پس از اعلام ترامپ مبتنی بر واگذاری مناطق کم جمعیت به طالبان محمد رادمنش سخنگوی وزارت دفاع تایید نمود که نیروهای نظامی ما از مناطق دوردست غور، غزنی، فراه و پکتیا خارج شده است و این فرایند در ولایت های دیگر هم در دست اجرا است و در مناطق تخلیه شده طالبان جابجا شده اند.

چند ماه قبل گلبدین گفته بود که برخی مناطق جنوب به نام «مناطق امن» باید به طالبان سپرده شود و آتش بس غنی نیز بدون رابطه به این «واگذاری ها» نبوده است. با توجه به این فرایند نخبگان و آگاهان سیاسی افغانستان آن را مقدمه تقسیم کشور به شمال و جنوب دانسته و به تبع فصل جدیدی از منازعات و کشمکش های خونین را در پی دارد چون مهار طالبان در مناطق تازه بدست آورده شان ممکن نیست آنها بعد از تثبیت حاکمیتشان راهی مناطق دیگر می شوند تا کل افغانستان را فتح نمایند همین ارقام که خارجی ها -شاید هم عمدی- مبتنی بر تسلط طالبان بر هفتاد درصد خاک افغانستان اراپه می کنند نشان می دهد که آنها فقط به سی درصد سلطه ای حاکمیتشان نیاز دارند.

اما افغانستان شمالی و مرکزی امروز در برابر یک انتخاب دشوار تاریخی قرار گرفته است. نخبگان رجز خوان و ایتلاف بازان موسمی از پشت بلندگوها دولت غنی و جامعه جهانی را هشدار می دهند زمان را در بازی های لفظی و سره و ناسره کردن حکومتداری کرزی و احمدزی می گذراندند و در حالیکه در زیر ریش آنها کرزی بعنوان بزرگترین حامی لوژستیکی و پدر معنوی طالبان این سپاه وحشی را از سقوط و انزوا برکشید و به اوج قدرت رسانید.

اینک احمدزی به کمک آمریکا برای آنها مناطق امن به مقصد تثبیت جایگاه حاکمیتشان ایجاد کرده و می کند. بی جهت نبود که والی پیشین غزنی دعوای حقوقی خود را نه در محکمه تحت امر خودش بلکه در محکمه امارت طالبان در غزنی فیصله نمود اما مدعیان میراثداری شمال و مرکز در قبال همه این حوادث بسیار، بسیار مهم تاریخی مهر سکوت برلب زده اند و منتظرند که چه وقت تاجداران قدرت بسوی آنها چشمک می زنند آنگاه سرازپا نشناخته و به دست بوسی همدیگر را شانه بزنند.

ولی رسالت فرزندان متعهد، دردمندان صادق، سنگرداران داعیه ملی، وارثان مبارزان راه آزادی که غرور، وقار و عزتشان تا بلندترین ستیغ هندوکش و بابا سرمی کشد اکنون مسوولیت تاریخی دارند که برای دفاع از مردم و سرزمین اجدادی شان وارد مذاکره و گفتگوی تاریخی، حیاتی و ارزشی با آمریکاییان جامعه جهانی و سازمان ملل متحد شوند. چگونه مذاکره؟

- واگذاری مناطق به اصطلاح دوردست و کم جمعیت به طالبان افغانستان را به سمت تجزیه و تقسیم می کشاند.
- فرزندان راستین این وطن هیچگاهی به تجزیه و تقسیم این کشور تن نمی دهند.
- مناطق اگر برای طالبان داده می شود باید قانونمند گردد و با اجرای این قوانین طالبان در همان مناطقشان مهار می شوند. این قانونمندی بجز از قرار گرفتن در زیر چتر ایالت های فدرال این مناطق چیزی دیگری بوده نمی تواند.
- مناطق شمال، شمال شرق و مرکز افغانستان در چندین ایالت فدرال با سییستم فدرالی باید اداره شود.
- حفظ یکپارچگی افغانستان بعنوان یک کشور زمانی محرز و محقق و ضمانت می شود که با نظام فدرالی اداره شود.
- به طالبان اجازه داده نشود که جنگ را به مناطق دیگر گسترش دهند.
- در حکومت مرکزی جمهوری فدرال، سهم ایالت های فدرال تحت تسلط طالبان عادلانه تامین گردد.
- مردم شمال و مرکز در برابر هرگونه تعدی، خشونت، زورگویی و سلطه خواهی از هرسویی که باشد با تمام قوت می ایستند شاید خیزش شمال و مرکز در سیمای معترضان خشمگین، تجربه خوبی برای همه در سطح ملی و بین المللی باشد که اراده دفاع از حقشان، قاطع، صریح، شجاعانه و جسورانه است.
- غنی، کرزی، گلبدین، طالبان و مافیای قدرت و ثروت در این 17 سال تصمیم گیرندگان سرنوشت شمال و مرکز نیست. تنها مردم این مناطق حق تصمیم گیری را برای خود محفوظ می دانند.

پیش بسوی مذاکره و گفتگو با آمریکا و جامعه جهانی برای تعیین سرنوشت تاریخی ملت بزرگ ما!

علی تقوایی

>>>   امریکا وجامعه جهانی طی سالهای حظور شان حتی برای یک لحظه کوتاه به منافع مردم افغانسان فکر نکرده اند و در آینده نیز نخواهند کرد.باور به اینکه امریکا وبه اصطلاح جامعه جهانی به تامین عدالت وتوزیع عادلانه فرصت هاو امکانات فکر می کنند ساده دلی محظ است. اگر می خواهید امریکا وغربی های دیگر شمارا به حیث یک طرف جدی مناقشه بپذیرند به گرهگاه منافع آنها چنگ بیندازید تا متوجه شوند که دارند چیز هایی را از دست می دهند اگر شما را نا دیده بگیرند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است