساد جنبه قومی و سمتی گرفت بار سیاسی پیدا می کند و کسی به آن ارزشی قایل نخواهد شد.

هنگامیکه جنگ جهانی دوم آغاز شد استالین پسر خود را بعنوان یک سرباز عادی به صف نخست جنگ فرستاد فلسفه این کار بسیار ساده بود هنگامیکه مردم دیدند که رهبر پسر خود را بعنوان گامبی به خط نخست جبهه فرستاده همه به فرستادن فرزندان خود به جبهه مبادرت ورزیدند و دیگر بهانه ای برای کسانیکه نمی خواستند پسران خود را بفرستند نماند. این بود که مردم شوروری با سر دادن شعار بخاطر میهن بخاطر استالین گروه گروه به جبهات شتافتند.

خنده آور است که برای مثال کرزی هنگامی از مبارزه با فساد سخن می زد که بردارش محمود در تاراج کابل بانک دست داشت و کارخانه سمنت غوری را رایگان مال شخصی خود ساخت و اعضای خانواده اش نیمی از قندهار را غصب کردند اکنون هم همان خرک و همان درک است وقتی غنی سخن از مبارزه با فساد می زند منظورش حریفان سیاسی اش در شمال و غرب است نه همتبارانش.

مادامی که مشی یک بام و دو هوا و سیاست استانداردهای دوگانه مطرح باشد همین آش و همین کاسه خواهد بود. نمی شود که یک جنگسالار یعنی گلبدین را آورد و جنگسالار دیگر یعنی دوستم را از کشور تبعید کرد.

به امید روزی که دیگر شاهد تبارگرایی، سمتگرایی و تبعیض در کشور نباشیم.

عزیز آریانفر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است